Macera Karavanı

Enfal’den Her zamanki gibi parkta Mete gerizekalısını bekliyorum. Çağırdı beni, hangi boş işle uğraşacak, kim bilir? Otururken enseme gelen tokatla ön tarafa savruldum. “Kız, şişe dibi.” “Mete gerizekalısı.” Sizin en yakın arkadaşınızla muhabbetiniz nasıl? Bizim genelde laf sokma ya da dalga geçme şeklinde. Bu mal beni kim bilir neden çağırdı. Hayır karşı komşum ya, uzakta da oturmuyor ama konuşmak için parkta yegâne yerimizde buluşuyoruz. “Beni neden çağırdın öt, çabuk, evde içli köfteler arkamdan ağlıyordu, için için; gidip teselli etmem lazım.” “Yuh kızım, nerene yiyeceksin? Bir saat olmadı aynı sofradan kalktık, dünyaları yedin; bak, böyle giderse evde kalacaksın, kapılardan sığamazsın, vinçle indiriniz kız, seni pencereden.” Mahalle karıları gibi elini ağzına kapatıp dizine vurup vahladı. Bu çocuk gerizekalı diyorum, şaka anlıyor. Aslında kilom fazla değil. 1.70 boyunda 75 kilo ideal bence; bu mal ben iki beden büyük giyinince 100 kilo zannediyor. (İdeal boy-kilo endeksi: kadınlarda 1.70 boy, maks kilo 67.5.) Azıcık fazlam varsa ne olmuş. “Sana ne lan, sen kendine bak hayvan.” Kendini dikleştirdi. Göğsünü gerdi, spora gitti ya kendini bir b*k (sansür koyduk, anlarsınız siz) zannediyor. Hayır, askere gidince adam olur dedik; altı ay yeterli gelmedi bu amip beyinliye. “Kızım, ben bi kerem gayet fit bir vücuda sahibim.” “S*ktir git lan, fit görmesek.” Yüzümü buruşturdum. “Neyse ne. Gerizekalı karşı komşum, beni neden parka çağırdın, yine ne b*klar yedin, öt bakalım.” “Vallahi bu sefer çok güzel bir şey için seni çağırdım.” “Lan gerizekalı, en son böyle dediğinde askeriye bahçesinde bulduk kendimizi, mal.” “Yok, bu sefer çok eğlenceli olacak.” “Senin eğlence anlayışını… tövbe tövbe…” “Anlat bakalım, dinleyelim neymiş?” “Bir yarışma var.” “Bana Hababam Sınıfı gibi düzenek kuracağız deme, sakın.” “Yok lan, hem gezeceğiz, hem işin sonunda bir milyon dolar var. Fifti fifti kırışırız.” “Yok ya, sana artık gerizekalı demekte yetmiyor amip.” “Sen bilirsin, ben de başkasıyla katılırım; Yasemin’le mesela, sevgilimle iyi para kaldırırız.” Lan para diyor, dolar diyor. Bu salak, sevgilisi bundan salak; o kadar para heba olur, bir milyon dolar kaç para ediyor? “Hadi bak, düşüncelere daldın bile, he de olsun şu iş.” “Ne yarışması bu?” “Ya, karavanla yolculuk yapacağız; belirli şehirlerde görevler var, onları yerine getirip yarışma sonunda paşalar gibi bir milyon dolarımızı alıp rahatlayacağız.” “O kadar eminsin kazanacağına?” “Tabii ki kızım, başroller asla ölmez.” “Senin edebiyatına… bunu söylemek için mi çağırdın, evde de desen olurdu. Caanım içli köfteleri bekletiyoruz senin yüzünden.” “Aman ne içli köfteymiş. Saf! Annengil duymasın diye sana söyledim; onların yanında dersem itiraz ederler. Hem düşünsene, kazanırsak o çok istediğimiz safariye gider, efsane fotoğraflar çekeriz.” Mete ve ben fotoğrafçılık okuduk; bu işte de iyiyiz. En büyük hayalimiz Afrika'da safari fotoğrafları çekmek ama ailelerin durumu yok. Şu gerizekalıyla hayallerimizin ortak olması… “Hadi be kızım, ne çok düşündün sanki dünyayı kurtaracaksın, dedik.” “Bana bak lan, ben senin kızın değilim. Tabii ki düşüneceğim; senin gibi amiple yola çıkmak göt ister. Kaç gün sürecek bu olay?” “Üç ay, en az.” “Yuh anasını, seninle dip dibe üç ay; ölüm fermanım yayınlansın, daha az canım yanar.” “Kız, bak o şişe diplerini alırım, dünyayı dört derece miyop görürsün, saf; zaten her gün dipdibeyiz.” Doğruya doğru, biz bu gerizekalı ile liseden bu yana dipdibeyiz. Aynı işlerde çalışmamız da cabası; ama akşam ailemle kalıyorum, en azından şimdi üç ay diyor, bir de karavanda gece gündüz kim çeker bunu ya… “Tamam, geri bas, düşüneceğim.” Dedim, kalktım. Koşa koşa eve gittim. Bekleyin, içli köfteler, Enfal sizi mideye indirmeye geliyor. 23 yaşında, yemeği çok seven, macera seven, en yakın arkadaşı gerizekalı Mete olan ben, Enfal. Kızdığıma bakmayın, başka arkadaşım da yok aslında. Birtek Mete ile birlikte olunca çok konuşuruz. Onunla kavga etmek, hayatta aldığım en büyük zevklerden biri. İkimizin de çocuksu ruhu birlikteyken açığa çıkıyor. Hadi, benim arkadaşım yok ama bu mal neden benimle arkadaş, bazen düşünmüyor değilim. Her fırsatta arkasını topluyorum; ben olmasam bu mezun bile olamazdı. En büyük yeteneği fotoğraf çekmek. Onun yüzünden ben de o bölümü okuduğumu söylemiş miydim? Beynime nasıl girdiyse bir baktım fotoğraf çekmeye çalışıyorum. Hep bu farklı, macera sever tarafım yüzünden. Neymiş, Afrika'ya gidip safari fotoğrafları çeker, aslanlarla dans edermiş. Onun hayali benim değil; tehlike sevmem. Her neyse, sevdim mi sevdim; okuduğum bölümü ama kitap okumak daha keyifli. Bambaşka bir dünyaya geçiş yapıyorsun… Düşüne düşüne eve geldim. Off, annem kızartmış, şimdi gömerim bir on tane kadar, keyfim yerine gelir. Oturdum, yedim afiyetle, sonra odama geçtim güvenli alanım. Çektim bir kitap, oturdum, başladım okumaya ama aklımı veremiyorum. Aklım Mete’nin dediklerinde. Ne kadar cazip gelse de kabul edemem. Ailemden ayrı o kadar uzun süre kalamam; zaten safari sadece bir hayal, orada kalsın. Babam sırf hayalim için böyle bir işe gireceğimi bilse kırılır. “Yetemedik mi kızım?” der. Kıyamıyorum babama; üniversite zamanında çalıştım, kızmış ve kırılmıştı: “Tek evladımı okutamayacak kadar aciz miyim?” demişti. Aciz değilsin de babam bir şeye de güç yetmiyor. O süreci Mete sayesinde part-time çalışarak geçirmiştim. O bana iş konusunda yardım etti, bende ders. Birbirimizin eksiklerini tamamlıyorduk. Belki de yıllardır bu yüzden arkadaşız. Mete ile konuşup bu işin olmayacağını söylemem lazım; hem nasıl bir yarışma olacağını bile tahmin edemiyorum. İnternete girdim, dediği yarışma hakkında araştırma yapacaktım. Yarışmanın adını söylemedi mal. Mesaj attım, o bet sesini duyamazdım. Ben: Mete malı, yarışmanın adı neydi? Meto: Ooo, merak edilmiş, bakıyorum da. Ben: Kısa kes, adını söyle. Meto: Tamam tamam, arap saçı kızma, bak dolaşırsan açamayız. MACERA KARAVANI yarışma. Tekrar cevap yazacak değildim; yarışmaya baktım. Rafting, bungee jumping, dağ tırmanışı, ormanda kamp gibi bir sürü aksiyon dolu oyun. Lan ben gözlük olmadan bir adım ötemi görmüyorum; burada dağ tırmanışı yazıyor, ben birinci katın balkonundan aşağı bakamam; bungee jumping diyor. Kesinlikle olmaz, canıma susamadım ben. Bu yarışmadan benim cesedim çıkar. Neye güvenerek beni çağırıyor anlamadım; tamam yarışmada bulmacalarda çözülecekmiş ama bu aksiyonlar kalpten götürür beni. Bu macera benim için kapanmıştır. Alsın sevgilisi olacak sarı çiyanı götürsün; o kızda da ne bulduysa… Askeden gelince nasıl bir yokluk çekti de onunla takılıyor… Telefonumu elime aldım, mesaj attım. Ben: Bu iş olmaz, yokum ben. Benim için konu kapandı; ben kitaplarımda maceraya atılırım, hem zarar da görmem…