เสียงเก้าอี้เลื่อนดังเอี๊ยด
ลลิษาวางผ้าเช็ดปากลงข้างจานอย่างนิ่ม
แต่ทุกอากัปกิริยา…ดูไม่พอใจอย่างมาก
“ขอตัวนะคะ จะขึ้นไปพักแล้ว”
เธอไม่รอฟังคำตอบจากใคร
ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วสาวเท้าขึ้นบันไดไม้เนื้อแข็งของคฤหาสน์ด้วยแรงที่มากกว่าปกตินิดหนึ่ง
เสียงรองเท้ากระทบขั้นบันไดดัง ตึง ตึง ตึง
เป็นจังหวะที่บอกได้ว่า "คุณหนูไม่พอใจอะไรบางอย่างอยู่แน่นอน"
ครามเหลือบตามอง
ก่อนจะวางช้อนลงอย่างสุขุม แล้วขยับตัวตามไปเงียบ ๆ โดยไม่ต้องให้ใครสั่ง
คุณท่านหรี่ตามองเบา ๆ
ยกถ้วยซุปจิบราวกับไม่ได้แปลกใจอะไร
“ระวังโดนงับล่ะคราม…”
“เธอไม่ได้โกรธใคร แต่เธอคันฟันเวลาโดนขัดใจนิดหน่อย”
ครามไม่ตอบแต่แววตาใต้แสงไฟอบอุ่นบอกชัดว่า
เขาพร้อมรับมือกับทุกความตึงตังของเธอเสมอ
เมื่อขึ้นถึงชั้นบน
ลลิษากระแทกประตูห้องนอนเบา ๆ (แต่พอให้รู้ว่าไม่ได้พอใจ)
แล้วเดินเท้าเปล่าไปโยนตัวลงบนโซฟายาว
“หึ…ถามอยู่ได้เรื่องงาน เรื
