“ไม่เอา ไม่เอา กรี๊ด ลูกอินเจ็บ คุณลุงขาลูกอินเจ็บ “วันที่สามของการรักษา ลูกอินยังต้องดูดเสมหะ ผู้เป็นพ่อแม้จะเป็นหมอแต่ก็ทำใจไม่ได้เมื่อเห็นลูกสาวกรี๊ดลั่นร้องด้วยความกลัวและความเจ็บ มันคือฝันร้ายของเด็กๆ รินรดาก็เช่นกันเธอยืนอยู่ข้างลูกไม่ห่างแม้อยู่ใกล้และกอดลูกไม่ได้เธอก็ยังไม่ยอมหนีไปไหน พยาบาลหลายคนช่วยกันจับลูกสาวไว้แน่นเพื่อทำการดูดเสมหะออกจากปอด กว่าจะเสร็จเล่นเอาเด็กน้อยหมดแรงเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
“อาการดีขึ้นมาก อีกวันสองวันก็น่าจะกลับบ้านได้ “ผู้เป็นแม่โล่งอก อยากได้ยินคำนี้มานานแสนนาน ฝันร้ายครั้งนี้คงทำให้ลูกเข็ดไปอีกนาน เป็นการป่วยที่ทรมานแสนสาหัสหนักมากจริงๆ
“ขอบคุณค่ะหมอ “หมอเจ้าของไข้ขอตัวไปทำงานต่อ รินรดาเหลือบมองลูกแล้วนึกสงสารอีกครั้ง ออกจากโรงพยาบาลคราวนี้คงต้องไหว้พระทำบุญกันบ้าง
อัครพลไม่ยอมกลับกรุงเทพ ขลุกอยู่กับลูกจนได้เวลาออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นที่บ้าน วันนี
