CHAPTER. 6

1156 Words

ทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ พิมพ์ดาวก็จะมาทำงานให้เขาตามปกติ จนตอนนี้ผ่านมาได้เดือนกว่าแล้ว ส่วนหนึ่งตะวันนั้นพอรู้ว่าเธอไม่ชอบให้เขาอยู่ใกล้ ก็ได้แต่หลบเลี่ยงการพบเจอเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกอึดอัด แต่วันนี้หนึ่งตะวันมีนัดไปเที่ยวข้างนอกกับพีทและคงจะหลบเลี่ยงไม่ได้เพราะต้องเข้าไปรับเพื่อนที่บ้าน “คุณลุงตะวัน” จันทร์เจ้าวิ่งยิ้มแฉ่งเข้ามาหา เมื่อหนึ่งตะวันเดินเข้ามาในบ้าน “สวัสดีครับหนูจันทร์เจ้าคนสวยของลุง ไม่ได้เจอกันนาน โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย” เขานั่งย่อตัวจับเธอหมุนไปมา ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนเขาตอนเด็กยังไงไม่รู้แฮะ หากเอารูปถ่ายที่บ้านของเขาตอนเป็นเด็กมาเทียบ คงจะเห็นว่าหน้าตา ปาก จมูก ของจันทร์เจ้าเหมือนเขาไม่น้อย แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อเขาไม่เคยมีอะไรกับ พิมพ์ดาว และเมื่อก่อนเขาก็คิดกับพิมพ์ดาวแค่น้องสาว แต่หากเป็นตอนนี้อาจไม่แน่ เพราะเธอในตอนนี้สวยมาก ยิ่งดวงตาหวานซึ้งปนเศร้าของเธอที่มองครั้งใด ก็เหมือนจะดูดดึงเขาให้เข้าไปในนั้นด้วยแล้ว เขายิ่งมองยิ่งถอนสายตาจากเธอไม่ได้ ยอมรับว่าตอนนี้เธอสวยถูกใจเขาจริงๆ “คุณลุงก็หล๊อหล่อ จะไปเที่ยวกับลุงพีทใช่ไหมคะ” จันทร์เจ้ายิ้มกว้างถามเขา “ครับผม” เขาพูดพร้อมขยี้ผมเธอไปมาเบาๆ “จันทร์เจ้าลูก พาคุณลุงมานั่งก่อนสิคะ” พิมพ์ดาวเดินถือน้ำเข้ามาวางให้เขาบนโต๊ะ เธอเห็นเขามองสำรวจจันทร์เจ้าไปมาก็อดหวั่นไม่ได้ว่าเขาจะรู้ ตอนจันทร์เจ้าแรกเกิด เธอก็ดีใจที่ลูกหน้าตาคล้ายเธอ แต่ยิ่งโตยิ่งหน้าเหมือนเขา จนเธอกลัวว่าใครๆ จะรู้ความจริง… “ขอบคุณครับ” เขาส่งยิ้มให้เธอ แต่เธอคงมองไม่เห็นเพราะเอาแต่ก้มหน้า “ค่ะ” เธอตอบรับเสียงเบา ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว ยกขนมที่เธอทำมาวางบนโต๊ะให้เขาทาน “คุณลุงลองทานดูนะคะ แม่ทำอร่อยมาก” จันทร์เจ้าเชิญชวนเขาก่อนจะตักเค้กให้เขาชิม ปกติเขาก็ไม่ชอบกินขนมหวานหรอกนะ แต่พอเห็นสายตาบ๊องแบ๊วของเด็กน้อยเขาก็ปฏิเสธไม่ลง “ขอบคุณมากครับ” เขาอ้าปากงับเค้กที่จันทร์เจ้ายื่นให้ รสชาติกลมกล่อมไม่หวานจนเลี่ยนเหมือนที่เขาเคยกินจากที่อื่น ต้องยอมรับเลยว่าทั้งอาหารคาว อาหารหวานที่เขาเคยลองฝีมือพิมพ์ดาวมันทำให้เขาติดใจ “จันทร์เจ้าลูก มาทำการบ้านให้เสร็จก่อนลูก” พิมพ์ดาวกวักมือเรียกลูกสาว แต่จันทร์เจ้ากลับทำหน้างอ “หนูไม่อยากทำการบ้าน” จันทร์เจ้าตอบแม่เสียงเกียจคร้าน จนหนึ่งตะวันได้แต่นั่งยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ “เหลืออีกไม่กี่บรรทัดเองนะลูก ดูสิหนูเก่งมากเลย ตัวหนังสือก็สวย อยากเป็นเจ้าหญิงก็ต้องเก่ง ต้องสวยไม่ใช่เหรอคะ” เธอพูดหลอกล่อลูกไปด้วยรอยยิ้ม จนเขาอดที่จะมองใบหน้าสวยนั้นไม่ได้ หากเธอมีรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าแบบนั้นตลอดเวลาก็คงจะดี “เฮ้อ ก็ได้ค่ะ” จันทร์เจ้าถอนหายใจก่อนจะเดินไปหาแม่ หนึ่งตะวันนั่งมองพิมพ์ดาวสอนหนังสือจันทร์เจ้าก็ได้แต่ยิ้มตาม เธอทำหน้าที่แม่ได้ดีจริงๆ สักพักจันทร์เจ้าก็วิ่งถือสมุดการบ้านวิ่งมาหาเขา “หนูเขียนสวยไหมคะคุณลุง” เธอยกสมุดที่เพิ่งเขียนเสร็จให้เขาดู ตัวหนังสือที่ลายเส้นยึกๆ ยักๆ ทำให้เขาต้องเพ่งเล็งมองมัน และในที่สุดเขาก็เห็นมันเป็นตัว ก.ไก่ “สวยมากครับ จันทร์เจ้าเก่งมาก” เขายื่นมือไปลูบหัวเธอเบาๆ ส่วนเธอก็ยิ้มอย่างภูมิใจ เขาไม่ได้โกหกนะ ที่บอกว่าสวยน่ะ เจ้าของลายมืออย่างจันทร์เจ้าต่างหาก เด็กอะไร ทั้งสวย ทั้งน่ารัก ทั้งเก่ง ถ้าเขามีลูกแบบนี้ก็น่าจะดี..... “ไปครับคุณหนึ่งตะวัน. จันทร์เจ้าครับลุงไปก่อนนะครับ เป็นเด็กดีนะครับ เดี๋ยวลุงซื้อขนมมาฝาก” พีทที่เดินลงมาพูดกับหนึ่งตะวันก่อนจะหันไปอุ้มจันทร์เจ้าขึ้นมาหอมแก้มอย่างเอ็นดู “เดี๋ยวพรุ่งนี้ลุงพาไปเดินเที่ยวห้างด้วย ดีไหมครับ” พีทบอกหลานสาว ที่หอมแก้มเขากลับ “เย้ๆ จริงเหรอคะ ดีที่สุดเลยค่ะลุงพีท” จันทร์เจ้าดีใจยิ้มหน้าบาน “เอ่อ คุณพีทครับ พรุ่งนี้คุณมีนัดแล้วครับ” หนึ่งตะวันเตือนความจำพีท เพราะพรุ่งนี้ตอนบ่ายหนึ่งตะวันนัดให้พีทไปดูซอฟต์แวร์ให้เขาที่บริษัท “ตายจริง..ลุงลืมไปเลย” พีทมองหน้าหลานสาวตัวน้อยที่ตอนนี้มองหน้าเขาน้ำตาคลออย่างรู้สึกผิด “เอ่อ หากคุณแม่ของจันทร์เจ้าไม่ว่าอะไร เดี๋ยวลุงพาไปเที่ยวห้างแทนลุงพีทก็ได้นะครับ” หนึ่งตะวันอดที่จะสงสารจันทร์เจ้าไม่ได้ จึงเอ่ยขึ้นทำให้แววตาของเด็กหญิงมีประกายขึ้นมา แต่ก็หม่นลงอีกเมื่อแม่ดาวพูดขึ้น “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวดาวพาจันทร์เจ้าไปเอง” พิมพ์ดาวรีบบอกปฏิเสธเขา เธอไม่อยากให้เขาใกล้ชิดกับจันทร์เจ้าไปมากกว่านี้ แค่นี้เธอก็ใจเต้นตุบตับแล้ว “แต่หนูอยากไปกับลุงตะวัน” จันทร์เจ้าพูดกับแม่หน้าเศร้า ใบหน้าเหงาหงอยของลูกทำให้เธอถึงกับพูดไม่ออก “ไม่เอานะลูก มันจะเป็นการรบกวนลุงเขาเปล่าๆ เดี๋ยวแม่พาไปเล่นเครื่องเล่นนะคะ” เธอพยายามพูดหลอกล่อลูกสาว. “ไม่รบกวนหรอกครับดาว พรุ่งนี้คุณพีทก็คุยงานกับเลขาผมแทนแล้วกันนะครับ ตกลงนะ งั้นพรุ่งนี้ลุงตะวันจะพาจันทร์เจ้าไปเที่ยวห้างเอง ดีไหมครับ” หนึ่งตะวันเห็นหน้าหงอยๆ ของจันทร์เจ้าก็ยิ่งไม่อยากให้เธอเสียใจ เขาจึงพูดกับพิมพ์ดาวและพีท ก่อนจะหันมาถามความเห็นของเด็กน้อย เขาสรุปเองจนพิมพ์ดาวพูดไม่ออก แต่จันทร์เจ้าที่ร้องขึ้นอย่างดีใจ “เย้ๆ” จันทร์เจ้าดีใจชูมือสองข้างพร้อมกับยิ้มร่าให้ทุกคน จนตอนนี้พิมพ์ดาวได้แต่นั่งกำชายกระโปรงแน่น ยิ่งไม่อยากให้ใกล้ชิด ทำไมเขาถึงได้คืบคลานเข้ามาใกล้แบบนี้นะ แล้วต่อจากนี้เธอจะทำยังไงดี นี่เธอคิดผิดตั้งแต่ตกปากรับคำทำงานให้เขาแล้วใช่ไหม…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more