CHAPTER 59
HAZEL POINT OF VIEW
Mabigat ang bawat hakbang ko habang bumababa sa hagdan ng malaking bahay na minsan kong itinuring na tahanan. Ang puso ko’y parang binibiyak ng paulit-ulit, paulit-ulit, paulit-ulit—hanggang sa wala nang matira kundi mga piraso. Dala-dala ko lang ang maliit kong bag at ang kapirasong dignidad na natira sa akin. Walang gamit, walang sapat na paalam—wala akong lakas ng loob na humarap sa mga mata ng mga taong minsan kong minahal at minahal din ako.
Lumuluhang binuksan ko ang pintuan ng mansion, at sinalubong ako ng malamig na hangin ng gabi. Ang katahimikan ng paligid ay tila sumisigaw sa loob ko. Parang ako na lang ang ingay sa mundo.
Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Hindi ko rin alam kung sino ako. Ang alam ko lang… hindi ako si Georgelyn. At ang lala
