สามีเถื่อน

“นังขิม แกอย่าลืมเอาเสื้อผ้าในห้องฉันไปซักด้วยนะ” เสียงแหลมของมารดาดังมาจากหน้าประตูห้องครัว “ขิมรู้แล้วค่ะแม่ ขอขิมทำคุกกี้เสร็จก่อน เดี๋ยวขิมเอาไปซักให้ค่ะ” เธอหันไปยิ้มให้จันทร์ทิมา ก่อนจะยกถาดคุกกี้ผลไม้รวมเข้าเตาอบ “คุกกี้ของแกมันจะขายได้สักกี่บาทกัน” จันทร์ทิมามองด้วยสายตาดูถูก พริมาเลือกที่จะเงียบ เพราะรู้ว่ามารดาที่เป็นแม่เลี้ยงไม่ค่อยชอบตน แต่ก็ยังทนเลี้ยงมาได้จนถึงอายุยี่สิบปี ตั้งแต่บิดาเสียชีวิตไแต่เธอยังเด็ก เธอจึงสำนึกบุญคุณ ยอมให้คนในบ้านโขกสับใช้งาน ประหนึ่งว่าเป็นคนใช้ วริษาตื่นนอนในช่วงสายของวัน เพราะเธอยังปรับตัวไม่ได้ เนื่องจากเวลาที่อังกฤษกับประเทศไทยห่างกันหลายชั่วโมง สาวสวย เรียนเก่ง เกียรตินิยมอันดับหนึ่งของคณะบริหารธุรกิจ เธอทั้งหยิ่งยโส และถือตัว “วิวตื่นแล้วเหรอลูก” จันทร์ทิมารีบเดินไปหาบุตรสาว “ค่ะแม่ พอดีวิวเจ็ทแลคค่ะ แล้วนี่ยัยขิมอยู่ไหนคะ” หญิงสาวมองหาน้องสาวนอกไส้ หวังจะเรียกใช้งาน “ทำคุกกี้อยู่ในครัวโน่น วิวมีอะไรจะใช้นังขิมหรือเปล่าลูก” “ใช่ค่ะ วิวว่าจะไปช้อปปิ้งที่ห้างสักหน่อย เลยจะให้ยัยขิมไปช่วยถือของ” “วันนี้คุณไกรสรจะแวะมาหา ลูกอยู่รอเจอคุณไกรสรก่อนสิ” จันทร์ทิมา พยายามจะกล่อมบุตรสาวหลายครั้ง เพราะเห็นว่าทางฝั่งนั้นรวยเป็นเจ้าของรีสอร์ทกว่าสามร้อยไร่ “ไม่ดีกว่าค่ะ ถึงแม้ว่าจะยังไม่เคยเจอกัน แค่ฟังชื่อก็รู้แล้วว่าแก่ วิวคงแต่งงานกับเขาไม่ได้หรอกค่ะ ยังไงคุณพ่อก็ตายไปแล้ว สัญญาแค่ปากเปล่า เราไม่จำเป็นต้องทำตามก็ได้นี่คะ” พูดจบเธอก็วิ่งขึ้นบันได ไปยังห้องนอน ไม่สนใจว่ามารดาจะจับคู่ตนกับผู้ชายคนนั้น เธอไม่มีวันจะเอาชีวิตในวัยสาวไปติดอยู่ในป่าเขาลำเนาไพรแน่นอน ไกรสร นันทพิวัฒน์ หนุ่มใหญ่วัยสามสิบแปดปี เขาเป็นเจ้าของรีสอร์ทไร่ไกรสร เป็นรีสอร์ทที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดเชียงใหม่ มีคนงานในไร่กว่าสองร้อยคน ไม่รวมพนักงานในออฟฟิศ และแม่บ้านดูแลความสะอาด รวมถึงกุ๊กทำอาหารฝีมือระดับโรงแรมห้าดาว ด้วยใบหน้าที่คมคร้ามและหล่อเหลา ผิวกายหยาบกร้าน รูปร่างบึกบึนกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้าม ทำให้เขาได้กลายเป็นขวัญใจสาวเล็กสาวใหญ่ในไร่ ที่คอยแต่จะมองหาว่าพ่อเลี้ยงอยู่ไหน จะได้ตามไปเอาอกเอาใจ แต่ทว่าไกรสรกลับไม่สนใจหญิงใด เว้นแต่วริษา ซึ่งเป็นคู่หมั้นคู่หมาย เพียงแค่ได้เห็นเธอจากรูปถ่ายที่ส่งมา เขาก็ถูกตาต้องใจในความสวยของเธอ เฝ้ารอจนกระทั่งเธอเรียนจบและกลับมาอยู่ประเทศไทย “แต่งตัวหล่อเชียวนะครับพ่อเลี้ยง จะเข้าเมืองเหรอครับ” “กูจะเข้ากรุงเทพ ไอ้อ่ำมึงไปกับกูนะ” ใบหน้าคมคายเรียบนิ่ง เมื่อหันไปคุยกับลูกน้องคนสนิท “ครับพ่อเลี้ยง งั้นอ่ำขอไปเก็บกระเป๋าก่อนนะครับ” “กูให้เวลามึงสิบหน้านาที แล้วไปเจอกันที่รถ” “รับทราบครับ” อ่ำรีบวิ่งกลับไปเรือนคนงาน แล้วเก็บเสื้อผ้าข้าวของใช้ที่จำเป็น 18.00 น. “ถือของฉันให้มันดีๆหน่อยสิยัยขิม” วริษาหันกลับไปมองพริมา ที่หิวของพะรุงพะรัง จนเผลอทำถุงชุดชั้นในจากแบรนด์ดังหลุดมือ “ค่ะๆ พี่วิว” เธอรีบก้มลงเก็บของทันที แล้วเดินตามวริษาด้วยความเหนื่อยและหนัก ในระหว่างที่หญิงสาวเดินห้างอย่างสบายใจ ไกรสรที่ได้เดินทางมาถึงกรุงเทพมหานครแล้ว ก็นั่งรออยู่ที่บ้านนานเป็นชั่วโมง สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก “ผมคิดว่าวริษาคงไม่อยากเจอผม” “เอ่อ...เปล่าเลยค่ะ ยัยวิวบ่นว่าอยากเจอคุณไกรสรทุกวัน เดี๋ยวก็น่าจะกลับมาแล้วค่ะ คุณไกรสรอยู่รออีกหน่อยนะคะ” จันทร์ทิมา พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “ผมว่าคุณจันทร์ทิมาก็เข้าใจข้อตกลงนี้ดีอยู่แล้ว ผมจะไม่อ้อมค้อม ผมอยากได้ลูกสาวของคุณมาเป็นภรรยา หากตกลงเรียกสินสอดมาได้เลย ผมยินดีจ่ายให้สมเกียรติและศักดิ์ศรีของตระกูลผู้ดีเก่าอย่างพวกคุณ” เหมือนกับว่าเขาโดนวริษาท้าทายอำนาจ จึงยื่นคำขาดไป และแน่นอนว่าถ้าหากจันทร์ทิมาฉลาดพอ ต้องรีบคว้าโอกาสนี้เอาไว้ เมื่อตระกูลอัศวโกศลไม่เหลืออะไรแล้ว แม้แต่บริษัทที่เพิ่งจะขายหุ้นทั้งหมดไป ตอนนี้ก็ใช้แต่เงินเก่าที่มีอยู่ “แหม...คุณไกรสรก็พูดเกินไป พวกเราก็คนธรรมดานี่แหละค่ะ เอาไว้ดิฉันขอคิดดูก่อนนะคะ” คนฟังคิดกระหยิ่มในใจ เธอว่าจะเรียกค่าตัวลูกสาวสักห้าสิบล้านบาท ไม่รวมเครื่องเพชร “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อน แล้วจะแวะมาใหม่” มือหนาขยับสูท ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “อ้าว จะกลับแล้วเหรอคะ” จันทร์ทิมาแอบเสียดาย หากวริษาไม่ดื้อจนเกินไป คงไม่พลาดโอกาสนี้ ไกรสรไม่ได้เป็นชายแก่หงำเหงือกอย่างที่คิด แถมยังหนุ่มแน่นหล่อเหลาเอาการอีกด้วย “ครับ เอาไว้ลูกสาวคุณอยากเจอผมเมื่อไหร่ ก็ติดต่อผมมา” เขายื่นนามบัตรส่วนตัวให้จันทร์ทิมา ก่อนจะเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด “แกลงไปดูซิ ว่าคุณไกรสรกลับไปยัง” วิริษาจอดรถอยู่ในซอยข้างบ้าน ให้ตายยังไงหล่อนก็ไม่มีวันยอมแต่งงานกับไกรสรเด็ดขาด “ค่ะพี่วิว” พริมาจำใจเปิดประตูรถลงมา แล้วเดินไปด้อมๆมองๆบ้านตัวเอง กระทั่งแน่ใจแล้วว่าไม่เห็นใคร จึงเดินกลับไปบอกวริษาที่นั่งรออยู่ในรถ “กลับกันหมดแล้วค่ะพี่วิว” “ปิดประตูรถ เดี๋ยวฉันเอารถเข้าบ้านก่อน แล้วแกค่อยมาเอาของลงรถให้ฉัน” พริมายืนมองพี่สาวที่ขับรถผ่านหน้าเธอไป ส่วนเธอก็ต้องเดินออกจากซอยเพื่อกลับบ้านเอง จันทร์ทิมานั่งยิ้ม คำนวณค่าสินสอดทองหมั้น และมั่นใจว่าถ้าหากบุตรสาวได้เห็นหน้าไกรสรแล้ว จะต้องรู้สึกชอบพอเป็นอย่างแน่นอน “วิวลูก คุณไกรสรไม่ได้แก่อย่างที่คิดนะ เพิ่งจะอายุได้สามสิบแปดเอง” “ก็แก่อยู่ดีแหละค่ะ วิวบอกแม่แล้วไงคะ ว่าไม่แต่ง ถ้าแม่ชอบเขามาก แม่ก็แต่งเองเลยสิคะ” วิริษารีบเดินหนีคนเป็นแม่ด้วยความรู้สึกรำคาญ “แต่คุณไกรสรหลงลูกมาก แล้วเค้าก็ยอมจ่ายค่าสินสอดไม่อั้นเลยนะลูก” “นี่แม่คิดว่าคนอย่างวิวเห็นแก่เงินเหรอคะ” หล่อนยืดคอเถียงกลับ “เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้นลูก วิวฟังแม่นะ ตอนนี้เงินเก็บของบ้านเราเหลือแค่ไม่กี่แสน แล้ววิวก็ยังไม่ได้ทำงาน ส่วนยัยขิมก็ขายแต่คุกกี้ได้ไม่กี่บาท อีกหน่อยเราคงต้องกินแกลบกันแล้ว” เหตุผลของมารดาทำให้วริษาฉุกคิด “แต่วิวยังไม่อยากมีผัวนี่คะแม่” วริษาทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะหันไปเห็นพริมาเข้าพอดี “วิวคิดออกแล้วค่ะแม่ คุณไกรสรยังไม่เคยเจอวิวใช่ไหมคะ” เธอถามมารดาย้ำอีกครั้ง “ก็น่าจะยังไม่เคยนะลูก” “งั้นดีเลย คุณแม่ก็สับเปลี่ยนตัวยัยขิมกับวิวสิคะ คุณไกรสรไม่รู้หรอกค่ะ เพราะเขาไม่เคยเจอวิว” “มันจะดีเหรอลูก” “ดีสิคะ เราได้เงิน ส่วนยัยขิมก็ได้ผัวรวย มีแต่ได้กับได้” วริษาตาลุกวาว “แล้วถ้าวันหนึ่งคุณไกรสรเกิดรู้ความจริงขึ้นมาล่ะลูก” “กว่าจะรู้คงอีกนาน พอถึงตอนนั้นยังไงคุณไกรสรก็ต้องรับผิดชอบยัยขิม คงไม่ปล่อยทิ้งเมียตัวเองหรอกค่ะแม่” “ทำไมลูกแม่ฉลาดแบบนี้” สองแม่ลูกคิดแผนการ โดยที่พริมาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย