İkiletmedi beni, eminim bu söylediklerimi duyunca hüzünle gülümsedi.
“Peki tamam öyle olsun. Ama bir gün mutlaka kocan olacak ağa efendiyle ve seninle oturup kahve içmek isterim. Selamlarımı ilet kendisine ve ne kadar şanslı olduğunu söyle. İyi geceler.”
İyi geceler dememe bile izin vermeden telefonu kapattı ve ben ekrana bakakaldım.
Duha, sırf benimle aynı yıl üniversiteye gitmek için 2 yıl mezuna kalmıştı. İlk yıl babamın yanında çalışırken ikinci yıl benim bu durumdan rahatsız olduğumu fark edip kendi babasının yanında muhasebe işlerine bakmıştı. Beni seviyor muydu bilmiyorum ama onu sevdiğim düşüncesiyle benimle ilgilendiğini biliyordum. Çünkü Duha kendisini seveni severdi. “Kimseye saplantılı olamam,” der gülerdi. Haklıydı da aslında. İnsan kendisini seveni sevmeliydi.
Üzerimdek
