"คุณพายัพ ผมก็แค่พาพราวมาปรับความเข้าใจก็เท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักอย่างเลยนะครับ" เพลิงค้านและยังคงกอดพราวตะวันไว้แน่น
"คุณเพลิง! ตกลงว่ายังไงคุณก็จะไม่ยอมปล่อยลูกสาวผมไปว่างั้น?" พายัพยังคงโมโหและถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความโกรธ
"เมียผมทั้งคนจะให้ปล่อยไปไหนครับ" เพลิงเลิกคิ้วถามว่าที่พ่อตาวัยไล่เลี่ยกันอย่างไม่เกรงกลัว มันเป็นแสดงออกชัดเจนว่าเขาไม่มีวันปล่อยพราวตะวันออกไปจากชีวิตของเขาอย่างแน่นนอน
"ก็ได้ ในเมื่อคุณเองก็ยืนยันที่จะดื้อรั้นพอๆกันกับลูกสาวผม คุณก็ต้องปราบพยศพราวตะวันให้ได้ดีกว่าผม และผมก็จะคอยดูว่าผู้ชายรุ่นพ่ออย่างคุณจะทนเด็กอายุที่ยังไม่ถึงสิบแปดและดื้อรั้นเอาแต่ใจได้นานแค่ไหน!" พายัพเข้าใจความรักดีว่าเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วยิ่งห้ามมันก็เหมือนการโยนถังน้ำมันเข้ากองไฟ มันมีแต่จะลุกโหมและแผดเผาจึงเปลี่ยนแนวคิดใหม่
"ผมรู้หัวใจตัวเองดี คุณควรให้ผมได้พิสูจ
