หนิงฮวา คุณหนูที่ถูกลืม

ตอนที่ 1 หนึ่งชีวิตที่หมดไป จวนสกุลหลี่ เรือนร้างท้ายจวนของตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง เรือนที่ดูจากลักษณะของเรือนแล้วไม่น่าจะมีคนสามารถอยู่อาศัยได้ เรือนที่เพียงแค่หากเดินแรงสักหน่อย ก็จะได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดจากพื้นไม้ที่เก่าจนผุพัง แต่เรือนนี้กลับเป็นเรือนของบุตรสาวคนรองของเสนาบดีหลี่ บุตรสาวที่แม้แต่ผู้เป็นบิดาก็จำไม่ได้ว่ายังมีนางเป็นบุตรอยู่ ขนาดในวันนี้ ที่เป็นวันเกิดครบสิบห้าปีของนาง บ้านอื่นจวนอื่นจะต้องมีการจัดงานปักปิ่นให้กับบุตรสาว แต่กับหญิงสาวที่อยู่ภายในเรือนหลังนี้ นอกจากจะไม่ได้รับความสนใจแล้ว ยังถูกคนในเรือนไล่ตะเพิดออกมาอีก หญิงสาวนั่งมองปิ่นหยกในมือด้วยความเม่อลอย ปิ่นชิ้นนี้เป็นสมบัติที่มารดาของนางทิ้งไว้ให้ ก่อนที่มารดาของนางจะเสียชีวิต หนิงฮวาจัดเก็บปิ่นอันนี้ไว้อย่างดี เพื่อที่จะนำมันมาให้บิดาปักให้นางตอนที่นางอายุครบสิบห้า แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงความหวังลมๆ แล้งๆ เท่านั้น หนิงฮวาค่อยๆ ล้มตัวลงนอน โดยมีแม่นมคอยประคองอยู่ข้างๆ มือบางถือปิ่นปักผมไว้มั่นไม่ยอมวาง ก่อนที่จะหลับตานึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของชีวิต เมื่อสองวันก่อนนางไปแจ้งกับพ่อบ้าน เรื่องที่นางอายุจะครบสิบห้าปี แต่ตอนนั้นพ่อบ้านกำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดงานปักปิ่นให้กับหลี่ซินอี๋ บุตรสาวของฮูหยินใหญ่ บุตรสาวของฮูหยินใหญ่เกิดวันเดียวกันกับนาง เพียงแต่คนละเวลา นางเกิดทีหลังหนึ่งชั่วยาม หญิงสาวจึงได้เป็นคุณหนูรองของจวนหลี่ แม้จะบอกว่าเป็นคุณหนูรอง แต่กลับไม่มีใครให้ความสนใจนางแม้แต่น้อย ด้วยมารดาของนางเป็นเพียงแค่สาวใช้ในเรือนเท่านั้น ในตอนที่มารดายังมีชีวิตอยู่ หลี่หนิงฮวาแม้ว่าจะไม่ได้สุขสบายเฉกเช่นคุณหนูทั่วๆ ไป แต่ก็ไม่ได้ลำบากมากนัก แต่พอนางอายุได้เจ็ดขวบ มารดาของนางก็จากไปด้วยโรคร้าย ทำให้ความเป็นอยู่ของนางเริ่มแย่ลง เมื่อบิดาไม่ให้ความสนใจ ข้าวของต่างๆ ที่เคยได้รับ ก็ลดน้อยลงทุกที เงินเดือนที่เคยได้ทุกๆ เดือน ก็ได้ได้บ้างไม่ได้บ้าง ทำให้ความเป็นอยู่ของหนิงฮวาแย่ลงไปอีก ขนาดเรื่องความเป็นอยู่ยังขัดสนเช่นนี้ อย่าได้นึกถึงเรื่องการศึกษาเลย เพราะครั้งสุดท้ายที่นางได้หัดเขียนหัดอ่านนั้นคือตั้งแต่ตอนที่มารดาของนางยังมีชีวิตอยู่ พอมารดาของนางเสียชีวิตลง การเรียนรู้ของนางก็ถูกยกเลิกไปด้วย และเมื่อบิดามีอนุใหม่เข้ามา เรือนที่นางเคยอยู่ก็กลายเป็นของอนุคนใหม่ ส่วนตัวนางแม่นมและสาวใช้ ถูกไล่ให้มาอยู่ที่เรือนท้ายจวนแห่งนี้ หลังจากวันที่ย้ายเข้ามาอยู่ในเรือนท้ายจวน เงินเดือนที่เคยได้ก็ไม่ได้อีกเลย ข้าวของเครื่องใช้หรือแม้แต่อาหาร ก็ได้รับเป็นครั้งคราวเท่านั้น พอนางไปถามกลับถูกไล่ตะเพิดออกมา ไม่มีใครในจวนเห็นนางเป็นคุณหนูเลยสักคน สาวใช้บางคนถึงกับไม่เคารพนาง ที่เป็นคุณหนูรองของจวนเลย หรือที่ร้ายกว่านั้น คือพวกสาวใช้รวมหัวกันกลั่นแกล้งนาง คุณหนูอย่างนั้นหรือ นางไม่ได้ต้องการที่จะเป็นคุณหนูสักหน่อย หากเลือกเกิดได้ นางของเลือกเกิดในตระกูลที่ยากลำบากแต่ครอบครัวปรองดองกัน ยังจะดีกว่าการได้เกิดเป็นคุณหนู แต่เป็นคุณหนูที่ไม่มีใครสนใจเช่นนี้ จะมีก็แต่แม่นมซิ่วอิง แม่นมที่เลี้ยงนางมาตั้งแต่แบเบาะ แล้วก็ถิงถิง สาวใช้ที่มารดาของนางเก็บมาเลี้ยงในตอนเด็ก ที่ยังคงซื่อสัตย์และคอยเคียงข้างนางเสมอ แค่กๆๆๆ เสียงไอที่แหบแห้ง บ่งบอกถึงอาการของคนที่นอนอยู่บนที่นอนได้เป็นอย่างดี ปกติร่างกายของหนิงฮวาก็ไม่ค่อยจะดีอยู่แล้ว เมื่อสองวันก่อนนางยังเดินตากแดดตากลมไปเรือนใหญ่อีก ทำให้พอกลับมาแล้วไข้ขึ้นไม่ยอมลด ซิ่วอิง แม่นมวัยสี่สิบ นั่งมองคุณหนูที่นางเฝ้าดูแล ประคบประหงมมาตั้งแต่แบเบาะด้วยความเป็นห่วง ทั้งที่นางเคยบอกแล้วแท้ๆ ว่าอย่าได้ไปเหยียบที่เรือนใหญ่ แต่คุณหนูของนางก็ไม่คิดจะฟังเลย ยังพยายามที่จะไปหาบิดา ยอมทุ่มทำทุกอย่างเพื่อจะให้ผู้เป็นบิดามองเห็นตนเอง สุดท้ายแล้วเป็นอย่างไร นอกจากคนคนนั้นจะไม่สนใจแล้ว ขนาดเดินไปยืนอยู่ต่อหน้า ชายคนนั้นก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นบุตรสาวของตน “แม่นม ข้าอยากไปอยู่กับท่านแม่” น้ำเสียงแหบแห้งถูกเปล่งออกมาอย่างยากลำบาก ด้วยภายในคอของนางแสบร้อนไปหมด กว่าที่จะเค้นคำพูดออกมาได้แต่ละคำนั้น ช่างยากลำบากเหลือเกิน แต่พอเอ่ยออกมา กลับบอกเพียงว่าอยากไปอยู่กับมารดาผู้ล่วงลับ “ถ้าคุณหนูไปหาท่านแม่ แล้วนม กับถิงถิงจะอยู่กับใครเล่าเจ้าคะ” แม่นมจับมือบางของหนิงฮวาขึ้นมาลูบไล้เบาๆ พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ตั้งแต่ที่กลับมาจากเรือนใหญ่ในวันนั้น คุณหนูของนางก็พร่ำบอกเพียงว่าอยากไปหา อยากจะไปอยู่กับมารดา แม่นมซิ่วอิงไม่รู้ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทำไมคุณหนูของนางถึงได้กล่าวเช่นนี้ “คุณหนู ถิงถิงอยากอยู่กับคุณหนูนะเจ้าคะ” ถิงถิงที่นั่งถัดไปจากแม่นมเอ่ยทั้งน้ำตา คุณหนูของนางน่าสงสารมาก เป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่ แต่ความเป็นอยู่กลับไม่ต่างจากคนยากไร้เลยสักนิด เมื่อได้ฟังคำพูดของคนสนิททั้งสอง เปลือกตาที่ปิดสนิทก็มีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากหางตาทั้งสองข้าง หญิงสาวสะอื้นไห้เบาๆ โดยที่มีแม่นมนั่งจับมือนางอยู่ข้างๆ หนิงฮวาบีบมือของแม่นมอย่างสุดแรง แต่เผอิญว่า แรงทั้งหมดที่นางใช้บีบมือแม่นมซิ่วอิงนั้น กลับไม่ได้ทำให้แม่นมรู้สึกเลยว่าตนเองกำลังถูกบีบมือ เวลาผ่านไปไม่นาน เสียงสะอื้นก็ค่อยๆ เบาลง และเงียบไปในที่สุด แรงกระเพื่อมไหวเข้าออกสม่ำเสมอของหน้าอก ทำให้รู้ว่าคนที่นอนอยู่นั้นกำลังหลับสนิท แม่นมเก็บปิ่นในมือของหนิงฮวาเก็บเข้ากล่อง ก่อนที่จะห่มผ้าห่มให้คุณหนูของนางอีกครั้ง จากนั้นก็เดินออกไปด้านนอกห้องนอนอิงอิง เพื่อที่จะออกไปดูผ้าที่ตากไว้ด้านนอกเรือน ด้วยดูจากแรงลมแล้ว น่าจะมีฝนตกลงมาในไม่ช้านี้แน่นอน ทั้งสองไม่รู้เลยว่า การที่หันหลังเดินจากหนิงฮวาไปในครั้งนี้ พวกนางทั้งสองจะสูญเสียคุณหนูของตนเองแบบไม่มีวันหวนคืน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะที่ร้องไห้ไปก่อนหน้านี้หรืออย่างไร เมื่อจู่ๆ หนิงฮวาก้รู้สึกคล้ายกับมีอะไรมากดทับบนใบหน้า ทำให้นางหายใจไม่ออก หญิงสาวพยายามเค้นเสียงของตนเองออกมา แต่ก็มีเพียงแค่เสียงลมที่ออกจากปากเพียงเท่านั้น สองมือปัดป่ายไปด้านหน้า คล้ายกับกำลังหาที่จับยึด แต่นางก็คว้าได้เพียงแค่อากาศ เพราะแขนของนางสามารถยกขึ้นเหนือพื้นได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น ลมหายใจของหญิงสาวเริ่มขาดช่วง หนิงฮวาพยายามตะเกี่ยตะกายอย่างสุดแรง แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่เป็นผล แขนสองข้างตกลงข้างลำตัว ก่อนที่สติของหนิงฮวาจะขาดไป ดูเหมือนว่าสวรรค์จะตอบรับคำขอของนางแล้ว ท่านแม่ท่านรอข้าหน่อยนะเจ้าคะ ข้ากำลังจะไปหาท่านเดี๋ยวนี้