ตุ๊กตาของท่านประธาน #15
1169 Words
วันคัดเลือกรอบสุดท้าย
“พลังเด็กเส้น...”
“เด็กๆ! ตั้งใจค่ะ มีสมาธิ”
จิตใจต้องแกร่งดั่งหินผา หน้าต้องหนาเหมือนปูนซีเมนต์ไม่รู้จักคำว่าอาย และหูต้องตึงเมื่อเสียงซุบซิบนินทาแบบตั้งใจให้ได้ยินว่าทุกคนสงสัยที่พลอยชมพูเป็นหนึ่งในคนที่ได้ออดิชั่นรอบวันนี้
สมาชิกคนที่สี่เตรียมตัวแสดงความสามารถต่อคละกรรมการและครูพี่เลี้ยงแต่ละคลาสที่คอยจับจ้องหาจุดบกพร่องและข้อผิดพลาด
“รอบแรกเป็นการเต้นนะครับ แต่บล็อกกิ้งที่ซ้อมมีแค่สามตำแหน่ง พลอยใส! เราไม่เคยซ้อมกับเพื่อนๆ มาก่อน ฉะนั้นเราอยู่ด้านหลังนะ”
“ได้ค่ะครู” เจ้าตัวรู้อยู่แล้ว
พลอยซ้อมร้องและเต้นคนเดียวมาตลอดไม่ใช่เรื่องแปลก และไม่ว่าจะอยู่ตำแหน่งใดเธอก็ไม่รอดสายตาทุกคนในห้องนี้แน่
ทุกคนรอดูความฉิบหายของเด็กเส้นที่จู่ๆ ก็มีรายชื่อมาออดิชั่นกันอย่างตาไม่กะพริบ
“ตั้งใจเต็มที่นะคะสาวๆ นี้คือโอกาสดี โอกาสเดียว โอกาสสำคัญและเป็นโอกาสครั้งสุดท้าย...สู้มั้ย!”
“สู้ค่ะ!!”
ภายใต้การออดิชั่นรอบสุดท้ายเต็มไปด้วยความกดดันและตึงเครียดแบบสุดๆ ขนาดที่จันทร์เจ้า,ข้าวหวาน,ละคีรินก็ไม่หลุดโฟกัสมาที่พลอยชมพูสักนิด
สี่สาวแสดงการเต้นแบบทีมเสร็จและแบบเดี่ยวตามด้วยขับร้องในเพลงที่คิดว่ามันสามารถโชว์ศักยภาพของตัวเองออกมาทั้งหมด ปล่อยของที่มีออกมาจนเกลี้ยง
พลอยชมพูเองทำออกมาได้ดีอย่างที่ตั้งใจไว้ เธอเก็บทุกรายละเอียดจนไม่เหลือโครงยัยบื้อในชุดตัดอ้อยไหล่ห่อคอตกหลังค่อม
เธอมีสมาธิใจจดจ่อกับสิ่งตรงหน้า ไม่ใส่ใจสิ่งอื่น ไม่ว่อกแว่ก แม้ความสามารถของเทรนนีอีกสามคนก็ทำให้เธอกังวลแต่ก็ต้องตัดมันทิ้งให้ได้
และแล้ว...
หากเอาความไม่พอใจส่วนตัวทิ้งไป ความสามารถของพลอยชมพูนั้นเด่นชัดไม่ค้านสายตากรรมการท่านใดรวมถึงวาวสุ เขามองยัยบื้อจอมทะเยอทะยานที่ยอมเอาตัวเข้าแลกจนตาไม่กะพริบ
ไม่นึกเสียดายลายเซ็นในวันนั้นที่อนุมัติให้มีรายชื่อพลอยชมพูเป็นหนึ่งในผู้ออดิชั่นในวันนี้
หากตกรอบสิแปลกและโง่บรมชะมัด
... .. ...
โรงพยาบาล
หลังจากวันแห่งความกดดันและแสนเหนื่อยล้าจบลง ลูกสาวอดีตพยาบาลพิเศษหอบร่างบางๆ มาหามารดาอย่างที่เคย
อีกไม่นานมารินก็ต้องย้ายกลับบ้านเพราะนาวาไม่จ่ายค่าห้องพักวีไอพีให้อีกแล้ว
พลอยชมพูทิ้งก้นนั่งบนเก้าอี้ ก้มหน้ากับเตียงผู้ป่วยแล้วพักเปลือกตาลง ชีวิตหญิงสาวในวัยสิบแปดย่างสิบเก้ามันช่างหนักหนาเหลือเกิน
“เป็นอะไรพลอย”
“เปล่าค่ะ”
“แล้วร้องไห้ทำไม”
“สงสัยพลอยจะเหนื่อย” น้ำตาหลั่งไหลออกมาจนตัวโยน ยิ่งเธอพยายามหยุดมันก็เหมือนยิ่งล้นทะลัก
ความอัดอั้นจุกตันอยู่ในความรู้สึกจนเธอไม่รู้จะปลดปล่อยออกมาทางไหน
“แม่..พลอยมีเรื่องจะบอก”
“เรื่องที่แม่ต้องย้ายออกสิ้นเดือนนี้น่ะเหรอ คุณนาวาเขามาบอกแม่แล้ว”
“เขามาหาแม่เมื่อไร”
“มันไม่สำคัญหรอก มันสำคัญตรงที่แกไปทำอะไรเขาต่างหาก”
“ฮะ”
น้ำตาหยุดไหลราวกับถูกสับสวิตช์ปิด เรื่องนี้เป็นหนึ่งในที่พลอยตั้งใจจะมาบอกแม่อยู่แล้วเช่นกัน
“คุณนาวาเขาดีกับแก ช่วยเหลือแกกับฉันทำไมแกถึงได้หักหลังเขา”
“พลอยไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นนะแม่”
“ยังจะมาแก้ตัวอีก”
“แม่! ฟังพลอยก่อน”
“นางโง่! มีผู้ชายดีๆ รวยๆ เข้ามาแล้วแท้ๆ แต่แกก็ไม่รู้จักจับไว้ให้ได้” มารินเฉดหัวลูกสาวซื่อบื้อหัวช้าทำอะไรไม่เคยได้ดั่งใจด้วยความหงุดหงิดโมโห
ประสบการณ์ไม่ได้ทำให้พลอยชมพูฉลาดขึ้นแม้แต่น้อย
“คุณนาวาเขาไม่ได้ต้องการพลอยแบบคุณท่านนะแม่”
“สภาพอย่างแกมีอย่างอื่นที่ผู้ชายต้องการหรือไงฮะ” มารินใช้สายตาถูกดูลูกสาวตั้งแต่หัวยันเงา
เธอเลี้ยงลูกมาอย่างไรกัน
“ผู้ชายร้อยทั้งร้อยก็ตายเพราะเรื่องพันธุ์นั้นทั้งนั้นแหละนะยัยพลอย!”
“แม่จะให้พลอยทำอะไรกันแน่คะ”
“จับผู้ชายรวยๆ สักคนทำผัว ชีวิตแกจะได้สุขสบาย”
หญิงสาวจุกหน่วงไปถึงขั้วหัวใจกับคำสั่งของมารดา แน่นอนว่าเงินมันสำคัญต่อการดำรงชีวิตประจำวันแต่หญิงสาวก็ไม่เห็นว่าคำแนะนำของมารดานั้นจะถือเป็นทางออกที่ดี
“ฉันเลี้ยงดูแกอย่างดี ส่งเสียให้เรียนในโรงเรียนดีๆ ทำงานหาเงินจ่ายค่าเทอมแพงๆ ให้แกอยู่ในสังคมชั้นสูง จนแกมีโอกาสนั้นแล้วทำไมไม่จับผู้ชายรวยๆ ให้อยู่หมัดฮะ”
“พลอยจะรวยด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งพาใคร สักวันพลอยจะทำให้แม่สบายด้วยตัวของพลอยเอง”
“อีโง่!”
“แม่! พลอยผ่านออดิชั่นแล้ว” ข่าวดีที่สุดในชีวิตหลังจากผ่านอุปสรรคและมรสุมจากเนื้อตัวเปื้อนโคลนและความหมั่นไส้เกลียดชังจากคนรอบด้านกว่าจะเดินมาถึงจุดนี้
“แล้วยังไง! แกจะโด่งดังเหมือนคนอื่นเหรอ”
“พลอยก็ไม่รู้หรอกค่ะแต่พลอยจะทำเต็มที่”
“แค่นี้แกยังไม่มั่นใจในตัวเองเลย เนี้ยเหรอคนจะรวย คนที่กล้าพูดว่าจะทำให้แม่สุขสบาย”
“ทำไมแม่ไม่ให้กำลังใจพลอยบ้าง” ลูกสาวตัดพ้อ “พลอยยอมทำทุกอย่าง ก็เพื่อแม่” เธอไม่พูดถึงเรื่องเสนอตัวให้ประธานบริษัทเพราะละอายจนอยากลบมันออกไปจากชีวิต
แต่เพราะเรื่องน่าละอายนั่นที่หยิบยื่นโอกาสแห่งความสำเร็จมาให้
“เพื่อฉันงั้นเหรอฮะ! ฉันทำงานหนักส่งแกเรียนในที่ดีๆ อยากให้แกตั้งใจเรียน เรียนให้จบ มีงานดีๆ ทำ แต่งงานกับผู้ชายรวยๆ ชีวิตจะได้ไม่ลำบาก มีแต่ฉันที่ทำเพื่อแกมาตลอดไหนล่ะที่แกทำเผื่อฉัน”
“ตอนนี้ไงแม่”
“ความต้องการของแก ความฝันของแกทั้งนั้น กล้าพูดได้ยังไงว่าทำเพื่อฉัน” ความรักของคนเป็นแม่มีแต่ความหวังดีและไม่เคยเรียกร้องอะไรจากลูก
แค่อยากเห็นพลอยชมพูมีคนดูแลและคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าคนเป็นแม่คนนี้จะให้ได้ก็เท่านั้น
“นี้พลอยเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่องเลยใช่มั้ย”
คำตอบของคำถามนี้คงรู้ดีอยู่แล้วจากสายตาและคำพูดของแม่
“ฉันจะตายวันไหนก็ไม่รู้ ไม่หวังให้แกมาดูแลหรอก ฉันแค่หวังว่าแกจะไม่โดนผู้ชายหลอกฟันฟรีๆ ไม่ได้อะไรกลับมา เอาตัวแกให้รอดแค่นั้นก็พอ”
มารินทิ้งตัวลงนอนหันหลังใส่ตวัดผ้าห่มคลุมตัว
คนป่วยแบบเธอจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานเท่าไรกันเชียว
- Writer
