"ผมจะอนุญาตให้คุณเจอพราวได้อีกครั้งเมื่อเธออายุครบสิบแปดปี" พายัพบอกเสียงแข็ง
"ไม่ได้! คุณจะห้ามเราสองคนไม่ให้เจอกันไม่ได้!" เพลิงไม่ยอม
"ทำไมจะห้ามไม่ได้! คุณทำมิดีมิร้ายลูกสาวผมทั้งๆที่เธอไม่เต็มใจ" พายัพโมโห
"แต่คุณควรถามพราวก่อนดีกว่ามั้ยว่าเขาอยากเจอผมหรือเปล่า" เพลิงพยายามต่อรอง มีเพียงพราวตะวันเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้
"ผมจะให้ยัยพราวตัดสินใจเองทุกอย่างก็ต่อเมื่อเธออายุครบสิบแปดปีเท่านั้น!" พายัพยื่นคำขาด
"แต่ผมมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเมียผม" เพลิงเริ่มหมดความอดทน เขาลืมไปด้วยซ้ำว่าผูชายที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้คือว่าที่พ่อตา ไม่ใช่ลูกน้องที่เขาจะสามารถออกคำสั่งได้ตามอำเภอใจ
"อย่ามาพูดคำว่าเมียให้ผมได้ยิน! อีกไม่ถึงเดือนพราวก็อายุครบสิบแปดแล้ว ถ้าแค่นี้คุณไม่มีความอดทนก็อย่าหวังว่าจะได้เจอลูกสาวผมอีก!" พายัพพูดจบด้วยน้ำเสียงดุดันก็ลุกขึ้นจากโซฟาและเดินกลับขึ้นบ้านไปปล่อยให้เจ้านาย
