บทที่2 ไม่เจอกันนานเลยนะ..2
1011 Words
หลังจากนั้นตลอดเวลาหลายวันคุณนายพราวฟ้าจัดการเรื่องค่าผ่าตัดให้ฉลาม และดูแลฉลามเป็นอย่างดีจนอาการหลังการรักษาของเขาดีขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดวันนี้น้องชายของเธอก็กลับบ้านได้
“เราจะย้ายกลับมาอยู่ที่ไร่เหรอพี่แมวน้ำ”ฉลามเอ่ยถามขึ้น ระหว่างที่น้องชายรักษาตัว วนาลีรีบกลับมารีโนเวทบ้านไร่ของเธอด้วยเงินทุนสนับสนุนของคุณนายพราวฟ้าที่ช่วยเหลือเธอเป็นอย่างดีในทุกด้าน
“ใช่ พี่ไม่มีเงินมากพอให้เรากลับไปอยู่กรุงเทพแล้ว อีกอย่างพี่ว่ากลับมาทำไร่ที่นี่ก็น่าจะดีอยู่ แถมฉลามจะได้พักผ่อนในที่ที่อากาศดี ๆ ด้วย”
“ครับ ผมก็ชอบอยู่ที่ไร่นี้มากกว่า”ฉลามยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ถึงแม้เขาจะต้องย้ายไปอยู่กรุงเทพกับพี่สาวตั้งแต่พ่อกับแม่เสียชีวิตแต่เขาไม่เคยชอบที่นั่นเลย ไม่เหมือนกับที่ไร่แห่งนี้มันเป็นทั้งความสุขและความทรงจำดี ๆ ของเขา
“คุณนายลากผมมาที่นี่ทำไม”ชายหนุ่มมีสีหน้ามึนงง อยู่ดี ๆ คุณนายพราวฟ้าก็ไปลากเขาออกมาจากดงกล้วยแต่เช้า
“อย่าบอกนะว่าแม่ซื้อที่ยายแมวน้ำแล้วเหรอ พอดีเลยผมอยากขยายไร่อยู่พอดี”
“พอเลยไอ้ไข่ ร้อยไร่ของแกยังไม่พอรึไง”
“โถ้แม๊!”พนาเรียกมารดาเสียงสูง “มันจะไปพออะไรกันแม่ ระดับกล้วยไข่สวนเรานะพันไร่ไม่รู้จะพอขายรึเปล่า”
ป้าบ!!
เสียงตบเน้นๆจากฝ่ามืออรหันต์ปะทะเข้ากับหัวของบุตรชายอย่างจัง
“พันไร่เหรอ วันๆแกจะอยู่กับดงกล้วยนั้นรึไง มีเมียเป็นนางตานีเหรอห่างกันไม่ได้เชียว”
“เหอะ! คุณนายพราวฟ้าช่างไม่เข้าใจอะไรเลย”
“อยากโดนสักทีก่อนมะ”คุณนายพราวฟ้ายกมือขึ้นเตรียม ชายหนุ่มรีบคว้ามือนั้นไว้ ส่งสายตาออดอ้อนหวังให้คุณนายพราวฟ้าเห็นใจไม่ตบกระบาลเขาซ้ำอีกที
“ว่าแต่ แม่มาไร่ของยัยแมวน้ำทำไม”
“ก็มาหาว่าที่เมียแกไง”
“ว่าที่เมีย!! เอายัยแมวน้ำทำเมียผมยอมไปอยู่ในดงกล้วยกับนางตานีดีกว่า”
ป้าบ!!
เสียงฝ่ามืออรหันต์ปะทะเข้ากับปากคนพูดอีกครั้ง “แม๊ ผมเจ็บนะ”
“สมควร คุยกับแกแล้วฉันหงุดหงิดจริง ๆ ตามมาเลยนะถ้าแกยังอยากมีดงกล้วยของแกอยู่ ไม่นั้นฉันจะฟันไม่เลี้ยงเลย รวมถึงไอ้กล้วยไข่ลูกรักแกด้วย”
กล้วยไข่จับหมับเข้าที่ใจกลางลำตัว แม่นะแม่จะมาฟันกล้วยไข่น้อยได้ไงแบบนี้ต่ไปผมจะใช้อะไรสร้างหลานให้แม่
“หนูแมวน้ำ อยู่ไหมลูก”
“อยู่ค่ะคุณป้า”วนาลีรีบวิ่งออกมาจากหลังครัวทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกของคุณนาย
“เดี๋ยวแมวน้ำเอาน้ำให้นะคะ”
“ไม่เป็นไรลูก มานั่งๆ”คุณนายพราวฟ้าจับมือหญิงสาวให้นั่งลง
“ไอ้ไข่ไปเอาน้ำมา ฉันหิวน้ำ ด่าแกคอแห้งหมดแล้ว”
“ได้ไงแม่ ไข่จะรู้ได้ไงว่าน้ำอยู่ไหน”
“แกก็เดินเข้าไปในครัวนั้นไง”คุณนายพราวฟ้าชี้นิ้วสั่งพนาถอนหายใจแรงแต่ก็ยอมเดินเข้าไปในครัวหยิบน้ำให้คุณนายพราวฟ้าแต่โดยดี
“แม่เตรียมงานใกล้เสร็จแล้วนะ วันนี้หนูกับไอ้ไข่ก็ไปลองชุดได้เลย”
ปัง!!
เสียงแก้วน้ำกระทบเข้ากับพื้นโต๊ะ “วางเบาๆไม่เป็นรึไง”
“มือมันลื่นนะครับ คอแม่คงแห้งมากดื่มน้ำสิครับ เธอก็กินสิฉันเอามาให้”เขายิ้มกรุ้มกริ่มไม่น่าไว้ใจแต่เธอก็ต้องจำใจกินเพราะเห็นคุณนายพราวฟ้ากินแล้วปกติ แก้วเธอก็คงปกติเหมือนกัน
พรู๊ด!!!!
น้ำทะลักพ่นออกจากปาก เสียงหัวเราะดังสนั่นด้วยความชอบใจ น้ำเปล่าแก้วนี้มันช่างเค็มยิ่งกว่าน้ำทะเลทั้งอ่าวอีก นี่มันจงใจแกล้งกันชัดๆ
“ไอ้ไข่อ้วน”โอ๊ย!! เค็มติดลิ้น เธออยากจะฆ่ามันจริงๆ ไอ้บ้า!!
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เป็นไงอร่อยไหมจ๊ะแมวน้ำ ฉันก็นึกว่าเธอจะชินซะอีก แมวน้ำก็ต้องอยู่ในทะเลใช่มะ นี่ฉันอุตส่าห์ทำให้เธอคิดถึงบ้านเกิดเลยนะ”
ชายหนุ่มหัวเราะดังลั่น มีก็แต่หญิงสาวที่หน้านิ่วคิ้วขมวดอยากจะบีบคอเขาให้แหลกคามือ แต่ติดตรงคุณนายพราวฟ้านั่งอยู่ ไม่นั้นนะแม่เอ๊ย เธอจะบีบให้ไม่เหลือชิ้นดีเลย
“ใจเย็นก่อนนะหนูแมวน้ำ”คุณนายพราวฟ้าลูบไหล่แมวน้ำให้ใจเย็นลง ดูท่าสิ่งที่เธอคิดจะถูกมีแต่หญิงสาวเท่านั้นที่จะจัดการลูกชายตัวดีของเธอได้
วนาลีหลับตาพ่นลมหายใจ นับหนึ่ง สอง สาม เพื่อให้ใจเย็นลง ก่อนจะลืมตาขึ้นเผยรอยยิ้มที่สดใสแต่เยือกเย็นในเวลาเดียวกันให้คนตรงหน้า
“โอเคค่ะคุณป้า วันนี้แมวน้ำจะไปลองชุดกับไอ้ไข่อ้วน”
“เยี่ยมไปเลยจ้ะ”
“ไม่ไป! ผมไม่ว่างมาทำเรื่องไร้สาระ ผมต้องไปส่งกล้วย”
ป้าบ!!
เสียงฝ่ามืออรหันต์เจ้าเก่าฟาดเข้าเต็มแรง
“ลูกน้องไม่มีรึไง แกต้องไป ถ้าแกไม่ไปเตรียมบอกลาดงกล้วยแกได้เลย ฉันจะฟันให้ราบ”คุณนายพราวฟ้ายกยิ้มมุมปาก เล่นเอาคนฟังกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่
“ไป…ก็ได้ครับ นี่เห็นแกหน้าแม่หรอกนะ”พนาเสียวสันหลังวาบ คุณนายใช้ฝ่ามืออรหันต์แตะที่ไหล่เขาเบาๆแต่สะท้านไปทั้งตัว
“ดีมากลูกรัก อย่าทำให้แม่โมโห”
หลังจากตกลงกันเสร็จ คุณนายพราวฟ้าพาฉลามไปบ้านของตน ส่วนสองหนุ่มสาวก็มุ่งตรงไปยังร้านชุดแต่งงานที่คุณนายพราวฟ้าจัดการนัดไว้ให้ล่วงหน้าแล้ว
- Writer
