İlk başlarda üzerimde emanet gibi duran gelinlik artık tam da bana göre duruyordu. Odamdan çıkışım, merdivenlerden inişim bir saniyelikti sanki. Çünkü bu ana dair son hatırladığım şey babamla birbirimize sarılıp ağlamakken şimdi bahçe kapısının eşiğinde beni bekleyen Fırat Bey’e doğru yürüyordum.
Bakış açıma sığmayacak bir kalabalık vardı. Kimisi zılgıt çekiyor kimisi alkışlıyordu. Davulun sesinin uzaktan hoş geldiğini şimdi anlamıştım. Çünkü bahçenin bir köşesinde çalan davul neredeyse beni ağlatacaktı.
Hala yaşadığım şu anın kötü bir kabus olduğuna inanmaya çalışıyordum. Biri gelip uyandırsa da kalkıp bir büyük bardak soğuk su içebilsem keşke.
Fırat Bey’in aile üyeleri de tam tekmil buradaydı. Büyük Hanım bütün asaleti üzerine toplamaya yeminli gibi başı dimdik duruyor, elini öpmey
