ตะวันพราวแสงจากด้านนอกยามสายของวันหยุดส่องผ่านเข้ามาในห้องนอนได้เพียงเล็กน้อยเพราะหน้าต่างถูกปิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืน พราวตะวันนอนกลับตาพริ้มอยู่บนลำตัวกำยำของเพลิง ชายหนุ่มโอบกอดเธอไว้หลวมๆตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้
“กี่โมงแล้ว...” เพลิงพึมพำด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เขายิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อตื่นขึ้นมาและพบว่ามีหญิงสาวอันเป็นที่รักอยู่ในอ้อมแขน
“อืม...เช้าแล้วหรอคะ” พราวตะวันขยับตัวในขณะที่กำลังยิ้มออกมาอย่างความสุขและกอดเพลิงแน่นขึ้นราวกับว่าเขาเป็นหมอนข้าง ความน่าเอ็นดูของเด็กสาวทำให้ชายหนุ่มหลงใหลจนแทบไม่อยากลุกไปไหน
“วันนี้พ่อพราวอยู่บ้านหรือเปล่าครับ” เพลิงถามในขณะที่ก้มลงมาจุมพิตหน้าผากมนอย่างแสนรัก
“วันนี้พ่ออาจจะออกไปที่ไร่ของลุงชิมค่ะ” ทุกๆวันหยุดพายัพมักจะออกไปดูไร่ดูสวนช่วยผู้เป็นพี่ชายเสมอ
“งั้นเราไปเที่ยวกันนะครับ ผมอยากอยู่กับพราวทั้งวันเลย” เพลิงอยากใช้เวลากับหญิงสาวให้มากที่สุด
