ตุ๊กตาของท่านประธาน # 4
1160 Words
“มารินพาลูกสาวมาแนะนำให้รู้จักค่ะ”
“โอ้ว! ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ เข้ามาสิ! มาให้ฉันดูหน้าเธอชัดๆ”
“เข้าไปหาคุณมานพใกล้ๆ สิพลอย”
วันต่อมา ณ บ้านของอดีตผู้บริหารท็อปวันเรคคอร์ดฯ
คนเป็นแม่อดรนทนไม่ไหวเหตุจากคืนวันก่อนที่คนไข้วีไอพีเรียกลูกชายทั้งสองกลับมาทานมื้อค่ำก็เพราะมีเรื่องสำคัญจะแจ้ง
เพราะนอกจากสามชีวิตตระกูล “อำพลพิสุทธิ์” จะมารวมตัวกันโดยพร้อมเพรียงแล้วบนโต๊ะอาหารยังมีอีกครอบครัวหนึ่งร่วมด้วย
สาวน้อยหน้าสวยหนึ่งในสิบผู้เข้าประกวดรอบก่อนรองสุดท้ายมาพร้อมพ่อและแม่ ดูจากบทสนทนาบ่งชัดว่าสนิทสนมคุ้นเคยดีแค่ไหน
เนื้อหาหลักก็ไม่มีอะไรอื่นใดนอกจากผลประโยชน์ร่วมกัน ฝ่ายหนึ่งได้ตำแหน่งแชมป์เป็นเครื่องหมายรับประกันความสามารถ ได้ชื่อเสียงได้หน้าตาประดับวงศ์ตระกูล ส่วนอีกฝ่ายก็ได้ทุนสนับสนุนกลายเป็นสปอนเซอร์รายใหญ่ของท็อปวัน
นอกจากนั้นยังรวมไปถึงตำแหน่งสอง,สาม,สี่,ห้าที่วางเอาไว้แล้ว
“ขอโทษนะคะที่มารินไม่ได้บอกว่าลูกสาวก็ลงประกวดด้วยเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรน่ะมาริน เรานี้ก็! หน้าตาน่ารักเหมือนกันนะ ตัวจริงเรานี้ดูดีกว่าในทีวีอีกนะรู้มั้ย”
“ขอบคุณค่ะคุณท่าน”
“แหม! แถมยังเข้าใจพูดอีกด้วย” คนแก่ตบเข่าชอบใจ เด็กคนนี้รู้จักพูดให้คนแก่กระชุ่มกระชวยหัวรู้สึกซู่ซ่าเหมือนกลับไปเป็นหนุ่มอีกครั้ง
“ฝากเอ็นดูแกด้วยนะคะ” มารินขยะแขยงต่อสายตาบ้ากามหื่นตัณหาของชายแก่ที่มองลูกสาวตนนัก แต่มันช่วยไม่ได้
ในเมื่อคนรวยๆ ยังรู้จักใช้เงินทองและเส้นสายเป็นบันได แล้วคนจนๆ จะมีหนทางใดไปสู้ เห็นทีคงมีแค่ทางนี้ทางเดียวที่พลอยชมพูจะไปสู่ความสำเร็จกับความฝัน
แต่มารินจะไม่ยอมให้ใครมาเห็นแก่ตัวกับลูกสาวที่แสนหัวช้าของเธอก่อน ถ้าหากพลอยชมพูต้องเปลืองตัวเพื่อแลกกับชัยชนะ เธอก็ต้องคว้าถ้วยรางวัลมาก่อนที่จะยอมเสียตัวให้ชายมักมากคนนี้
“โธ่...น่าจะบอกกันตั้งแต่แรกๆ นะมาริน”
“มารินอยากให้ลูกสาวแสดงความสามารถอย่างเต็มที่ค่ะ ถ้าคนอื่นรู้ว่าพลอยได้ตำแหน่งเพราะเส้นสายหรือความสนิทกับอดีตผู้บริหาร คุณมานพกับลูกชายทั้งสองจะเสียชื่อเสียงได้”
“แหม! อุตส่าห์ห่วงชื่อเสียงของฉันกับลูกอีกนะ” มือหนาลูบกระหม่อมทุยอย่างเอ็นดู
คนแก่เวลามีสาวๆ วัยละอ่อนมาอยู่ใกล้ๆ แล้วก็กระชุ่มกระชวยดีเหลือเกิน
“พลอย! หนูอยากมาขออะไรคุณมานพล่ะลูก”
“ขอ!? เธอจะขออะไรเหรอ” คนแก่มองเด็กสาวตรงหน้าอย่างมีเลศนัย สาวๆ จะต้องการอะไรจากไอ้แก่เ*******ูได้อีก
“การประกวดรอบต่อไปที่กำลังจะมาถึง พลอยอยากขอพรจากคุณท่านค่ะ”
“ขอพรงั้นรึ” เ*******ูถามซ้ำ
พยาบาลพิเศษพาลูกสาวใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักมาหาถึงบ้านเพื่อขอพรแค่นั้นจริงๆ หรือ
“ใช่ค่ะ! พลอยไม่มีผู้ใหญ่คนอื่นนอกจากแม่แล้วค่ะ คุณท่านจะพออวยพรให้พลอยได้มั้ยคะ”
ฮาๆๆ
ยัยเด็กเหลือร้ายคนนี้มีชั้นเชิงสูงกว่าเด็กสาวที่รักสบายทั่วไปจริงๆ เสียด้วยสินะ
“ได้สิ! ฉันขออวยพรให้การประกวดรอบหน้าของหนูผ่านไปได้ด้วยดีนะ ขอให้โชว์ราบรื่น ทำโชว์ออกมาให้สนุกที่สุด ถ่ายทอดความสามารถออกมาให้คนทั้งประเทศเห็น ทำให้คนดูและกรรมการประทับใจและเชียร์หนูไปจนถึงฝั่งฝันนะ” มือหนายังคงลูบไล้ศีรษะทุยที่ดูคล้ายเอ็นดูพลอย สายตามันวาวไม่ปกปิดต่อหน้ามารดาของเธอจนกระทั่ง
“จะกลับแล้วรึ”
“ใช่ค่ะ! ยัยพลอยต้องพักผ่อนเยอะๆ จะได้มีแรงซ้อมการแสดงสำหรับการประกวดรอบหน้า” คนแก่มองเด็กสาวตาละห้อย พอในบ้านไม่มีสาวอายุน้อยหัวใจก็ห่อเหี่ยวอีกครั้ง
“คุณท่านก็พักผ่อนเยอะๆ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ”
“วันหลังมากินข้าวด้วยกันอีกนะ มีเพื่อนกินแล้วมันเจริญอาหารขึ้นเยอะ”
“พลอยขอบคุณคุณท่านมากนะคะ สวัสดีค่ะ...ว๊าย!!” เด็กซื่อหัวช้าชนเข้ากับชายร่างสูงโปร่งโดยไม่ได้ตั้งใจแต่ใครจะคิด
“อะ อ้าว...พลอย!” คนมาใหม่แปลกใจไม่น้อยที่เห็นผู้เข้าประกวดอยู่ในบ้านตนเอง
“คุณนาวา! สวัสดีค่ะ” และเธอก็เช่นกัน พลอยชมพูคนซื่อไม่เคยทำการบ้านเลยว่าใครเป็นใครมาจากไหนเพราะสมองน้อยๆ ของเธอไม่เคยคิดใช้ประโยชน์จากข้อนี้ แม่ตัวเองเป็นพยาบาลพิเศษดูแลอดีตผู้บริหารท็อปวันฯ เวทีที่เธอลงประกวดแท้ๆ แต่ก็ไม่คิดจะใช้โอกาสจากตรงนี้เลยแม้แต่น้อย
“มาทำอะไรที่บ้านผมครับพลอย”
“แม่พาพลอยมาแนะนำให้รู้จักกับคุณท่านค่ะ”
“อ้อเหรอ...” คนฉลาดคิดตามทันในทันใด
ว่าแล้วว่าพยาบาลพิเศษที่มีอายุแก่ที่สุดตั้งแต่พ่อจ้างคนมาดูแลคนนี้พิเศษตรงไหน ก็ตรงที่มีลูกสาวหน้าตาน่าเอ็นดูน่าหลงใหล ซื่อๆ ใสๆ แบบนี้แหละเหล่าบรรดาราชสีห์เห็นแล้วอยากขย้ำนี้เอง
พ่อเขาก็เป็นหนึ่งในนั้นแม้สังขารจะโรยราจนต้องจ้างพยาบาลมาทำกายภาพ
“แม่พามาถวายถึงบ้านเลยเหรอ”
“อะไรนะคะ”
“ไอ้นาวา! พูดอะไรให้เกียรติคนอื่นบ้าง”
“แล้วพ่อล่ะครับ! ให้เกียรติรูปเมียที่แขวนบนผนังบ้านบ้างรึเปล่า แม่ผมอาจจะกำลังมองความมักมากของพ่ออยู่จากในปรโลกไม่ยอมไปผุดไปเกิดก็ได้”
“ไอ้นาวา!” คนแก่กว่าขึ้นเสียง
ลูกชายเขาแต่ละคนแสบๆ ร้ายๆ ทั้งนั้น
“พลอยขอตัวกลับก่อนนะคะคุณท่าน,คุณนาวา”
“เดี๋ยวแม่ไปส่งขึ้นรถนะลูก” สองแม่ลูกสัมผัสได้ถึงพลังงานพ่อลูกที่ไม่ลงรอยกัน
คนลูกก็กวนประสาท ส่วนคนพ่อก็ยกตนข่มไม่เคยยอม
“ดึกแล้วนะ จะกลับยังไง” แต่! ชายหนุ่มก็ยังไม่วายจะกระตุกหนวดเสือ เขารู้สเปคพ่อว่าชอบสาวๆ เอ๊าะๆ แบบนี้มากแค่ไหน
“มารินเรียกรถให้ยัยพลอยแล้วค่ะคุณนาวา”
“เป็นใครก็ไม่รู้จะไว้ใจได้หรือเปล่า เอางี้! ผมไปส่งเอง” ชายมือไวอาศัยความเร็วเดินโอบไหล่พลอยชมพูไปที่รถหรู ก่อนจะปิดประตูรถไม่วายยักคิ้วหลิ่วตาใส่บิดาตนเป็นการเย้ยหยัน
แต่สิ่งที่เหนือกว่านั้น
มารินมองเห็นช่องทางอีกหนึ่งโอกาส หากพลาดจากคนแก่มากโรคแล้ว พลอยชมพูก็มีนาวาอีกคนเป็นบันได
- Writer
