Küçük odayla uyumlu küçük sedirde bir sağa bir sola dönerken uyuyakalmıştım. Uyanalı çok olmuştu ama kafamı pikenin altından ısrarla çıkarmıyordum. Sanki buradan çıkmayınca hayat duracaktı…
Kulağımda, uyandığımdan beri dönen tek bir melodi vardı. gözler yalan söylemez, konuşalım gece bitmeden… Şarkının adını bile bilmiyordum ve şarkıya dair bildiğim tek şey bu iki cümleydi. Ama bir türlü çıkmıyordu aklımdan. Evimde olsaydım eğer, yataktan bir hışımla kalkıp şarkıyı açar, defalarca kez dinler, sonra da notalarını çıkarırdım. Ama evimde değildim. Üstelik evim dediğim eve bile misafirdim artık. Çünkü evlenmiştim. Hep öyle olmaz mı zaten? Ailenin evine bir zamandan sonra ciddi ciddi misafir olur, misafir gibi oturur gidersin.
Acaba babamların yanına gittiğimde bende öyle mi davranacaktım?
