ตอนที่ 5: ร่างปริศนา
956 Words
ตอนที่ 5: ร่างปริศนาและการเข้าใจผิดริมธาร
ภายใต้ผิวน้ำใสของลำธาร, นาง กำลังเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของการฝึกวิชาที่แข็งแกร่งที่สุดในชีวิต นางได้ดึงพลังน้ำบริสุทธิ์มาปรับสมดุลธาตุอย่างบ้าคลั่ง นางรู้สึกว่าการฝึกของตนเองดำเนินไปอย่างสมบูรณ์แบบ ทว่า, เมื่อพลังงานสุดท้ายได้รวมตัวกัน, ร่างกายของตนเองก็แปรเปลี่ยนจากบุรุษผู้สง่างามไปเป็น สตรีที่งดงามเหนือโลก แล้ว
นางไม่รู้ตัวเลยว่าร่างกายเปลี่ยนไปจนกระทั่ง... นางสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของผิวสัมผัสเมื่อผืนน้ำกระทบร่างกาย นางเริ่มรู้สึกว่าร่างกายเบาบางและนุ่มนวลอย่างแปลกประหลาด แต่ด้วยสมาธิในการฝึกจึงยังไม่อาจตรวจสอบได้ถี่ถ้วน สิ่งเดียวที่แน่นอนคือ กล่องเสียงของตนเองแปรเปลี่ยนไปอย่างมาก หากพูดออกมา เสียงของตนจะแหบและต่ำลึกจนผิดปกติ
ทันใดนั้น, นางสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่อ่อนแอและไร้ค่าอย่างน่ารังเกียจที่เข้ามาใกล้ รังสีแห่งความหยาบคายนี้รบกวนสมาธิอย่างน่าโมโห
“มนุษย์โง่เขลา! กล้าดียังไงเข้ามาในเขตของข้า!?” นางเปิดดวงตาขึ้นทันที และหันไปมองร่างที่กำลังเข้ามาใกล้
ภาพที่เห็นคือ จวินเสวียน ชายหนุ่มท่าทางกะเลวกะลาด, กำลังจ้องมองมาที่ตนเองด้วยดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ
นางตัดสินใจแล้ว: ฆ่า! ต้องฆ่ามนุษย์ผู้นี้อย่างเงียบ ๆ ก่อนที่เขาจะทำลายความสงบ โดย ไม่แสดงพลังใด ๆ ออกมาให้เขาเห็น
นางเริ่มเตรียมรวบรวมพลังปราณไว้ในมืออย่างลับ ๆ โดยที่จวินเสวียนไม่รู้เลยว่าภัยกำลังคืบคลานเข้าหาเขา
“ว้าย! โทษครับ! ขอโทษจริง ๆ ครับ!” จวินเสวียนร้องเสียงหลง, ยกมือขึ้นกุมปากตัวเอง “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูท่านเลยจริง ๆ นะครับ! ข้าแค่มองหาปลา... แล้วก็เห็นท่าน!”
เขาหยุดหายใจไปครู่หนึ่ง, จ้องมองไปที่บริเวณรอบ ๆ ร่างที่งดงามในน้ำ, ก่อนจะถามออกไปอย่างซื่อ ๆ ด้วยความทะลึ่งนิด ๆ
“เอ่อ... คือ... ข้าไม่ได้มองท่านนะครับ! แต่ข้าสงสัยว่า... ท่านกำลังใช้ปลาเป็นเหยื่อตกปลาสูตรใหม่หรือเปล่าครับ? ดูสิ! ปลาตัวเล็กตัวน้อยมารวมกันอยู่รอบ ๆ ตัวท่านเต็มไปหมดเลย! สูตรนี้สุดยอดมาก! ท่านใช้อะไรเป็นเหยื่อกันแน่ครับ?”
ตกปลา!?
นางชะงัก ร่างกายที่รวบรวมพลังอยู่ก็พลันคลายลง นางรู้สึกว่ามนุษย์ผู้นี้โง่เขลาเกินกว่าจะเป็นภัย แต่นั่นก็ทำให้แผนการฆ่าลับ ๆ ต้องหยุดชะงัก
“จะฆ่าคนโง่เขลาที่มองไม่เห็นแม้แต่ความจริงที่อยู่ตรงหน้ามันจะลดศักดิ์ศรีของข้าเกินไป... ปล่อยมันไปก่อน”
เมื่อเห็นว่าร่างปริศนา ค่อย ๆ ขยับตัวและกำลังจะเดินขึ้นจากน้ำ, จวินเสวียนก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย “โอ้! ขอบคุณสวรรค์! ท่านคงจะใจดีมากเลยนะครับ! ข้าสัญญาว่าจะไม่รบกวนท่านอีก!”
นางลุกขึ้นยืนช้า ๆ และก้าวออกจากผืนน้ำอย่างระมัดระวัง นางค่อย ๆ เดินไปยังก้อนหินริมฝั่งที่วาง ชุดคลุมของบุรุษ ไว้ นางรีบหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่เพื่อปกปิดร่างกายที่เปียกปอนทันที
วินาทีที่เสื้อผ้าแนบกับผิว, นางก็ต้องตกใจอย่างรุนแรงจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้! ความรู้สึกของผิวสัมผัส, ความเบาของร่างกาย, และรูปร่างที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง... นางเพิ่งรู้ตัวว่า ร่างของนางได้แปรเปลี่ยนไปเป็นสตรีอย่างสมบูรณ์แล้ว!
นางปกปิดความตกใจไว้ภายใต้ใบหน้าที่เย็นชาและเย่อหยิ่ง เดินเข้ามาใกล้กองไฟที่จวินเสวียนกำลังจุดอยู่ ท่ามกลางสายตาของจวินเสวียนที่มองมาด้วยความเชื่อมั่นว่า นี่คือสหายนักฝึกวิชาชายผู้เคร่งขรึม
นางเดินเข้ามาใกล้กองไฟ ท่าทางของนางเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและเย็นชา นางตัดสินใจที่จะ แกล้งเป็นใบ้ เพื่อหลีกเลี่ยงการพูดด้วยเสียงที่แหบต่ำและผิดปกติ
“สหายท่านนี้! ข้าต้องขอโทษท่านอีกครั้งนะครับที่รบกวน การเล่นน้ำเงียบ ๆ ของท่าน!” จวินเสวียนหันมายิ้มกว้างอย่างจริงใจ “ท่านดูเหนื่อยมากเลยนะครับ! มา! นั่งลง! ข้ามี สุราชำระดวงจิต สูตรเด็ดของข้า! ขอเชิญท่านมาดื่มเป็นเพื่อนกันนะครับ! รับรองว่าเหล้าของข้าอร่อยที่สุดในยุทธภพ!”
จวินเสวียนไม่ได้รอคำตอบ เขารินสุราสีอำพันเข้มลงในถ้วยไม้ไผ่ที่เตรียมไว้, และยื่นถ้วยนั้นไปข้างหน้า นางมองถ้วยเหล้า, มองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของมนุษย์ผู้โง่เขลา นางยกมือขึ้นทำท่าทางปฏิเสธเบา ๆ
จวินเสวียนเห็นท่าทางนั้นก็รีบพูดทันที “โอ้! ท่านปฏิเสธเหรอครับ? ท่านกังวลว่ามันมีพิษเหรอครับ? ไม่ต้องกลัวครับ! ถ้ามันมีพิษ ข้าคงตายไปนานแล้ว! หรือว่า... ท่านเป็นคนไม่ดื่มเหล้า? หรือว่าท่านเป็น ใบ้ ครับ?”
เมื่อได้ยินคำว่า 'ใบ้', นางก็พยักหน้าเล็กน้อยอย่างเยือกเย็น—วิธีนี้ง่ายกว่าการพยายามส่งเสียงที่ผิดเพี้ยนออกมา นางต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจและซ่อนร่างใหม่ของตนเอง
“โอ้! ท่านใบ้เหรอครับ? ไม่เป็นไรเลยครับ! ดื่มเหล้าไม่จำเป็นต้องพูด! นี่คือเครื่องดื่มที่ทำให้จิตใจสงบและฟื้นฟูพลัง! ลองดูสักจอกนะครับ, สหายใบ้!”
นางมองถ้วยเหล้าอีกครั้ง นางสนใจในเหล้าของเขาแล้วอย่างไม่อาจปฏิเสธได้... นางรับถ้วยมาอย่างเงียบ ๆ ด้วยความหยิ่งผยอง และจิบมันเพียงเล็กน้อย
- Writer
