“พี่จะพาดาวไปไหน หากพี่ไม่ตอบดาวจะกระโดดลงจากรถเดี๋ยวนี้!”
เธอกลัวเขาจนตัวสั่น เมื่อเห็นเขาขับรถออกจากบ้านมุ่งหน้าลึกไปในไร่บนถนนที่เธอไม่คุ้นเคย
“นั่งนิ่งๆ! แล้วก็อย่าแม้แต่จะคิดหนี” หนึ่งตะวันขู่เธอเสียงเหี้ยม จนเธอกลัวไม่กล้าแม้แต่จะขยับเขยื้อน
“ดาวพร้อมที่จะคุยกับพี่หรือยัง”
“คุย ดาวจะคุย” คนอย่างเขาหากแรงใส่ เขาก็ยิ่งจะแรงกลับ เธอจึงยอมโอนอ่อนให้เขา
“บอกพี่มาตามตรงว่าจันทร์เจ้าเป็นลูกพี่ใช่ไหม”
น้ำเสียงกดต่ำของเขาทำให้เธอถึงกับหายใจติดขัด แต่หากเธอไม่ยอมรับเสียอย่าง เขาจะทำอะไรได้
“ดาวบอกไปแล้วว่าจันทร์เจ้าไม่ใช่ลูกพี่ และพ่อเขาก็ตายไปแล้ว”
“พี่ขอถามดาวอีกครั้ง จันทร์เจ้าเป็นลูกพี่ใช่ไหม”
ถึงไม่ถาม ผลตรวจมันก็ยืนยันเด่นชัดอยู่แล้ว แต่ที่ถามเพราะเขาอยากให้เธอยอมรับกับเขาตรงๆ และอยากได้ยินจากปากของเธอเอง
“ดาวตอบไปแล้ว”
“พี่ขอถามเป็นครั้งสุดท้าย ว่าจันทร์เจ้าเป็นลูกพี่ใช่ไหม?!
