“คุณลุง “
“ว่าไงคนเก่ง เมื่อวานหนีหลับ ทิ้งลุงอยู่คนเดียว “ น้ำเสียงออดอ้อนปนงอนของอัครพลทำให้รินรดานึกอยากเบะปากใส่ คนอะไรสร้างภาพอ้อนเก่งชะมัด !
“ก็ลูกอินง่วงนี่คะ วันนี้คุณลุงจะไปส่งลูกอินที่โรงเรียนใช่ไหมคะ “ ผู้เป็นพ่อทำท่าครุ่นคิด ลูกสาวเริ่มไว้ใจอยากให้เขาไปส่งที่โรงเรียนแล้วหรือ
“ใช่แล้ว “ รินรดากลายเป็นอากาศไปโดยปริยาย ลูกสาวไม่เหลียวแลเห็นตาลุงคนนี้ดีกว่าแม่ นึกอยากไล่แต่กลัวเป็นภาพจำไม่ดีให้กับลูก
“ไม่ต้องลำบากก็ได้ค่ะ ฉันไปส่งลูกอินได้ “
“คุณแม่ ให้คุณลุงไปส่งเถอะนะคะ ลูกอินไม่อยากให้คุณแม่ถูกจับก้นอีก “ รินรดาหันไปปรามลูกสาวด้วยสายตา ความจริงมันไม่ได้ร้ายแรงมากมายถึงขั้นต้องรื้อฟื้น เธอเข้าใจเพราะวันนั้นเธอเสียน้ำตาต่อหน้าลูก
“แก้ม เมื่อไหร่ “ อัครพลได้ยินดังนั้นก็รีบเค้นสอบข้อเท็จจริงทันที ก้นงอนๆที่เขาเคยครอบครองใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้อง แม้ตอนนี้เขาจะไม่ใช
