14 Days Until I Die

Information

CHAPTER 6

THIRD PERSON POV

Pagkarinig ng tawag mula sa ICU, agad na tinungo ni Dr. Ashero Guil ang emergency room. Isang lalaking nasa late 40s ang walang malay sa stretcher, may oxygen mask sa mukha, at may pulang pulang bandage sa tiyan.

“Dr. Guil, multiple stab wounds. Isa sa abdominal area, at may puncture sa kaliwang baga. BP dropping fast, pulse weak,” mabilis na report ng head nurse.

“Anong pangalan niya?” tanong ni Ashero habang binabasa ang medical chart.

“Carlos Ybañez, 47 years old. Dinala siya rito matapos saksakin sa isang robbery.”

Napangiwi si Ashero. Isang maling galaw lang, at pwedeng hindi na mabuhay ang pasyente.

“Prep the OR now! Kailangan nating pigilan ang internal bleeding!” utos niya.

“Yes, doctor!” sabay-sabay na sagot ng medical team.

Inside the Operating Room

Nakasuot na ng surgical gown at gloves si Ashero habang nakatayo sa harap ng pasyente. Tumunog ang heart monitor—mahina, pabagal.

“Huwag kang bibigay, Mr. Ybañez,” bulong niya bago tumingin sa mga kasamahan.

“Scalpel.”

Iniabot sa kanya ang scalpel, at sinimulan niyang buksan ang abdominal cavity ng pasyente.

“Nakita ko na ang source ng bleeding—laceration sa liver. Suction, now.”

Agad namang sumunod ang assistant surgeon. Habang inaayos ni Ashero ang sugat sa atay, napansin niya ang pangalawang saksak na tumagos sa kaliwang bahagi ng baga.

“May hemothorax! Kailangan nating alisin ang dugo sa pleural cavity. Chest tube, stat!”

Mabilis na inasikaso ng nurses ang chest tube insertion. Ilang minuto lang, unti-unting bumalik ang oxygen saturation ni Carlos.

“Good. Now let’s close him up.”

Makaraan ang halos tatlong oras, natapos rin ang operasyon. Tumigil na ang pagdurugo, na-stabilize ang pasyente, at nagawa nilang mailigtas siya mula sa tiyak na kamatayan.

Ashero hinugot ang malalim na hininga at tinignan ang natutulog na pasyente.

“Another life saved,” bulong niya.

After the Surgery

Habang tinatanggal ni Ashero ang gloves at face mask niya, lumapit ang isang nurse.

“Dr. Guil, may naghihintay po sa inyo sa office ninyo.”

“Sino?”

“Isang lalaki po. Sabi niya, may impormasyon na siya tungkol kay Joanna Mae Gomez.”

Napakuyom ang kamao ni Ashero. Ngayon, malalaman ko na kung sino ka talaga, Mae.

Pagkatapos ng matagumpay na operasyon, dumiretso si Dr. Ashero Guil sa kanyang opisina. Halos alas-tres na ng madaling araw, pero hindi pa rin siya nakakaramdam ng pagod. Ang adrenaline ng surgery ay tila nagpapagana pa rin sa sistema niya. Ngunit ngayon, ibang klase ang excitement na bumalot sa kanya—may kinalaman ito kay Joanna Mae Gomez.

Pagpasok niya sa opisina, nakita niya ang isang lalaking nakaupo sa harapan ng kanyang mesa. Naka-dark suit ito, may hawak na folder, at may matalas na tingin.

“Dr. Guil,” untag ng lalaki, tumayo ito at iniabot ang kamay. “Detective Marco Herrera. Ako ang in-hire ninyong private investigator.”

Mahigpit na nakipagkamay si Ashero bago umupo sa kanyang upuan. “May balita ka na ba tungkol sa babaeng pinapasundan ko?”

Tumango si Marco at binuksan ang folder. “Si Joanna Mae Gomez, 27 years old, nagtatrabaho bilang waitress sa iba't ibang high-class events. Wala siyang stable na trabaho, pero ayon sa mga nakuha kong impormasyon, masipag siya at walang masyadong record ng anumang anomalya.”

Nagtaas ng kilay si Ashero. “Walang anomalya? Masyado namang perpekto ang profile na ‘yan.”

Marco smirked. “That’s the thing, Dr. Guil. Masyado siyang ‘clean’ para sa isang taong may misteryosong background. I dug deeper, and I found something interesting.”

Inilabas ng detective ang ilang litrato mula sa folder. Napatitig si Ashero sa isang lumang larawan—isang batang babae, hawak-hawak ng isang matandang babae sa harap ng isang bahay na mukhang luma at sira-sira.

“Yan ang lola niya, si Rosario Gomez. Siya ang nagpalaki kay Mae matapos silang iwan ng kanyang mga magulang.”

“Iniwan?” Nagdilim ang mga mata ni Ashero. “Ibig mong sabihin, iniwan siya ng sarili niyang pamilya?”

“Parang ganun na nga. Wala masyadong records tungkol sa biological parents niya. Pero may isang dokumentong nakuha ako mula sa ospital kung saan siya ipinanganak.”

Isang birth certificate ang inilapag ni Marco sa mesa. Agad itong kinuha ni Ashero at binasa.

Name: Joanna Mae Gomez

Mother: Unknown

Father: Unknown

Napamura si Ashero. “Paanong wala kahit isang pangalan dito? Sino ang nagparehistro sa kanya?”

“Ang lola niya,” sagot ni Marco. “At ayon sa records, iniwan siya sa pangangalaga ng matanda noong sanggol pa lang siya. Hindi na bumalik ang mga magulang niya.”

Hindi alam ni Ashero kung bakit, pero may kung anong bumigat sa dibdib niya habang binabasa ang dokumento.

“May natagpuan ka pa bang iba?”

Marco hesitated for a moment bago naglabas ng isa pang larawan.

“May isang address akong natagpuan sa lumang records. Dito lumaki si Mae bago siya lumuwas ng Maynila.”

Kinuha ni Ashero ang papel. Isang probinsya. Isang lumang baryo.

“She grew up in poverty,” bulong niya.

Tumango si Marco. “Oo. At hindi lang basta kahirapan, Dr. Guil. May mga ulat na minamaltrato siya noon.”

Napanganga si Ashero. “What do you mean?”

“Hinihinalang inabuso siya ng dating kinakasama ng lola niya. Pero walang official complaints. Mukhang hindi na siya nagsumbong kahit kanino.”

Nanikip ang dibdib ni Ashero. Hindi niya alam kung bakit biglang gumaan ang tingin niya kay Mae—isang babaeng lumaki sa hirap, walang pamilya, at nakaranas ng matinding sakit.

At kagabi lang, nasa bisig ko siya…

Napakuyom siya ng kamao.

“Gusto ko ng mas maraming impormasyon,” madiin niyang sabi. “Alamin mo kung may koneksyon siya sa kahit anong influential family. Gusto kong malaman kung sino talaga siya.”

Marco nodded. “Give me two days, Dr. Guil. I’ll dig deeper.”

Tumango si Ashero at isinandal ang likod sa upuan.

Habang palabas si Marco, isang tanong ang gumapang sa kanyang isipan.

Sino ka talaga, Joanna Mae Gomez?

At higit pa roon… Bakit bigla kitang gustong protektahan?

Habang papalabas si Marco mula sa opisina, nanatili si Ashero sa kanyang upuan, ang kanyang isipan na puno ng tanong. Hindi siya makapaniwala sa mga nalaman niya tungkol kay Mae. Lahat ng impormasyon na nakalap ni Marco ay nagbukas ng isang malaking misteryo, isang bagay na hindi niya kayang ipaliwanag. Bakit siya interesado sa babaeng ‘yon? Hindi pa siya nahulog. Hindi pa.

Ngunit may isang bagay na hindi matanggal sa kanyang isipan: ang mga mata ni Mae, ang matalim na ekspresyon ng kanyang mukha kagabi, at ang lahat ng nangyari sa kanila. Naguguluhan siya. Ang isang babaeng, sa unang tingin, ay tila simpleng waitress lamang sa isang high-end event ay may isang madilim at mahirap na nakaraan. Bakit hindi niya ito naramdaman? Bakit tila may isang hindi maipaliwanag na koneksyon na nagbabalik sa kanya kay Mae?

“Gusto ko na ng higit pang impormasyon,” ang kanyang mga mata ay muling bumalik sa mga dokumento sa mesa, ang birth certificate ni Mae at ang larawan ng kanyang lola. Tumingin siya sa labas ng bintana, at sa isang saglit ay nakaramdam siya ng pagkabahala. Ano na ang mangyayari kung malalaman niya ang lahat? Ano ang gagawin niya sa mga nalaman?

Nais niyang tapusin ang trabaho sa ospital, ngunit masyado siyang abala sa mga iniisip tungkol kay Mae. Puno ng misteryo at katanungan ang kanyang isipan.

Pagdating ng hapon, nakatanggap siya ng tawag mula kay Marco. Mabilis niyang sinagot ang telepono.

“Dr. Guil,” narinig niya ang boses ni Marco, “nakuha ko ang mga detalye na hiningi mo.”

“Ano ang bago?” tanong ni Ashero, sabik na malaman kung anong mga impormasyon ang nakuha.

“May ilang bagay na natuklasan ako, Doc. Kung gusto mong malaman, maaari tayong mag-meet mamaya sa isang lugar.”

Tumingin si Ashero sa kanyang iskedyul at mabilis na tumango. “Sige. May isang oras pa ako. Text mo na lang ako kung saan.”

Matapos ang tawag, mabilis na tumayo si Ashero at iniwan ang kanyang opisina. Naramdaman niyang nag-aalangan siya, ngunit hindi niya kayang pigilan ang sarili. Hindi siya matatahimik hanggang hindi niya nalalaman ang buong kwento ni Mae.

Makalipas ang isang oras, natagpuan ni Ashero ang sarili sa isang maliit na cafe. Ang mga ilaw ay mahina, at halos walang tao sa paligid. Si Marco ay nakaupo na sa isang sulok na may isang folder sa kanyang mesa.

“May bago kang impormasyon?” tanong ni Ashero nang umupo siya sa harap ni Marco.

Tumango si Marco at binuksan ang folder. “Nahanap ko ang pangalan ng ina ni Mae. Si Corazon Gomez, pero wala masyadong impormasyon tungkol sa kanya.”

Pumilas si Ashero ng isang piraso ng papel mula sa folder at binasa ito. “Corazon Gomez… Puwede mo bang mas masusing alamin kung ano ang nangyari sa kanya?”

“Gagawin ko, Doc. Pero may isa pa akong nahanap na mas mahalaga.”

Tinuro ni Marco ang isang dokumento. Agad itong kinuha ni Ashero at nakita ang isang larawan ng isang lalaki na hindi niya kilala. May mga marka sa katawan ng lalaki, na parang may kinalaman sa isang aksidente.

“Si Edgar Guevarra,” sabi ni Marco. “Siya ang huling naging asawa ng lola ni Mae, si Rosario Gomez.”

Ang pangalan ni Edgar Guevarra ay nagdulot ng kakaibang pakiramdam kay Ashero. Isang pamilyar na pangalan, ngunit hindi niya ito matandaan. Sinimulan niyang mag-isip kung saan siya maaaring makatagpo ng mga kasunod na detalye.

“Ano ang koneksyon ni Guevarra kay Mae?” tanong niya.

“Ito ang nakakalungkot, Doc,” nagsimulang magbukas si Marco ng iba pang impormasyon. “Ayon sa ilang witness, minamaltrato si Mae ni Guevarra noong bata pa siya. May mga ulat na nagsasabing hinahampas siya at pinapalo. Pero walang nafile na kaso.”

“Anong klaseng tao ang magtitiis sa ganitong sitwasyon?” nagngingitngit na tanong ni Ashero. “Bakit hindi siya nagsalita?”

“Siguro dahil sa takot, Doc,” sagot ni Marco. “Walang mga magulang, walang ibang pamilya. Kung gaano siya nahirapan, ganon din siguro siya kalakas—ayaw niyang lumapit sa kahit sino.”

“Matagal na pala siyang dumaan sa hirap,” bulong ni Ashero, ang puso niya ay tila napagod sa narinig. Ngayon, naiintindihan na niya kung bakit kay Mae may pagka-“mysterious.” Walang ibang puwedeng magbigay ng aliw kundi ang sarili niyang determinasyon.

Sa mga pagkakataong iyon, napansin ni Ashero na parang nagsimula nang lumabas sa katawan ang lahat ng nararamdaman niya—ang pagmumuni-muni, ang damdamin ng pagnanais na matulungan siya, at higit sa lahat, ang hindi maipaliwanag na pagnanais na protektahan siya.

“Gusto ko pang malaman ang lahat,” madiin niyang sabi kay Marco. “Magkaroon tayo ng full background check sa mga tao sa paligid niya. Hindi ako titigil hangga’t hindi ko siya nauunawaan.”

Habang naglalakad papuntang parking lot, ang mga ulat na narinig niya ay tila nagbigay ng higit pang fuel sa isang mas malalim na imahinasyon ni Ashero. Ang koneksyon na nararamdaman niya kay Mae ay tila hindi lang basta pagkahulog—pero isang pakiramdam ng pangangailangan. Pag-aalaga. Pagprotekta.