CHAPTER 22
Alas dyes na nang gabi nang makarinig ko ang pagbukas ng pinto. Dapat sana sa ganitong oras ay tulog na ako pero hindi, eh. Hindi ako makatulog. Hindi kasi mawala sa isip ko ang mga sinabi ko kay Harvey.
Masyadong below the belt na ang mga binitawan kong sa kanya. Kahit nga ako naiinis din sa sarili ko. Bakit ko ba kasi sinabi 'yon?
Honestly. Hindi naman siya may kasalanan sa mga nangyari kanina. Hindi naman siya ang dahilan kung bakit wala si Mang Rowell para sunduin ako. At hindi rin naman siya ang may kasalanan kung bakit ako naglakad mag-isa sa daan nang gano'ng des-oras na nang gabi.
Ako talaga ang may kasalanan hindi siya. Nakokonsensya tuloy ako. Gusto kong lumabas at hanapin siya pero hindi ko na ginawa. Nakakaramdam ako ng hiya mula sa kaniya.
Narinig ako nang yaba
