ตุ๊กตาของท่านประธาน # 17
1145 Words
“มาดักรอตรงนี้แสดงว่าอยากเจอฉันสินะ” เย็นวันเดียวกันที่สามสาวเซ็นสัญญาแล้วเสร็จ หนึ่งในนั้นมาดักรอวาวสุที่ลาดจอดรถแบบลับๆ ล่อๆ ดูน่าสงสัย
“สวัสดีค่ะคุณวสุ...ใช่ค่ะ พลอยมีเรื่องจะขอร้อง”
พลอยชมพูค้อมศีรษะลงก่อนจะตอบว่าจริงตามนั้นและเพื่อไม่ให้เสียเวลาพักผ่อนส่วนตัวของผู้บริหาร เจ้าตัวก็เอ่ยถามคนตรงหน้า
“มีอะไร”
“ในสัญญาระบุว่าศิลปินต้องเข้าพักในที่ที่บริษัทจัดให้เท่านั้น ไม่อนุญาตให้เดินทางเอง และ....”
“ฉันรู้! มีปัญหาอะไรทำไมตอนเซ็นถึงไม่บอกทนายล่ะมาพูดอะไรตอนนี้” วาวสุตัดรำคาญ
เรื่องปลีกย่อยรายละเอียดเขาพอทราบบ้างแต่มันไม่ใช่สาระสำคัญที่ประธานบริษัทต้องเข้าไปใส่ใจ
“พลอยมัวแต่ดีใจจนน้ำตาเอ่อไม่ได้อ่านอะไรเลยค่ะ” หญิงสาวเล่าอย่างไม่อาย เธอแทบจะร้องไห้เลยก็ว่าได้แต่สติมันช่วยควบคุมจึงทำได้แค่เอ่อคลอเท่านั้น ความตื้นตันใจกับฝันที่กำลังจะเกิดขึ้นจริงมันสุดจะควบคุมได้ยาก
“แล้วมันยังไงฮะ”
“พลอยขอไม่อยู่ที่บ้านพักศิลปินได้มั้ยคะ”
“ทำไม”
“พลอยทิ้งแม่ไว้คนเดียวไม่ได้ แต่พลอยสัญญาว่าจะไม่มาสาย ไม่ขาดซ้อมและจะตั้งใจทำอย่างเต็มที่แน่นอนค่ะ” หญิงสาวขอร้อง
แม้ความสัมพันธ์ของเธอกับแม่ ณ ตอนนี้เต็มไปด้วยความอึดอัดคับข้องใจ แม่ไม่คุยด้วยสักคำ และเธอก็ไม่ยากทิ้งแม่ไว้ลำพัง
“เธอเดินทางยังไง”
“รถเมล์ค่ะ”
“เฮอะ! สัญญาบอกว่าห้ามใช้รถสาธารณะไง แล้วปกติไปกลับใช้เวลาเท่าไร”
“ถ้ารถไม่ติดหรือมีอุบัติเหตุก็ประมาณเก้าสิบนาทีค่ะ”
“เท่ากับวันหนึ่งเธอต้องใช้เดินทางวันละสามชั่วโมงถูกมั้ย”
“ค่ะ”
“รู้มั้ย! ศิลปินที่กำลังจะเดบิวต์เขานอนไม่ถึงวันละสามชั่วโมงด้วยซ้ำนะ ยิ่งใกล้เปิดตัวยิ่งแทบไม่มีเวลากินข้าวหรือเข้าห้องน้ำด้วยซ้ำ ไม่เคยเห็นศิลปินหลับบนเวทีหรือขณะทำงานหรือไง”
“เคยค่ะ”
“แล้วเธอคิดว่ามันเป็นคอนเทนต์”
“พลอย...”
“ถ้าเธอยากดูแลแม่ก็ไปหางานอื่นที่ไม่กินเวลาชีวิตขนาดนี้ซะพลอยชมพู ถ้ายังห่วงนั่นพะวงนี้ก็พอเถอะ อาชีพศิลปินมันต้องทุ่มทั้งชีวิตเพื่อมันเธอคิดว่ามันง่ายรึไงฮะ”
“แต่พลอย...”
“นี้! คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงจะได้ดั่งใจทุกอย่าง หรือเพราะเรื่องคืนนั้นกับฉันแล้วเธอคิดว่าสามารถเรียกร้องอะไรจากฉันก็ได้”
“เปล่าค่ะ! พลอยไม่เคยคิดแบบนั้น พลอยอยากลบมันออกจากความทรงจำด้วยซ้ำ พลอยไม่เคยคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์เรียกร้อง”
“งั้นเหรอ! แล้วตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่” วาวสุตวาดเสียงเขียว
เขาเองก็อยากลบความทรงจำติดๆ ดับๆ ของพลอยออกจากสมอง อยากลืมไปว่าตัวเองเคยงี่เง่าเอาตัวไปเชยชมเด็กฝึกจนบางทีก็เอาภาพเธอไปฝันถึง
“พลอยมาขอร้อง”
“คืนนั้นเธอก็มาขอร้องฉันแบบนี้แถมมีข้อเสนอเพิ่มให้ด้วย แล้วตอนนี้มีอะไรจะมาเสนออีกล่ะ ฮะ!”
“พลอยเข้าใจแล้วค่ะ ขอโทษที่รบกวนเวลานะคะ” หญิงสาวจุกกับคำพูดมากมายที่แสนหนักเหมือนก้อนหินร้อยปอนด์
มันจริง มันใช่ มันถูกต้องทุกอย่างจนไม่รู้จะทนยืนให้เขาด่าอีกต่อไปทำไม
“แล้วก็! ฉันคงไม่ต้องย้ำว่าสถานะของฉันและเธอคืออะไร หวังว่าจะไม่มีคราวหน้าที่เธอพยายามดักเจอฉันอีกไม่ว่าสถานที่ไหน อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
“ทราบแล้วค่ะ” หญิงสาวค้อมศีรษะลงและเดินหายไปในมุมมืดของลานจอดรถผู้บริหาร
วาวสุมองร่างเล็กนั่นจนหายลับ รู้สึกเวทนาเช่นกันแต่ต้องมีบรรทัดฐานเดียวกันสำหรับทุกคน
... .. ...
“ไม่รู้ว่าจะอนุญาตให้กลับเมื่อไร นี้แกไปติดคุกเหรอ”
“เปล่าแม่”
“แกจะปล่อยฉันอยู่คนเดียวโดยที่ไม่รู้ว่าลูกสาวไปอยู่ไหนจะกลับเมื่อไรเนี้ยนะ”
สรรพนามที่คนเป็นแม่เรียกลูกก็ยังเปลี่ยนไป
อาการเครียดของมารินเพิ่มขึ้นตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล เพราะคนที่เคยทำอะไรเองได้ต้องมานอนป่วยอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ แคบๆ ลำพัง ลูกสาวก็เอาแต่อมพะนำความลับเยอะ ถามอะไรก็บอกว่าพูดไม่ได้
“แม่! พลอยกำลังเดินตามเส้นทางที่ตั้งใจ แล้วอีกไม่นานพลอยจะกลับมานะคะ แม่อยู่ตรงนี้ก็ดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ กินยาให้ตรงเวลา ควบคุมอาหาร พลอยจะหมั่นโทรหา...”
เพียะ!
มารินมองลูกสาวตัวเล็กของเธอที่เปลี่ยนไปราวกับหน้ากระดาษ ความไม่รู้เรื่องของลูกสาวเลยทำให้เธอคิดไปต่างๆ นานา รอยริ้วแดงๆ ขึ้นที่พวงแก้มของลูกสาวที่เธอแสนห่วงแสนรักแต่พลอยไม่ใช่คนเดิมของแม่อีกแล้ว
“นี้เงินนะคะ ถ้าพลอยมีอีกพลอยจะโอนมาให้”
“ยัยพลอย!!” มารินมองกองแบงก์พันแบงก์ร้อยปะปนกัน มันไม่มากมายขนาดนั้นแต่ก็มากเกินกว่าที่พลอยชมพูเคยหาได้มาก่อนในชีวิต
“เงินแค่นี้เหรอที่แกบอกว่าจะเลี้ยงดูฉันให้สุขสบาย”
“อดทนรอพลอยอีกหน่อยนะคะแม่”
“แกจะทิ้งฉันใช่มั้ยนางลูกตัวดี แกอ้างว่าไปเป็นนักร้องบ้าบออะไรนั่นแต่จริงๆ แกจะทิ้งแม่ที่หมดประโยชน์อย่างฉันใช่มั้ย”
“เปล่า...พลอยไม่มีทางทำแบบนั้น”
“แล้วแกเก็บของไปไหน ไปทำอะไร กลับเมื่อไรทำไมถึงพูดไม่ได้”
มารินเครียดจัดจนกลายเป็นคลั่ง เธอไม่เข้าใจหรอกว่าก่อนจะเป็นศิลปินได้ ต้องผ่านการเก็บตัวและเก็บเป็นความลับทุกอย่างราวกับเป็นความลับระดับประเทศ
“ได้โปรดอดทนรอลูกคนนี้อีกหน่อย พลอยจะกลับมาหาแม่ ทำให้แม่สุขสบายกว่านี้นะคะ”
“ไปเลย! จะไสหัวไปไหนก็ไป ฉันป่วยทำงานไม่ได้ เลี้ยงดูแกไม่ได้เหมือนเดิมแล้วนี่ จะเป็นจะตายก็เรื่องของฉัน”
“พลอยรักแม่นะคะ”
ลูกสาวตัวน้อยในสายมารดาเสมอมาก้มกราบเท้าทั้งน้ำตาพร้อมตัวสั่นไหวตามแรงสะอื้นไห้
เธออยากจะเชื่อและขออวยพรให้ลูกมีชัย แต่อีกใจก็ไม่กล้าคาดหวัง ไม่กล้าหวังว่าเด็กหัวช้าไม่ทันคนคนนี้จะโด่งดัง มารินห่วงว่าพลอยชมพูจะโดนใครเขาหลอกแล้วสุดท้ายก็ร้องไห้กลับมาตายรังเดิม
- Writer
