ตอนที่ 1 คนทรยศ (2)
995 Words
คำเตือน : เนื้อหาในตอนนี้มีฉากความรุนแรง เลือดสาด
“ผะ ผมขอโทษครับนาย ผมผิดไปแล้ว ไอ้สิงหามันยัดเงินให้ผม”
ผู้จัดการผับน้ำตาคลอเบ้า ยกมือไหว้เรียกร้องการให้อภัย ที่ผ่านมาเขาตั้งใจทำงานอย่างระมัดระวัง อีกทั้งก่อนปล่อยบัตรวีไอพีให้ใครจะต้องเช็กประวัติให้ดี แต่ทว่าความหน้ามืดตามัวเห็นแก่เงินก็ได้ทำให้เขาละเลยหน้าที่ ปล่อยให้ศัตรูเข้ามาเหยียบที่นี่ได้โดยไร้การป้องกัน
“อยากได้เงินของมัน แต่ไม่กลัวว่าจะโดนกูจับได้อย่างนั้นเหรอ มึงคิดว่ากูโง่มากหรือไง”
คิงส์ตันถลึงตาใส่ มือหนาจับด้ามมีดแหลมคมปักลงบนพื้น อีกแค่นิดเดียวก็จะแทงลงบนหน้าขาของผู้จัดการผับ
อีกฝ่ายพรั่นพรึงจนหายใจไม่ทั่วท้อง เลื่อนแขนทั้งสองข้างเข้าไปกอดขาของผู้เป็นนายที่ชักมีดกลับไปถือไว้ แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“ผะ ผมขอโทษครับนาย ผมไม่ได้คิดกับนายแบบนั้น ตะ ตอนนั้นผมมีปัญหาเรื่องเงิน ผมจำเป็นต้องใช้เงินจริง ๆ นายให้โอกาสผมสักครั้งเถอะนะครับ”
“หึ ร้อนเงินอย่างนั้นเหรอ งั้นก็แปลว่าถ้าใครยัดเงินให้มึง มึงก็จะปล่อยบัตรให้ใช่ไหม”
“ผมผิดไปแล้ว วะ ไว้ชีวิตผมด้วยนะครับ ผมมีลูกเมียที่ต้องดูแล”
ผู้จัดการผับส่ายหน้าระรัว เขากลัวมากจริง ๆ เพราะรู้ดีว่าคิงส์ตันมีนิสัยโหดร้ายมากเพียงใด
“แล้วกูไม่มีคนที่ต้องดูแลหรือไง ลูกน้องของกูตั้งกี่คนที่ต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงเพราะการกระทำของมึง หากมีข้อผิดพลาดหรือทางนั้นคิดเล่นงานผับของกูขึ้นมา มึงจะรับผิดชอบไหวไหม”
คิงต์ตันโน้มตัวไปด้านหน้า เลื่อนมือเข้าไปบีบลำคอของผู้จัดการผับ ใบหน้าเหี้ยมเกรียมแดงก่ำเต็มไปด้วยความแค้นและเจ็บใจที่คนใกล้ตัวหักหลัง
“อ๊อก เอือก”
ผู้จัดการผับสีหน้าไม่สู้ดี ส่ายหน้าปฏิเสธได้เพียงน้อยนิด รู้สึกชาวาบไปทั่วทั้งตัว แทบจะขาดอากาศหายใจ คิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสได้กลับไปเจอลูกเมียอีกแล้ว
มาเฟียหนุ่มบีบลำคอขออีกฝ่ายชั่วครู่ก็คลายฝ่ามือออก หันแผ่นหลังผายผึ่งให้ผู้จัดการผับที่รีบกอบโกยลมหายใจเข้าปอด
“ตัดมือของมันข้างหนึ่ง”
น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยกับลูกน้องคนสนิทที่พ่วงด้วยตำแหน่งเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัว
“นะ นายครับ ผมขอโทษ ผมสาบานว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ผมกลัวแล้ว นายให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะนะครับ”
ไม่ว่าผู้จัดการผับจะอ้อนวอนมากี่ประโยค จะยกมือไหว้อีกกี่ร้อยครั้ง มันก็ไม่เพียงพอที่จะลบล้างกับสิ่งที่ทำลงไป
คิงส์ตันแสร้งหูทวนผม รอฟังเสียงความทุกข์ทรมานที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้
“ยะ อย่า”
คนทรยศถูกลูกน้องของมาเฟียจับตัวกดลงกับพื้น ดึงแขนข้างหนึ่งเหยียดตรง ก่อนที่ลูกน้องคนสนิทที่มีชื่อว่าเพลิงจะรับมีดในมือของเจ้านาย นำไปตัดมือข้างที่มันถนัดแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี ราวกับว่ามันเป็นเพียงแค่เศษขยะ
เสียงโหยหวนดังระงมไปทั่วห้องลับชั้นใต้ดิน เลือดสีแดงสดพุ่งออกจากเส้นเลือดใหญ่หลั่งลงบนพื้นเป็นวงกว้าง
ทว่าเสียงนี้กลับไม่ได้ระแคะระคายหูของคิงส์ตันเลยแม้แต่น้อย เขาหมุนตัวไปมองร่องรอยของคราบเลือด มุมปากกระตุกยิ้มเมื่อเห็นคนทรยศกำลังดิ้นทุรนทุราย ก่อนจะโยนผ้าเช็ดหน้าลงตรงหน้าของผู้จัดการผับ
“ถ้ามึงหอบสังขารออกไปจากที่นี่ได้ ก็ถือว่าเป็นทางรอดสุดท้ายที่กูเหลือไว้ให้กลับไปหาลูกเมียของมึง แต่ถ้าใจเสาะชิงตายไปซะก่อนกูก็ไม่ว่า อ้อ จากนี้ก็ไม่ต้องมาทำงานให้กูอีก หวังว่าเรื่องของที่นี่จะไม่หลุดออกไป ไม่อย่างนั้นครั้งหน้าคนที่เข้ามาอยู่ในนี้ จะเป็นเมียกับลูกชายของมึง”
มาเฟียหนุ่มรู้ประวัติและจุดอ่อนของลูกน้องทุกคน เขาเอ่ยจบก็เดินหายออกไปจากห้องลับของชั้นใต้ดิน โดยที่มีเพลิงคอยเดินตามหลัง
คิงส์ตันปล่อยตัวลงนั่งโซฟาภายในห้องทำงานบนชั้นสอง เทเหล้านำเข้าจากต่างประเทศลงในแก้วพอดีมือ กระดกเหล้ากลืนลงคอราวกับไม่รู้สึกสะอิดสะเอียนกับภาพความรุนแรงที่กลายเป็นความคุ้นตา นับตั้งแต่รับตำแหน่งเป็นหนึ่งในหัวหน้าแก๊ง Dragon Demon
ลูกค้าวีไอพีของ K.T. Demon Pub ตามกฎที่คิงส์ตันวางเอาไว้ จะต้องไม่มีเอี่ยวกับธุรกิจสีเทาที่เป็นคู่แข่งของพวกเขา ทว่าไอ้ตุลย์มันเป็นเจ้าของท่าเรือนำเข้าและส่งออกสินค้า มีการลอบกัดลับหลังอยู่หลายครั้ง ไม่คิดว่าครั้งนี้มันจะกล้าส่งน้องชายตัวเองมาเป็นลูกค้าวีไอพีของผับที่เขาเป็นเจ้าของ
“ให้ผมไปจัดการมันเลยไหมครับ”
เพลิงเอ่ยถามผู้เป็นนาย เขาพร้อมรับหน้าที่ปลิดชีพของศัตรูทุกคน และปกป้องเจ้านายอย่างไม่หวาดหวั่นต่ออันตรายที่จะเกิดขึ้นกับตัวเอง เพราะคิงส์ตันเคยช่วยชีวิตเขาไว้
“ยังก่อน ถ้ามันอยากเล่นเกมนัก กูก็จะเล่นเป็นเพื่อน”
แววตาคมดุจ้องมองแก้วเหล้าในมือที่หมุนวนอยู่หลายรอบ มุมปากหยักกระตุกขึ้นราวกับมีเรื่องสนุกเข้ามาทำให้ชีวิตมีสีสัน โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้นที่กล้าเข้าหาเขาโดยตรง เขาก็จะเล่นด้วยให้หนำใจเลยคอยดู
- Writer
