“หยุด อย่าหาว่าฉันไม่เตือน “
“ทำอะไรก็ควรให้เกียรติคนตายหน่อยนะคะ พี่ฟ้ารักพี่อัครมาก ถ้าพี่ฟ้ารู้ว่าถูกสวมเขามาตลอดจะรู้สึกแย่แค่ไหน “รินรดาไม่อาจทนฟังคำพูดไร้สาระของผู้หญิงคนนั้นได้นาน เธอเหมือนหมาบ้าที่พร้อมกัด เรื่องผัวๆ เมียๆ ไม่ควรเอามาโพนทะนาให้คนอื่นรู้ ตราหน้าว่าเธอเป็นเมียเก็บ ชิไม่รู้แล้วอย่าพูดดีกว่า
รินรดาจูงมือลูกสาวมาหยุดยืนรอรถสาธารณะใต้ร่มไม้ใหญ่ วันนี้แดดแรงอากาศค่อนข้างร้อน เด็กน้อยในชุดสีหวานแขนฟูเริ่มออกอาการอึดอัด เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลย้อยตามกรอบหน้าและตามคอจนทำให้เกิดอาการคัน
“แม่จ๋า ลูกอินแสบคอ”
“อย่าเกาสิลูก เดี๋ยวรถก็มาแล้วอดทนนิดนึงนะ “
“ทำไมคุณลุงไม่ตามมาคะ “
“ไม่รู้สิคะ อาจคุยธุระสำคัญอยู่ก็ได้ “
เอี๊ยด!
“นั่นไงคุณลุงมาแล้ว “
“แก้มพาลูกขึ้นรถเร็ว “รินรดาเมินเฉยแล้วซับเหงื่อให้ลูกต่อ เธอไม่อยากมีปัญหาหากมีใครขับตามมาเกรงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่อีก
“เราจะกลับกัน
