ตอนที่ 6: สุราสัมผัสใจ
1001 Words
ตอนที่ 6: สุราสัมผัสใจ: การหยอกล้อที่สั่นคลอนจิตมาร
ร่างปริศนาจิบ สุราชำระดวงจิต ในถ้วยไม้ไผ่เพียงเล็กน้อย นางยังคงนั่งอยู่ข้างกองไฟอย่างสง่างามและเยือกเย็น ร่างกายที่ถูกปกคลุมด้วยชุดบุรุษดูสูงโปร่งและกำยำในสายตาของจวินเสวียน แต่ในความจริง, ใต้ผ้าคลุมนั้นคือนางในร่างใหม่ที่งดงามจนนางเองก็ยังประหลาดใจ
วินาทีที่ของเหลวสีอำพันเข้มสัมผัสลิ้นและไหลลงสู่ลำคอ, ดวงตาที่เยือกเย็นของนางก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ!
เหล้าของมนุษย์ผู้ไร้ค่านี่... มันมีรสชาติที่ซับซ้อนและมีมิติที่ยากจะหาใดเทียบ! มันไม่ใช่แค่รสชาติที่หวานหอม, แต่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของธรรมชาติบริสุทธิ์และพลังงานที่ช่วยฟื้นฟูจิตใจได้จริง! ความเมื่อยล้าทางจิตใจที่สั่งสมมาจากการฝึกอันยาวนานก็พลันหายไปราวกับควัน
“สุราชั้นเลิศ! หากข้าใช้เหล้านี้ช่วยในการฝึกต่อไป... มันจะเร็วกว่าเดิมสิบเท่า!” นางคิดอย่างประเมินค่า นางพยายามควบคุมความอยากที่จะดื่มต่อไว้ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย
จวินเสวียนเห็นแววตาที่สั่นไหวของสหายใบ้ก็หัวเราะอย่างมีความสุข “เป็นไงล่ะครับสหาย! ข้าบอกแล้ว! เหล้าของข้าอร่อยที่สุดในยุทธภพ! มา! ดื่มอีกจอก! วันนี้ข้าเลี้ยงเอง!”
เขาไม่รอให้นางตอบ รับถ้วยไม้ไผ่มาและเติมสุราให้เต็มอย่างรวดเร็ว นางรับถ้วยมาอีกครั้ง แม้จะอยากปฏิเสธด้วยความเย่อหยิ่ง, แต่นางก็ไม่สามารถทำได้—ร่างกายและจิตใจของนางเรียกร้องรสชาติและพลังฟื้นฟูนี้!
เมื่อดื่มสุราชำระดวงจิตไปสองจอก, นางรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางนั่งลงข้างกองไฟอย่างเงียบ ๆ ตรงข้ามกับจวินเสวียนที่กำลังคุยเจื้อยแจ้วไม่หยุด
“ท่านสหายใบ้... ท่านเดินทางมาไกลไหมครับ? ข้าชื่อจวินเสวียน, เป็นศิษย์ก้นกุฏิของสำนักเมฆามังกร...” จวินเสวียนเล่าเรื่องราวของตนเองอย่างเปิดเผยและสนุกสนาน “ตอนนี้อาจารย์ข้าตายแล้ว ข้าก็เลยต้องออกมาท่องยุทธภพตามหาคัมภีร์ที่ท่านสั่งเสียไว้... ท่านไม่ต้องกังวลไปนะครับ คัมภีร์นี้ไม่มีใครสนใจหรอก”
นางพยักหน้าเล็กน้อยอย่างเยือกเย็น นางไม่รู้ว่าคัมภีร์ที่เขาพูดถึงคืออะไร แต่นางรู้ว่าการที่มนุษย์อ่อนแอเช่นนี้แบกของมีค่าไว้ในตัวเพียงคนเดียว... เป็นเรื่องที่อันตรายอย่างยิ่ง
ขณะที่จวินเสวียนกำลังเล่าเรื่องราวตลก ๆ ในสำนัก, มือของเขาพลันพลาดไปโดนกิ่งไม้ที่เขาใช้เขี่ยไฟ ทำให้ไฟกระเด็นใส่เสื้อคลุมของเขาเล็กน้อย
“โอ๊ะ! ไฟไหม้!”
จวินเสวียนร้องเสียงหลง, พยายามจะปัดไฟออกจากเสื้อ ทันใดนั้น, นางก็โน้มตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว โดยสัญชาตญาณ—ไม่ใช่เพื่อใช้พลังวิชา, แต่ใช้มือที่ปกคลุมด้วยถุงมือหนา ตบเบา ๆ ไปที่เสื้อของเขา
ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ทำให้จวินเสวียนตัวแข็งทื่อ ร่างกายของนางอยู่ใกล้เขามากจนเขาได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ออกมาจากร่างกายของนาง—กลิ่นหอมที่แปลกประหลาด, ไม่ใช่กลิ่นของบุรุษที่นางเคยมี, แต่เป็นกลิ่นที่สะอาดและชวนให้เคลิบเคลิ้ม
จวินเสวียนรู้สึกถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้า, ไม่ใช่เพราะไฟ, แต่เพราะความตื่นเต้น
“ว้าว... สหาย! ท่านว่องไวมากเลยนะครับ! ขอบคุณจริง ๆ!” จวินเสวียนยิ้มอย่างขี้เล่น, พลางจ้องมองใบหน้าของนางอย่างเปิดเผย
ใบหน้าของนางยังคงเยือกเย็น แต่ดวงตาคมกริบคู่นั้นแฝงด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยที่ถูกจ้องมองนานเกินไป จวินเสวียนไม่ใส่ใจ, เขารู้สึกสนุกกับการหยอกล้อสหายชายผู้เงียบขรึมคนนี้
“สหายใบ้... ท่านมีผิวที่เนียนมากเลยนะครับ... ถึงแม้ท่านจะตัวสูงและกำยำเหมือนชายชาตรี... แต่ผิวของท่านดูขาวและละเอียดอ่อนเหมือนผู้หญิงเลยนะครับ... หรือว่าท่านกินสมุนไพรบำรุงผิวเยอะครับ?”
คำพูดที่ทะลึ่งและไร้เดียงสาของจวินเสวียน ทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า!
เจ้ามนุษย์โง่! นางพยายามควบคุมโทสะไว้ไม่ให้ฆ่าเขาในตอนนี้ นางไม่รู้ว่าจวินเสวียนกำลังพูดยั่วหรือกำลังสังเกตอย่างซื่อ ๆ แต่สิ่งที่เขากล่าวมา คือความจริงที่นางกำลังพยายามปฏิเสธและซ่อนไว้
นางลุกขึ้นยืนทันที, พยายามทำตัวให้ดูห่างเหินที่สุด
จวินเสวียนเห็นท่าทีที่ดูเหมือนจะโกรธของสหายใบ้, ก็รู้ว่าตัวเองพูดเกินไปแล้ว แต่เขารู้สึกว่าสหายคนนี้มีเสน่ห์ที่น่าค้นหาอย่างประหลาด เขาไม่ต้องการให้การพบกันนี้จบลง
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ! ข้าล้อเล่นนะครับ! ข้าชอบท่านนะสหาย! ท่านเป็นคนดีและใจดีมาก!”
จวินเสวียนลุกขึ้นยืน, ยื่นมืออันซื่อตรงของเขาไปข้างหน้า
“สหาย, ข้าต้องออกเดินทางไปตามหาคัมภีร์ที่อาจารย์สั่งไว้พอดี ข้าไม่เคยออกเดินทางคนเดียวเลย... สหายสนใจจะไปท่องยุทธภพด้วยกันกับข้าไหมครับ? ข้าจะปกป้องท่านเอง! รับรองว่ามีเหล้าดี ๆ กินตลอดทาง!”
นาง จ้องมองมือที่ยื่นมาด้วยแววตาซับซ้อน นางกำลังคิด: ฆ่าเขาตอนนี้, เอาเหล้าไป, แล้วเดินทางต่อ... หรือว่า... การอยู่ข้างมนุษย์ผู้นี้จะช่วยให้ข้าทำความคุ้นเคยกับร่างใหม่ และปกปิดความจริงเรื่องร่างกายที่เปลี่ยนไปได้ดีกว่า?
ความสนุกจากการถูกหยอกล้อ และรสชาติของสุราชั้นเลิศนั้น... ช่างเย้ายวนเกินไป
ในที่สุด, นางก็พยักหน้าเล็กน้อย—ท่าทีที่เยือกเย็นและเรียบง่ายนี้ เป็นคำตอบรับที่ทำให้การเดินทางของชายหนุ่มไร้ค่าต้องเริ่มต้นกับร่างปริศนาผู้ยิ่งใหญ่ที่กำลังปกปิดความลับเอาไว้
- Writer
