[ ไอริณ ]
หลังจากที่โดนแม่ไล่ให้ขึ้นมารอบนห้องฉันก็ได้แต่เดินไปมาอย่างกระสับกระส่ายเพราะไม่รู้ว่าแม่จะคุยอะไรกับพี่เธียร์ และไม่รู้ว่าพี่เธียร์บอกอะไรแม่ไปแล้วบ้าง กลัวใจเขาจริงๆ เลย
เดินวนเป็นหนูติดจั่นอยู่สักพักประตูห้องนอนก็ถูกพลักเข้ามาจากคนด้านนอก แม่เดินตรงเข้าหาฉันพร้อมสายตาหวานที่บัดนี้มันนิ่งจนน่ากลัวและเสียงหวานของท่านที่เอ่ยขึ้นราบเรียบอย่างคาดโทษ
“มีอะไรจะบอกแม่ไหม?!” แม่เดินเข้ามาหยุดยืนที่ปลายเตียงพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอนของฉัน ฉันเองก็เดินไปนั่งข้างๆ ท่าน
“ถามแบบนี้แสดงว่าพี่เธียร์เล่าให้ฟังหมดแล้วใช่ไหมค่ะ”
“..........” แม่ไม่ตอบแต่มองหน้านิ่งๆ แทน
“หนูขอโทษนะค่ะ ทั้งเรื่องที่โกหกว่าค้างห้องเพื่อน และเรื่องที่ผิดคำพูดว่าจะไม่กลับดึก ถ้าแม่จะทำโทษอะไรหนูก็ยอมรับหมดเลยค่ะ” ว่าพลางผสานมือเข้าหากันแน่นพร้อมกับก้มหน้างุดเพื่อหลบสายตาของแม่ไปด้วย
“แม่ไม่โกรธหรอกนะ แ
