หลังจากเสียงถอนหายใจสุดท้ายของบทสนทนาเรื่องพฤติกรรมของลลิษาเงียบลง
คุณท่านลุกไปหยิบน้ำชาอุ่นจากถาดบนตู้ไม้ แล้ววางแก้วตรงหน้าลูกสาว
“ลลิษา…รู้ไหมว่าเด็กคนนั้น ภาคย์น่ะ…เคยถูกขังอยู่ในห้องแคบ ๆ ตั้งแต่ห้าขวบ พ่อก็ตีทุกวัน จนสิบขวบแม่เขาหนีไปทิ้งเขาอยู่กับพ่อแบบนั้น”
เสียงพูดเรียบ แต่ดวงตาของพ่อไม่ปิดบังความสงสาร
ลลิษาเลิกคิ้วขึ้นเบา ๆ
“โดนขัง โดนตี”
“ใช่…โดยคนที่เขาเรียกว่าพ่อกับแม่”
“เขาเคยโดนบอกว่าโลกข้างนอกน่ากลัว…ว่าไม่มีใครรักเขา…จนโตมาแบบไม่รู้ว่าความรักที่ไม่ต้องแลกกับอะไรหน้าตาเป็นยังไง”
ลลิษากัดริมฝีปากแน่นเธอเงียบ…แต่ดวงตานั้นเริ่มสั่นไหว
“เขามองความรักแบบบิดเบี้ยว…”
“เหมือนหมาที่เคยโดนเตะจนกลัวทุกคน แต่ยังอยากให้คนเข้ามาลูบหัว”
“จนวันหนึ่ง…เขาเลยเลือกจะกัดก่อนที่จะถูกเตะอีก”
เธอค่อย ๆ เอื้อมมือไปแตะแก้วชาไอน้ำอุ่นลอยขึ้นมาปะทะแก้ม
“ตอนที่เขามองหนู…หนูรู้สึกกลัวนะป๊า…
