Enfal’den
Yolculukta bana uyku gelince kaldıramadım kafamı. Baktım arkadaki kamera ve ses ekibinden oraya gidemeyeceğim, başımı cama yaslayıp uyudum. Uyandığımda hareket etmiyorduk.
“Mete neden durduk?”
“Yoruldum kızım kaç saat oldu direksiyon başında.”
“Diğerleri geçti mi?” gözleri baygındı belli onunda uykusu var.
“Evet şuan en arkadayız ama gidecek gücüm yok.”
“Ben sürsem yavaş olur ama durmaktan iyidir.”
“Hayır demem.” dedi yer değiştik. Yavaş da olsa sürmeye başladım.
“Korkma arapsaçı, trafik senin saçların kadar karmaşık değil sen onlarla başa çıkan insansın, trafik vız gelir.”
“Beni gazlama şekline hayran oldum.”
“Yalan değil gerçekler bebeğim.”
“Bebeğim...?” dedim soru soruyor gibi öpücük atıp göz kırptı içimde bahar açtı. Uzun ve yorucu bir yoldu. Şanlıurfa’ya yaklaştık
