พราวตะวันสูดดมกลิ่นหอมจากแผงอกแกร่งกำยำที่เธอกำลังหนุนอยู่ก็รู้สึกหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก มือของเขาโอบกอดเธอไว้และยังคงลูบไล้เรือนร่างบอบบางตามอำเภอใจจนพราวตะวันไม่สามารถข่มตาหลับลงได้
"ไหนคุณบอกจะนอนที่โซฟาคะ" หญิงสาวทวงคำพูดของเขา
"บอกตอนไหน" เพลิงยิ้มเจ้าเล่ห์แม้ตาของเขาจะหลับอยู่
"คนเจ้าเล่ห์" เธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาอย่างไม่เกรงกลัว เพลิงค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นเพราะสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นเหนือใบหน้าของตน
"พูดแบบนี้อยากโดนอีกหรือไง" ที่เขายังคงนอนนิ่งไม่ใช่เพราะปราศจากอารมณ์ใดๆ หากแต่เขาสงสารที่เธอต้องเจ็บปวดเพราะการกระทำของเขาต่างหาก
"ไม่ใช่ค่ะ พราวไม่เข้าใจว่า...คุณทำแบบนี้กับพราวทำไม" ความสับสนว้าวุ่นใจทำให้พราวตะวันตัดสินใจถามออกไปตรงๆ
"เซ็กส์เป็นเรื่องธรรมชาติ ใครๆเขาก็ทำกันทั้นนั้นแหละ" เพลิงก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบเธออย่างไร เขาเองก็สับสนในใจว่าทำไมถึงได้ต้องการเธอมากเป็นพิ
