กำราบรักแม่ทัพหยาง

ตอนที่ 6 โจรราคะ

ตอนที่ 6 โจรราคะ

ยามที่นางในดวงใจพูดจาเช่นนี้ พ่อบ้านเฟยรู้สึกปวดร้าวไปหมด มือไม้ของเขาแทบจะไร้เรี่ยวแรง อีกทั้งยังสงสารนางจับใจ ดวงตาของชายหนุ่มดูแดงระเรื่อไม่ได้ต่างจากเจ้านายสาวสักนิด

“คุณหนู ไหล่ของข้ามอบให้ท่านใช้พักพิง ยามนี้ท่านไม่สบายใจปวดใจ แต่เชื่อเถิด สักวันท่านแม่ทัพจะต้องมองเห็น ว่าคุณหนูเช่นท่านงดงามเพียงใด ได้โปรดเชื่อมั่นในรักของท่านที่มีต่อเขา” พ่อบ้านเฟยเอ่ยขึ้นอย่างจริงใจ

มือหนาหยาบกร้านเผลอไผลลูบไล้กรอบหน้าคนงามอย่างจงใจ มองเห็นดวงตาหวานล้ำมีแต่ความหม่นหมองเข้าครอบงำ คนตัวโตเช่นเขานั้นปวดหนึบเจ็บแปลบไม่ต่างกัน “คุณหนูดึกมากแล้ว ปวดเมื่อยหรือไม่ ข้าจะนวดให้ท่านเองนะขอรับ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่นซาบซ่าน แววตาหวานซึ้งทอดมองคนรักด้วยใจโหยหา

“อืม วันนี้ข้าปวดเมื่อยไปทั้งตัว อีกอย่างพี่ชายของผู้หญิงคนนั้นก็มาขอโทษข้า เรื่องของน้องสาว แต่ข้ามิปักใจเชื่อ พี่ชายจะดีแสนดีเชียวรึ” ผิงอันถูกดูแลด้วยท่านพ่อบ้านเฟยเป็นอย่างดี เท้าเรียวงามของนางแช่อยู่ในอ่างน้ำอุ่นใบเล็ก ๆ นั่น ช่วยให้นางรู้สึกผ่อนคลายได้ดีทีเดียว

มือหนาหยาบกร้านของเขากำลังนวดเฟ้นกดจุดฝ่าเท้าขาวสะอาดของนางด้วยความห่วงใย เกรงว่าการที่นางเดินหรือยืนนาน ๆ จะทำให้ปวดเมื่อยเลือดลมเดินไม่สะดวก เขาจึงได้บีบนวดปลายเท้าให้นางอย่างใส่ใจ 

เขาทำด้วยเพราะใจรัก

มือหนาละจากเท้าทั้งสองข้าง ชายหนุ่มนำผ้าสะอาดมาหนึ่งผืน รอรับเท้างาม ๆ เล็ก ๆ ของนางยื่นมาให้เขาเช็ดให้สะอาด แววตาของผิงอันทอดมองชายหนุ่มเบื้องหน้า ทำให้นึกถึงชายคนที่นางรักปักใจ น้ำเสียงหวานเอ่ยบางเบาราวกับกระซิบ

“พ่อบ้านเฟย รู้หรือว่าท่านน่ะมีส่วนคล้ายท่านแม่ทัพนะ คิ้วของเขากับของท่านช่างมีรอยแผลที่เหมือนกัน เห็นหน้าของท่านทีไรก็ทำให้ข้า อดคิดถึงเขาไม่ได้” ดวงตากลมโตฉายแววสงสัยครู่หนึ่ง ก่อนจะหม่นแสงลงอีกครั้ง ด้วยใจถวิลหาและอยากพบหน้าอีกสักครา

มือหนากำลังเช็ดฝ่าเท้ากลับหยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นมองยังคนงามก่อนจะยกยิ้มน้อย ๆ ทำให้อีกฝ่ายยิ้มตอบกลับอย่างขมขื่น น้ำเสียงทุ้มเนิบนาบน่าฟังนั่นได้กล่าวขึ้นมาว่า “คุณหนูช่างเปรียบเทียบคนด้อยค่าเช่นข้าคล้ายท่านแม่ทัพ ข้ารู้สึกดีใจนัก แต่ว่าข้าจับกระบี่ฟาดฟันศัตรูไม่เป็นน่ะสิ ทำให้คุณหนูผิดหวังแล้วขอรับ”

เขาโกหกหน้าตาเฉย

“คุณหนู หากชายผู้นั้นมาอีก คุณหนูอย่าเข้าไปใกล้นะขอรับเดี๋ยวจะเกิดอันตราย” ด้วยความเป็นห่วง เขาจึงเอ่ยเตือนคนตัวเล็กเสียหน่อย เกรงว่านางจะมองโลกในแง่ดีเกินไปมองไม่เห็นว่าใครกันที่มีเล่ห์เหลี่ยมชั้นเชิง

“ข้าง่วงแล้ว วันนี้ท่านบีบนวดไหล่ให้ข้าอีกได้หรือไม่ ท่านนวดทีไรข้านอนหลับสบายมาก” ผิงอันระบายยิ้มอ่อน หลังจากที่เขาเช็ดเท้าให้แล้ว นางก็เดินไปที่เตียงนอน จากนั้นชายหนุ่มจึงเอาอ่างน้ำไปเก็บ

ผิงอันนอนคว่ำหน้าลงที่เตียงนอน รอรับการบีบนวดจากพ่อบ้านเฟย ผิวพรรณของนางขาวจัดหากจะมีรอยช้ำเล็ก ๆ ก็จะมองเห็นได้ชัดเจน ข้อมือของนางมีรอยแดงอยู่เล็กน้อย เมื่อพ่อบ้านเฟยกดจุดที่แขนของนางแล้วลงน้ำหนักพอดิบพอดีบีบนวด พบเห็นรอยนี้จึงได้เอ่ยถามขึ้น

“รอยนี้มาจากไหนขอรับ” พ่อบ้านเฟยเห็นรอยช้ำแดง ๆ ถึงกับทนไม่ได้ สีหน้าของเขาบ่งบอกว่าไม่พอใจนัก ยิ่งแววตานั้นเหมือนกำลังคาดคั้นเอาแต่ใจ ทำให้ฟางผิงอัน พลิกกลับมานอนหงายมองพ่อบ้านอย่างมิเข้าใจในสายตาของเขา

“รอยเล็ก ๆ แค่นี้เองไม่เจ็บอันใดสักนิด” คนงามเอ่ยขึ้น พ่อบ้านเฟยถึงกับชักสีหน้าไม่พอใจ เขาลุกขึ้นเดินหนีไปอย่างดื้อ ๆ ทำให้นายสาวเช่นนางครุ่นคิดว่า นางทำอันใดให้เขาไม่พอใจกันนะ ชายผู้นี้นิสัยแปลกประหลาด หากไม่ติดว่าเป็นชายตัดแขนเสื้อนางจะมิให้เขามาอยู่ใกล้ชิดเช่นนี้

ครู่ใหญ่ พ่อบ้านคิ้วกระบี่มีรอยบาก เดินกลับเข้ามาพร้อมกับตลับยาสมุนไพร เขาเดินหน้านิ่ง ๆ เรียบเฉยนั่น แววตาดูแค้นเคืองเล็กน้อยส่งไปยังเจ้านายของเขาที่นอนราบ นางยกมือขึ้นปิดปากหาวง่วงนอนไปหลายครั้งหลายหนด้วยความง่วงงุนดวงตาปรือหวานฉ่ำทีเดียว

“ยื่นแขนมาขอรับ ข้าจะทายาให้” น้ำเสียงดุดันออกคำสั่ง ทำให้ผิงอันยื่นแขนให้เขาแต่โดยดี ยามที่เขาดุสีหน้าบึ้งตึงเหตุใดกันนางจึงได้หวั่นเกรงเขานะ แต่ทว่ากลับทำให้นางรู้สึกอบอุ่นหัวใจยิ่ง ที่มีคนคอยห่วงใยเช่นนี้

“โอ๊ย” ผิงอันแสร้งร้องทำท่าทางราวกับเจ็บปวด พลอยทำให้ท่านพ่อบ้านละมือจากการทายา เขายกแขนขึ้นเป่าลมบางเบาลงไปทำท่าทางเช่นนี้ ยิ่งทำให้ผิงอันปวดใจ นึกถึงคู่หมั้นของนางเข้าให้อีกแล้ว แขนเจ็บเพียงแค่นิดเดียวนั่น นางดึงแขนชักกลับเข้ามาทันที

“พอแล้ว ท่านไปพักเถิดหรือจะกลับไปดูแลท่านแม่ของท่านก่อนก็ได้ ข้าไม่ว่า” คนงามสีหน้าหมองหม่นลงมา ทำให้พ่อบ้านผู้นี้นึกแปลกใจนัก เมื่อครู่ก็เห็นว่าอารมณ์ดีแล้วนี่นา เหตุใดกันนางกลับมาเศร้าสร้อยแบบนี้อีก ยิ่งเห็นนางเป็นเช่นนี้เขาก็ยิ่งว้าวุ่นใจและไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

“ข้าจะอยู่ดูแลจนกว่าคุณหนูจะหลับ” คนตัวโตดื้อดึงเอาเรื่อง ผิงอันมิได้ใส่ใจนางนอนหันหลังห่มผ้า พ่อบ้านชายผู้นี้ดับไฟลง นั่งอยู่ในห้องท่ามกลางความสลัว มีเพียงแค่แสงจากโคมไฟตรงหัวเสาข้างนอกเท่านั้น

อาถงเป็นห่วงคุณหนูจึงได้เดินมาดู เมื่อเห็นว่าแสงในห้องถูกดับลง นางจึงล่าถอยกลับไปยังห้องนอนของตนเอง ภายในห้องนอนของคุณหนูฟาง สายลมวูบหนึ่งพัดเข้ามา จากนั้นปรากฏเป็นร่างของหญิงสาวนางหนึ่ง สาวชุดดำอำพรางใบหน้า

“นายท่านเรื่องที่สั่งจัดการเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ” เมื่อเอ่ยรายงานถึงเรื่องที่เจ้านายสั่ง หญิงสาวรายนี้ก็ได้เร้นตัวหายไปแล้ว หลงเหลือเพียงแค่ชายหนุ่มนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง สีหน้านั้นไม่ได้แสดงออกว่าคิดสิ่งใดอยู่

ชายร่างสูงกำยำเดินมายังที่เตียงนอนของคนหลับใหล มือหนาสากกระด้างลูบไล้กรอบหน้าหญิงที่รักปักใจ เขาหย่อนก้นลงนั่งที่เตียงนอน จากนั้นสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับนาง จับศีรษะของนางหนุนที่แขนของเขาอย่างอ่อนโยนเจือห่วงใย เด็กน้อยเมื่อวานเติบโตขึ้นมางดงามเป็นเอกแห่งแว่นแคว้น

“หลับเถิดนะคนดี คืนนี้พี่จะอยู่เป็นเพื่อนของเจ้า” เสียงกระซิบนั่นเอ่ยกับคนหลับไม่รู้อันใด วงแขนของเขาโอบกอดที่เอวบางเล็กอย่างเอาแต่ใจ จมูกโด่งคมสันกดลงที่หน้าผากมนของนางไปสอง สามครั้ง แต่ละครั้งทำให้เขาสดชื่นเบิกบานใจยิ่งนัก

หลังจากนั้นเขาก็ค่อย ๆ บรรจงประทับริมฝีปากหนาเข้าที่กลีบปากนุ่มนิ่มบางเบา ลิ้นสากอุ่นร้อนลิ้มเลียที่ริมฝีปากนุ่มนิ่ม คนตัวเล็กหลับสนิทนั่นเพราะถูกวางด้วยผงนิทรา ทำให้นางหลับใหลราวกับคนหมดลมหายใจ

การกระทำของเขาดูราวกับโจรป่าปล้นราคะอย่างไรอย่างนั้น ลิ้นสากตัวร้ายยังไม่หยุดรุกเร้าคนตัวเล็กใต้ร่าง ร่างหนากำยำสูดดมกลิ่นหอมที่ซอกคอขาวระหงของนางอย่างเอาแต่ใจครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะหยุดการกระทำอันหยาบช้าลงแล้วหลับตานอนด้วยความอ่อนเพลียไปในที่สุด

รุ่งอรุณของวันใหม่

จวนตระกูลไป๋เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น เมื่อคืนสาวใช้ของคุณหนูรองถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ ภายในห้องนอนของคุณหนูรองมีหน้ากากมนุษย์ตกอยู่ แต่สิ่งที่น่าหวาดกลัวนั่นไม่ใช่เพียงแค่สาวใช้ ถูกมัดมือปิดปาก

แต่เป็นเพราะว่าใบหน้าคนงามหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งแดนเหนือ เสียโฉมเพียงเพราะนางล้างหน้า ในนั้นมียาพิษทำร้ายจนนางเสียโฉม ใบหน้าดำคล้ำมีตุ่มผื่นขึ้นไปหมด ราวกับนางเป็นคางคก ช่างดูอัปลักษณ์สิ้นดี

เสียงกรีดร้องโวยวายออกมาจากห้องนอนครั้งแล้วครั้งเล่า “ออกไปให้พ้น! ” น้ำเสียงตวาดดุดันดังลั่นห้อง ทำให้พี่ชายเช่นอ้ายฟงกำหมัดแน่นสีหน้าเกรี้ยวกราดยิ่งนัก

“ใครกันมันกล้าทำร้ายน้องข้า ข้าจะไปถลกหนังหัวมัน!”