หลี่ซวงเจี้ยงสนใจแต่ทิวทัศน์รอบข้างจนไม่รู้เลยว่ามู่หรงเจี่ยนแผ่รังสีอำมหิตเสียดแทงใส่เหล่าบุรุษที่จ้องนางคราแรกจนต้องหลบสายตาหนีอย่างลนลาน
“ท่านอ๋องไปดูโคมไฟร้านนั้นกันเถอะเจ้าค่ะ”
หลี่ซวงเจี้ยงไม่พูดปากเปล่ากุมมือมู่หรงเจี่ยนแล้วดึงเขาไปด้วยทันที มู่หรงเจี่ยนมองมือนางที่จับมือเขาอยู่มุมปากก็ยกหยักขึ้นเล็กน้อยความเยียบเย็นที่แผ่ออกมาค่อย ๆ จางลงไปบ้างแล้ว นับว่านางยังรู้ความไม่ได้ละเลยเขาไป หลี่ซวงเจี้ยงปล่อยมือเขาก่อนจะหยิบโคมไฟดอกไม้อันหนึ่งออกมาลูบไล้มันเบา ๆ แล้วยิ้มกว้างถามเขา
“งามหรือไม่เจ้าคะ”
รอยยิ้มงามของนางที่เบิกกว้างออกมาจากใจจริงจนเผยลักยิ้มน้อย ๆ สองข้างอย่างน่ารัก อีกทั้งรอยยิ้มเหล่านั้นยังแผ่ซ่านไปถึงดวงตาคู่สวยภายใต้หน้ากากกระต่ายที่ตอนนี้บรรจุดาวระยิบระยับมากมาย เขาจดจ้องมองหน้านางอย่างเหม่อลอย
“อือ..งาม” เขาตอบรับคำ แต่หลี่ซวงเจี้ยงเห็นตาของเขาไม่แม้แต่มองโคมไฟเลยส
