ภาคย์ยังหายใจแรงเสียงตะโกนและการดิ้นรนเริ่มแผ่วลง
เหลือเพียงดวงตาที่แดงก่ำ กับเสียงหอบเหมือนสัตว์ที่เจ็บลึกในอก
คุณท่านยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ตะคอก ไม่เร่ง
เพียงแค่เอื้อมไปหยิบแก้วน้ำเย็นมาวางเบา ๆ ตรงหน้าอีกฝ่าย
“ดื่มสิ…”
เสียงเรียบ ๆ แผ่วเบา
แต่มันไม่ใช่คำสั่ง มันเหมือนการชวนให้คนที่หลงทางได้พักหายใจสักครั้ง
ภาคย์มองแก้วมือสั่นเล็กน้อย ก่อนจะยกขึ้นจรดริมฝีปาก
น้ำเย็นไหลผ่านคอแห้งกรัง พร้อมกับบางสิ่งที่เริ่มหลุดออกจากหัวใจ
“คุณท่าน…ผมแค่อยากมีใครสักคน…ที่มองผมจริง ๆ บ้าง…”
เสียงนั้นเบา และไม่แน่ใจว่าหลุดออกมาจากจิตสำนึก หรือความอ่อนล้าทางใจ
คุณท่านยังฟังสายตาไม่เร่งรัด
“นายไม่มีใครในบ้านเหรอ…?”
เงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนที่ภาคย์จะหัวเราะในลำคอ
“บ้านเหรอครับ…”
“พ่อผมเมาแล้วฟาดทุกคืน…แม่หนีไปกับคนอื่นตั้งแต่ผมอายุสิบขวบ”
“ผมนั่งกินข้าวคนเดียว…ทุกวัน…กับทีวีพัง ๆ ที่เปิดซ้ำช่องเดิม…”
