14 Days Until I Die

Investigation

CHAPTER 5

ASHERO’S POV

Pagmulat ko ng mata, unang sumalubong sa akin ang matinding sinag ng araw na pumapasok sa bintana. Napasinghap ako, napabangon bigla habang hinihimas ang sentido ko. s**t. Anong oras na ba?

Napatingin ako sa tabi ko, pero wala nang tao. Mabilis kong kinapa ang kama, pero malamig na ang pwesto niya. Umalis na siya.

Napahinga ako nang malalim, at nang ibinalik ko ang tingin ko sa kama, doon ko napansin ang mantsa ng dugo sa kumot.

Napakurap ako.

Tangina.

Ako ang nakauna sa kanya.

Napangisi ako, hindi ko alam kung dahil sa gulat o sa satisfaction na nararamdaman ko ngayon. Mae was a virgin—at kagabi, binigay niya ‘yon sa’kin. Hindi ko rin maitanggi na ang galing niyang gumalaw, kahit pa first time niya. She was a natural.

Napahiga ako ulit, nakaunan ang kamay sa likod ng ulo ko habang nagbabalik sa isipan ko ang mga nangyari kagabi. Ang mainit niyang balat sa ilalim ng mga daliri ko. Ang malalim niyang mga ungol. Ang paghawak niya sa’kin habang tinatanggap niya ako.

Damn.

Napahinga ako nang malalim.

Bakit niya ‘yon ginawa?

Bakit niya binigay sa’kin?

Naglaro sa utak ko ang mga posibilidad. Isa ba siyang babaeng naghahanap ng koneksyon? Ginamit ba niya ako? O isa siyang inosente na nadala lang sa moment?

Napakamot ako sa batok at tumayo mula sa kama. Kailangan ko ng shower para malinawan ang utak ko.

Habang naliligo, hindi ko pa rin maiwasang isipin si Mae. She was different. Hindi siya kagaya ng ibang babae na nakasama ko. At hindi ko lang tinutukoy ang pagiging birhen niya. Iba ang paraan ng tingin niya sa’kin—parang hindi siya humahanga sa akin dahil lang sa status ko o sa pera ko.

May iba siyang dahilan.

Pero anong dahilan ‘yon?

Matapos maligo, lumabas ako ng banyo at nagsuot ng bathrobe. Pumunta ako sa mini bar ng VIP suite at nagsalin ng alak sa isang baso. Pagkatapos kong lagukin ang unang shot, napansin kong may iniwang papel sa maliit na lamesa sa gilid ng kama.

Isang maliit na note.

Kinuha ko ito at binasa ang sulat niya.

"Dr. Guil, maraming salamat sa lahat. Wala akong pinagsisihan."

Napataas ang kilay ko.

Anong ibig niyang sabihin dito?

Wala siyang pinagsisihan?

Ibig sabihin ba nun, alam niya ang ginagawa niya kagabi? Hindi siya nadala lang sa moment?

Napangiti ako.

She’s something else.

Hindi ko alam kung dapat akong matuwa o mabahala.

Napatingin ako sa note, tapos sa kama, tapos sa alak sa kamay ko.

This wasn’t over yet.

Hindi ko siya hahayaan lang na mawala nang ganito kabilis.

Pagkauwi ko mula sa party, hindi ko pa rin maialis sa isip ko ang nangyari kagabi. Ang paraan ng paggalaw ni Mae sa ilalim ko, ang kanyang mga halinghing, ang pagkapit niya sa’kin na parang ako lang ang mundo niya sa mga sandaling ‘yon.

Pero ang mas hindi ko maintindihan ay kung bakit siya basta na lang nawala. Wala man lang kahit anong pahiwatig kung gusto niya ba akong makita ulit o hindi.

At ‘yung note?

"Wala akong pinagsisihan."

Tama ba ‘yun?

Para sa akin, mali.

Dapat hindi ‘yon natapos lang nang gano’n.

Dapat malaman ko kung sino talaga siya.

At kapag may gusto akong malaman, wala akong ibang ginagawa kundi alamin ito—kahit pa nangangahulugan ‘yon ng pagbabayad sa isang tao para gawin ito para sa’kin.

Kaya nga ngayon, nakaupo ako sa isang pribadong opisina, kaharap ang isa sa pinakamagaling na private investigator sa lungsod—si Marco Hernandez.

"Dr. Guil, anong klaseng impormasyon ang gusto mong makuha?" tanong nito habang kinikiskis ang hinlalaki sa baba niya.

I crossed my legs and smirked. "Lahat. Gusto kong malaman kung sino talaga siya. Ang buong pangalan niya, saan siya nakatira, sino ang pamilya niya, may nobyo ba siya, at kung may tinatago siyang sekreto."

Napangisi si Marco. "Mukhang interesting ang babaeng ito, ah. Sino siya?"

"Isang waitress," I answered nonchalantly.

Napakunot ang noo niya. "Waitress? Parang hindi ikaw ang tipo ng lalaking magpapainvestiga sa isang ordinaryong babae."

"She's not ordinary," sagot ko. "At gusto kong malaman kung bakit."

Napatango si Marco. "Sige. Bigyan mo lang ako ng 48 hours. I'll get everything you need."

Tumango ako. "Gawin mong mabilis. At mas maganda kung ikaw mismo ang personal na mag-iimbestiga."

"Walang problema, Dr. Guil. Basta may bayad, lahat posible."

I handed him an envelope full of cash. Marco smirked before taking it.

"Consider it done."

48 HOURS LATER

Nasa office ako, reviewing some patient files, pero hindi ko magawang mag-focus.

Tangina, hindi ako mapakali.

Maya-maya pa, tumunog ang phone ko.

It was Marco.

"Dr. Guil, may update na ako."

"Meet me at my place in 30 minutes."

"Copy."

AT MY PENTHOUSE

Pagdating ni Marco, may hawak siyang brown envelope.

"This is everything you need to know," he said, tossing it onto the coffee table.

Binuksan ko ito at hinila ang mga dokumento at litrato sa loob.

Joanna Mae Gomez. 27 years old.

Waitress sa iba't ibang high-end events.

Walang pamilya?

Napakunot ang noo ko.

"Ano 'tong part na 'to?" tinuro ko ang isang file na nagsasabing "No known living relatives."

Umiling si Marco. "Wala kaming makitang immediate family. Wala siyang contact records ng parents o kapatid. Ang tanging impormasyon na nakuha namin, lumaki siya sa isang foster home."

A foster home?

So orphan siya?

Shit.

Mas lalo akong naintriga.

"May natuklasan pa kami," dagdag ni Marco.

Tumingin ako sa kanya, hinihintay ang susunod niyang sasabihin.

"May hospital records siya, pero hindi recent. Around six months ago, nagpa-checkup siya sa isang maliit na clinic. Pero hindi tinuloy ang mga sumunod na test."

"Bakit?"

Umiling si Marco. "Hindi namin alam. Wala nang ibang medical history after that. Pero may possibility na may iniinda siyang sakit."

Napakunot ang noo ko.

Bakit siya magpapa-checkup tapos biglang hindi itutuloy?

May sakit ba siya?

At kung meron, gaano kaseryoso?

Bigla akong kinabahan.

No. Hindi ako dapat nakikialam sa buhay niya.

Pero bakit parang hindi ko magawang balewalain ‘to?

"Anong plano mo, Dr. Guil?" tanong ni Marco.

I stared at Mae’s pictures.

Alam kong hindi ito matatapos dito lang.

At hindi ko hahayaan na matapos ito nang hindi ko nalalaman ang buong katotohanan.

Pagkalabas ko ng opisina, dumiretso ako sa ospital. Tila wala akong tulog, pero hindi ko iyon iniinda. Isang surgeon na tulad ko, sanay na sa pagod. Hindi ko rin maalis sa isip ko ang nangyari kagabi. Si Mae. Ang waitress na iyon. Ang katawan niya. Ang inosente pero mapanuksong ekspresyon niya. Napangisi ako. Iba siya.

Ngunit hindi pa ito natatapos. Kaya ko nga siya pinaimbestigahan. May kakaiba sa kanya. Hindi siya basta isang ordinaryong babae.

Pagdating ko sa ospital, bumungad agad sa akin ang abalang ER. Tatlong pasyente ang isinugod—isang nabundol ng kotse, isang binaril, at isang may matinding seizure. Agad akong nagpalit ng focus.

“Dr. Guil, critical condition po ‘yung patient sa Room 4,” sabi ng isang nurse habang nagmamadaling lumapit.

“Kailangan ng immediate surgery?” tanong ko habang binabasa ang chart.

“Opo, sir. Severe internal bleeding.”

“Prep the OR. Ako ang mag-ooperate.”

Hindi na ako nag-aksaya ng oras. Pagpasok ko sa operating room, agad akong nag-focus. Sa loob ng mahigit tatlong oras, nasa ilalim ako ng matinding pressure. Dito ko lang talaga nalilimutan ang lahat—ang party, si Mae, ang mga iniisip ko. Wala nang ibang mahalaga kundi ang buhay ng pasyente sa harapan ko.

Pagkatapos ng operasyon, lumabas ako para magpahinga saglit. Ngunit hindi pa man ako nakaka-upo nang lumapit sa akin ang isang lalaki—ang private investigator na inupahan ko.

“Dr. Guil,” mahina nitong sabi.

Tumingin ako sa paligid bago siya sinenyasang sumunod sa opisina ko.

Pagkapasok, agad niyang inilapag sa mesa ko ang isang folder.

“Lahat ng impormasyon na nakuha ko tungkol kay Joanna Mae Gomez,” sabi niya.

Mabilis kong binuksan ang folder at binasa ang laman.

Joanna Mae Gomez. 27 years old. Waitress. Walang criminal record. Pero… may isang bagay na pumukaw sa atensyon ko.

“She disappeared for almost a year?” tanong ko, nakakunot-noo.

“Opo. Bigla siyang nawala at walang nakakaalam kung nasaan siya. Ni wala siyang paper trail sa panahong iyon.”

Napatitig ako sa picture niya sa folder. May kung anong bumabagabag sa akin. Ano ang tinatago ng babaeng ito?

Naputol ang iniisip ko nang may kumatok sa pinto.

“Dr. Guil, may emergency case sa ICU. Kailangan kayo agad.”

Napamura ako nang mahina at isinara ang folder. “Ituloy mo ‘tong imbestigasyon. Gusto ko ng mas malalim pang impormasyon tungkol sa kanya.”

“Yes, sir.”

Umalis ako agad para bumalik sa trabaho. Pero kahit anong gawin ko, hindi mawala sa isip ko si Mae.

Sino ka talaga, Joanna Mae Gomez?