ขันทีข้ามยุค มาปลูกรัก

งานนี้...ยาว

"จะกินอะไรก็สั่งเลยเดี๋ยวฉันจ่ายเอง"

อาเจาที่นั่งเงียบอ่านรายการอาหารมากมายน่ากินไปหมด ‘เหตุใดแคว้นเจ้าไม่มีใบแบบนี้กับรูปภาพด้วยนะ’ “เอ่อ…บะหมี่เนื้อตุ๋นน้ำแดง” ‘อ่านถูกแล้วรึเปล่า’ เห็นพนักงานที่มายืนจดรายการบะหมี่เขียนลงกระดาษไปอย่างคล่องแคล่ว

“เส้นเล็กต้มยำทะเล” ทิวไผ่สั่งแล้วก็ถามอีก “เราจะเอาน้ำอะไร”

อาเจาเงียบอีกครั้ง ‘มันคืออะไรอีกล่ะ’ เขาก้มมองเมนู ก็มีน้ำหลายอย่างหลายสีสันให้เลือก “เอา..ชาเขียวมุก” แม้คำว่ามุกจะทำให้สงสัย แต่ถึงอย่างนั้นอาเจาก็คิดได้แค่ว่ามันไม่น่าจะเป็นอันตรายเพราะมันขายในร้านอาหาร

“ฉันกาแฟร้อน”

“รอสักครู่ครับ” พนักงานรับออเดอร์แล้วเดินจากไป

เจ้าของบริษัทสุดหล่อละสายตาจากบรรยากาศในร้านก่อนจะย้อนถามหม่าม๊าจำเป็นของลูกสาว “เคยมากินที่นี่มั้ย”

“ไม่ครับ..นี่เป็นครั้งแรก”

พยักหน้าชอบใจ “มากับฉัน..ครั้งแรกเหรอ” ทิวไผ่ยิ้ม

“ครับ” อาเจาผงกหัวแล้วหันมองผู้คนมากมายเต็มร้าน แต่ก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ลูกค้าทั้งร้านก็สนใจโต๊ะนี้อยู่เหมือนกัน ผ่านไปประมาณห้านาที พนักงานก็ยกอาหารมาเสิรฟ์ อาเจาหันมารับถ้วยบะหมี่แล้วยิ้มใส่พนักงานจนอีกฝ่ายหน้าแดงไปหมดแต่เจ้าตัวกลับไม่ได้รู้เรื่องเลยสักนิด ซ้ำยังนั่งตักบะหมี่ชิมไปอย่างสบายใจ

ต่างกับทิวไผ่ที่ยังมองสภาพเพ้อฝันของพนักงานที่เอาแต่ยืนกุมชามก๋วยเตี๋ยว “อะแฮ่ม!!” เขากระแอมเรียกสติ

“อ่อ..ขอโทษครับ” รีบวางเส้นเล็กต้มยำกับน้ำชาเขียว กาแฟ ลงบนโต๊ะแล้วรีบเดินจากไป

อาเจาเงยหน้าขึ้นมาจากชามบะหมี่ของตัวเอง มองชามต้มยำของทิวไผ่ แล้วทำหน้าหวาดๆ “ของคุณเป็นสีแดงจัดแต่มีกุ้งตัวใหญ่จังเลยครับ” ตาโตแวววาว อดีตขันทีที่นานๆ จะได้ลิ้มรสกุ้ง ลอบกลืนน้ำลายลงคอ

^^ “ฉันยกให้” คีบกุ้งที่แกะแล้วส่งไปในชาม เขาเห็นอาเจายิ้มหวานจนเห็นเหล็กสีฟ้าสวย

“ขอบคุณครับ” ขณะที่ค่อยๆ กินบะหมี่ของตัวเองกลับเกิดเรื่องที่คาดไม่ถึง “อ้ะ”

ทิวไผ่รีบหยิบกระดาษทิชชู่ส่งไปให้อาเจาที่อมๆ กัดๆ อะไรสักอย่าง แล้วคายออกมา นอกจากเลือดสีจางๆ ยังแถมมาด้วยยางสีฟ้าชิ้นเล็กสองชิ้นกับสภาพโค้งงอของลวดรัดฟันในปากเล็ก

อาเจามองหน้าทิวไผ่น้ำตาคลอ “คุณ…มันหลุดออกมาแล้วอ่ะ” ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะไม่รู้จะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง

ทิวไผ่รีบลุกขึ้นจากที่ตัวเอง อ้อมไปนั่งข้างๆ เขาเชยปลายคางขึ้นพลางดึงริมฝีปากล่างของอาเจาออกมาจนเห็นแผลที่มีเลือดซึมออกนิดๆ คาดว่าคงเป็นเพราะลวดจัดฟันทิ่มปาก “ทำไมไม่ระวังล่ะ” ใช้ทิชชู่เช็ดเลือดออกเบาๆ

“ก็เนื้อมันกัดยาก..ทำยังไงดีครับ??” ทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้

ทิวไผ่ถอนหายใจ “น้องๆ มาคิดเงินครับ”

พนักงานทำท่าแปลกใจและถาม “แฟนพี่เป็นอะไรครับ”

ด้วยความรำคาญกับความเรียบ ทิวไผ่จ้องพนักงานอย่างไม่พอใจก่อนจะพูดย้ำคำ “คิดเงินครับ”

“สองร้อยยี่สิบบาทครับ” พนักงานที่โดนจ้องรีบบอก

ทิวไผ่วางธนบัตรสีม่วงลงบนถาด "ไม่ต้องทอน" พร้อมกับหยิบแก้วชาเขียวแล้วจับมืออาเจาเดินออกไปนอกร้านทัน

&&&&

ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงครึ่ง ทิวไผ่นั่งอยู่ในคลีนิกจัดฟันของตัวอำเภอ เขาอ่านหนังสือพิมพ์รอคนที่เหล็กจัดฟันหลุดเข้าไปจัดฟันใหม่ทางด้านใน คลีนิกนี้มีลูกค้าเข้ามาประปรายแต่ทิวไผ่ก็ไม่ได้สนใจใคร จนเวลาเกือบบ่ายสองโมงเขาเห็นอาเจาเดินตามคุณหมอคนสวยออกมา

“เสร็จแล้วค่ะคุณไผ่” หมอรุ้งเรียกหนุ่มใหญ่สุดหล่อด้วยน้ำเสียงหวานจัด ย้อนกลับไปเมื่อสี่เดือนก่อนหมอรุ้งกับทิวไผ่เคยเจอกันในงานเลี้ยงวันเกิดของนายอำเภอ ทั้งคู่พูดคุยทักทายกันแทบจะนับครั้งได้แต่ถึงอย่างนั้นหมอรุ้งกลับจำอีกฝ่ายได้ขึ้นใจ

“ครับ” ทิวไผ่เก็บหนังสือพิมพ์แล้วเดินไปถามราคา “เท่าไหร่ครับ”

^^ “สำหรับพนักงานของคุณไผ่ รุ้งคิดราคาพิเศษแค่สองพันสี่ก็พอค่ะ ครั้งหน้าถ้าคุณไผ่มาส่งน้องเขาอีกรุ้งก็จะลดให้อีก”

อาเจาได้ยินก็ถึงกับเบือนหน้าหนี ‘อะไรคือจะเกี้ยวกันซึ่งๆ หน้าล่ะ’

ทิวไผ่เห็นอาการนั้นก็ถึงกับหัวเราะ “หึ..ขอบคุณครับ” เขาจ่ายเงินเสร็จก็จับมืออาเจาให้เดินตามไปที่รถ

ในตอนนั้นหมอรุ้งเกิดมีคำถาม ‘จับมือกันทำไม’

&&&&

บนรถ

“ขอบคุณครับคุณไผ่..ไว้กลับถึงห้องพักผมจะเอาตังค์มาคืน” อาเจาเอ่ยออกไปอย่างเกรงใจกับธุระทั้งหมดที่อีกฝ่ายจัดการ แน่นอนว่าเรื่องเงินนั้นตัวเขาจำได้ว่าตัวเองเก็บเอาไว้ในห้องและเขาจะต้องเอามาคืนแน่

“ไม่ต้องหรอกถือซะว่าเป็นค่าล้างก้นให้ส้มเช้ง” มองหน้าอาเจา “ไหนดูฟันซิ” อีกฝ่ายยิงฟันน้อยๆ “สีส้ม..ก็สวยดี ปกติไปทำร้านไหน”

“ไม่รู้ครับ” อาเจาส่ายหน้าทันที

“อ้าว..ใบนัดไม่มีเรอะในกระเป๋าน่ะ”

“อ่อ" ทำท่าคิด "ครับไว้ค่อยไปดู”

ทิวไผ่ทำหน้างงแต่ก็ตัดเรื่องไม่สำคัญออกไปแล้วบอกคนขับรถ “ไปส่งอาเจาที่บริษัทนะ”

“ครับนาย” พลขับรถต่อไปไม่ถึงห้านาที ตรู้ดๆๆๆ ตรู้ดดๆๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก “ว่าไงชัย” เขาเงียบฟังและมองคุณไผ่ผ่านกระจกหลัง พร้อมแจ้งเรื่องเมื่อวางสาย “นายครับ”

“อะไร”

“ไอ้ชัยบอกว่าคนงานของเราสองคนถูกยิงที่ท้ายไร่ครับ”

ความเงียบปกคลุมไปทั่วรถกว่าห้านาที อาเจามองเจ้าของบริษัท 'ถูกยิงคือสิ่งใด?' แม้จะอยากถามแต่ก็ไม่ใช่เรื่องของเขา ดังนั้นเขาจึงเงียบไว้

“กลับไร่” ทิวไผ่หน้าเครียด ตอนนี้ที่เขาคิดออกได้ก็มีเรื่องเดียวคือพวกขี้ยาที่ชอบมามั่วสุมกันตรงกระท่อบนอกรั้วของไร่ ที่ตรงนั้นเป็นที่นาว่างเปล่าเจ้าของที่อยู่กรุงเทพไม่ยอมขายให้ใคร ตัวเขาเองเคยให้ 'ยอดข้าว' พี่ชายของเขาที่อยู่ทางนั้นติดต่อซื้อขายแต่ก็ถูกปฏิเสธ ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นในที่นาผืนนั้นคงต้องโทรไปแจ้งหน่อยแล้ว

ลุงพลขับรถจากตัวอำเภอจนถึงเขตไร่ใช้เวลายี่สิบนาที อาเจามองป้ายทางเข้า 'ไร่ทิวไผ่งาม’ และมองออกไปนอกรถ สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชะอุ่มลากยาวจนไปถึงทางเข้าของบ้านสีขาวสองชั้น รูปทรงแปลกประหลาด ลุงพลขับรถเข้าไปจอดในโรงที่มีรถหลายคัน หลายแบบให้อาเจาดูจนเพลินตา เสียงประตูรถเปิดทำให้ตื่นจากภวังค์

“ลงมาสิ” เจ้าของบ้านเอ่ยชวน

“ครับ” อาเจาเดินตามเจ้าของบ้านไปถึงหน้าประตู

“ไปรอในบ้านก่อนนะ ฉันจะไปดูงานท้ายไร่” ทิวไผ่ไขกุญแจประตูบ้านเพื่อให้อาเจาเข้าไป แต่ก่อนที่จะหันหลังจากไปชายเสื้อก็ถูกดึงเอาไว้จากคนที่ตัวเองพามาด้วย

“พาผมไปด้วยนะครับ” อาเจาส่งแววตาอ้อนวอนสุดๆ ‘ก็ใครจะไปอยู่ในเรือนคนอื่นคนเดียวกันล่ะ’ “นะ” กลั้นหายใจเพื่อรอคำตอบตากลมโตกระพริบปริบๆ

ทิวไผ่เผลอตอบเบาๆในลำคอ "อืม" แค่ครู่เดียวเขาก็ปิดประตูบ้านและจูงมืออาเจามานั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์

คนซ้อนอย่างอาเจาเริ่มทำหน้างง ก่อนจะได้ยินเสียงสตาร์ท แตร่กๆๆ แบร้นๆๆๆ

ไม่รอให้คนด้านหลังถามทิวไผ่ก็ใส่เกียร์บิดคันเร่งแล้วรถก็พุ่งออกไปทันที

“เหวอออ…อออ” อาเจาร้องเสียงหลงกอดเอวเจ้านายแน่น

คนขี่มอ’ไซค์อมยิ้มก้มมองมือขาวที่กอดเขาด้วยความชอบใจ ก่อนที่จะขมวดคิ้ว ‘หืม..ฉันชอบเด็กนี่เรอะ..ไม่ใช่หน่าเด็กมันก็แค่…น่ารักฉันก็เลยยิ้มน่ะ’ เขาบอกตัวเอง

ลุงพลมองตามหลังเจ้านายแล้วส่ายหัว “ทุกทีเคยสนใจคนอื่นที่ไหนกันสงสัยคุณหนูส้มเช้งจะได้หม่าม๊าจริงๆ ละมั้ง” สตาร์ทมอ’ไซค์แล้วขับตามไปไม่เร่งรีบ