1 ไม่มีแล้ว
1116 Words
น้ำตาหยดแหมะลงบนหลังมือ ก่อนจะไหลกลิ้งช้าๆ และซึมหายเข้าไปในเนื้อผ้า หญิงสาวในชุดนักศึกษา ร่างผอมบางนั่งนิ่งอยู่บนเตียงสีขาว สายตาจดจ้องไม่แม้แต่จะกระพริบ ถึงม่านน้ำตาจะทำให้ภาพตรงหน้าลางเลือน ยังคงนั่งนิ่งอยู่แบบนั้นนานนับชั่วโมงไม่เคลื่อนไหว ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง มีเพียงเสียงสูดจมูกและเสียงสะอื้นในลำคอดังแผ่วเบามาเป็นระยะ
ดวงตาหวานเศร้าแดงก่ำจ้องมองรูปในมือ กรอบหลุยส์สวยงามล้อมรูปหญิงวัยกลางคน ใบหน้าอิ่มเอิบแย้มยิ้มน้อยๆ อย่างคนใจดีมีเมตตา
มือเรียวเล็กสั่นระริกเมื่อยกขึ้นสัมผัส อยากให้ทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน ไม่ใช่เรื่องจริง แต่พอสบตาคนในรูปก็รู้ว่าทุกอย่างจบแล้วเธอสูญเสียคนสำคัญในชีวิตไปอย่างไม่มีวันกลับ ริมฝีปากเรียวเม้มแน่นกลั้นสะอื้น สุดท้ายก็ปล่อยโฮออกมา ไม่มีแล้วคนที่รักและหวังดีกับเธอ นับจากนี้ไปคงเหมือนคนไร้ญาติขาดมิตร เหลือตัวคนเดียวบนโลก
“ป้าภาขา ทำไมทิ้งหนูไป...ฮือ ฮือ...แล้วหนูจะอยู่กับใคร” ใบหน้าขาวซีดก้มลงซบรูปภาพใบใหญ่ และร้องไห้ออกมาปริ่มว่าจะขาดใจ
ก๊อก ก๊อก
‘คุณพลอยคะ’ เสียงเรียกดังขึ้นหน้าห้อง แต่หญิงสาวยังคงนั่งกอดรูปนิ่ง ไม่ขานรับ เสมือนว่าไม่ได้ยิน จนคนที่อยู่ด้านนอกต้องส่งเสียงเข้ามาอีกครั้ง
‘คุณพลอย...คุณพลอยคะ หลับอยู่หรือเปล่า’
“ป้าจอมมีอะไรหรือเปล่า”
‘ป้าเข้าไปนะคะ’
เป็นนานกว่าเธอจะขานรับออกไป ก่อนจะเห็นแม่บ้านสูงวัยค่อยๆ ดันประตูผลักเปิดเข้ามา
เจ้าของห้องยังคงนั่งก้มหน้านิ่ง สายตาจ้องมองรูปภาพใหญ่ในมือไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมาคุย ปลายจมูกแดงช้ำ น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทางไม่ขาดสาย ท่าทางสิ้นหวัง เศร้า เสียใจ เหมือนเด็กไร้ที่พึ่งก็ให้รู้สึกเวทนายิ่งนัก
ดุจพลอย หรือคุณพลอย หญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดปี หลานสาวกำพร้าของภาณี คุณผู้หญิงของบ้านที่เพิ่งล่วงลับไปด้วยโรคร้าย ได้เพียงหนึ่งอาทิตย์
จากเด็กน้อยตัวเล็กๆ ในวันวาน ที่ผู้เป็นป้าหอบหิ้วเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่นี้ด้วยกัน หลังจากตกลงแต่งงานกับสมภพ พ่อหม้ายลูกติดมหาเศรษฐีวัยกลางคน วันเวลาผ่านไปจากเด็กสาวตัวเล็กๆ ผอมแห้ง ก็เติบใหญ่ขึ้นกลายเป็นสาวสวย รูปร่างสะโอดสะอง และที่สำคัญเธอใกล้จะเรียนจบมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว แต่ผู้เป็นป้าก็มาด่วนจากไปเสียก่อน
ใบหน้าหวานซีดค่อยๆ ละจากภาพตรงหน้า เงยขึ้นมองดวงตาแดงก่ำ แต่ความงดงามก็ไม่ลดลง ไม่แปลกใจเลยที่ผู้ตายจะเป็นห่วงหลานสาวจนวินาทีสุดท้าย ทั้งสั่งเสีย ทั้งฝากฝังหลานสาวกำพร้าให้สมภพช่วยอุปการะดูแล จนกว่าจะเรียนจบและเลี้ยงดูตัวเองได้
“คุณภพให้มาตามคุณพลอยลงไปทานข้าวค่ะ”
“พลอยไม่หิว”
“แต่...”
“ฝากบอกคุณลุงด้วยนะคะ”
“คุณพลอยคะ ไม่หิวก็ต้องทานนะ ดูสิหน้าตาซีดเชียวผอมจนจะปลิวลมอยู่แล้ว ขืนไม่ยอมกินอะไรอีก เดี๋ยวจะล้มป่วยเอานะ”
“ก็ดีสิ พลอยจะได้ไปอยู่กับป้าภา”
“ตายแล้ว! พูดอะไรอย่างนั้นคะ”
“พลอยไม่อยากอยู่”
“ไม่ได้นะคะอย่าพูดอย่างนั้น คุณภาท่านรักคุณพลอยมาก ฝากฝังให้ป้าช่วยดูแล นี่ถ้าวิญญาณท่านยังอยู่ตรงนี้แล้วได้ยินเข้าจะไม่สงบสุขนะคะ”
“ป้าจอม…ฮือ…ฮือ” ใบหน้าหวานก้มต่ำ ก่อนจะร้องสะอื้นออกมาอีก เมื่อนึกถึงผู้เป็นป้าที่เคยเลี้ยงดูอุ้มชูเธอมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย แทบจะเรียกได้ว่าเป็นแม่อีกคน เพราะผู้ให้กำเนิดไม่มีโอกาสได้เลี้ยงดูเธอ
ยิ่งมองดูรูปในมือดุจพลอยก็ยิ่งโหยหาอาลัย แม้ความสูญเสียครั้งใหญ่หลวงนี้จะผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว แต่ความรู้สึกเสียใจกลับไม่เคยจางหายหรือคลายลงแม้แต่น้อย
“คนเราเกิดแก่เจ็บตายต้องพบเจอทุกคน จะเร็วจะช้าเท่านั้นเอง คุณพลอยต้องเข้มแข็ง เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะคะ” มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบหลังลูบไหล่หญิงสาว ปากก็เอ่ยปลอบ รู้ว่าคงไม่ช่วยให้ หญิงสาวหายเศร้าได้ แต่อย่างน้อยก็ไม่อยากให้จมทุกข์อยู่คนเดียว
“ไปค่ะ ไปล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปทานข้าวนะคะ ป่านนี้คุณภพคงรอแล้ว”
“...”
“นะคะ อย่าให้คุณลุงต้องเป็นห่วง ทำให้คนแก่ทุกข์ใจจะบาปเปล่าๆ”
“ค่ะ”
“งั้นก็ลุกเลย” มือยื่นไปแตะแขนหญิงสาวเบาๆ ใบหน้าแย้มยิ้มให้กำลังใจ แววตาที่ฉายออกมาก็ทั้งรักและเอ็นดู ก่อนดุจพลอยจะพยุงตัวลุกขึ้นยืน เดินตรงไปหยิบผ้าขนหนู
แล้วป้าจอมก็ชะงัก รอยยิ้มยกค้าง เมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้นอกจากจะมาตามให้หญิงสาวลงไปกินข้าว ก็ยังมีเรื่องสำคัญที่ควรจะบอกให้รู้ก่อน จะได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้แต่เนิ่นๆ
“คุณพลอยคะ”
“หือ?” เท้าที่กำลังก้าวชะงัก ก่อนจะหันหน้ากลับมามอง ด้านหลัง ก็เห็นสีหน้าแปลกๆ ของแม่บ้านใหญ่ “ป้าจอมมีไรหรือเปล่า”
“…เอ่อ…คุณวินเพิ่งกลับมาเมื่อเย็นนี้ คงจะนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวด้วย ยังไงคุณพลอยก็ระวังตัวหน่อยนะคะ”
เจ้าของใบหน้าหวานนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้ารับ และหมุนตัวเดินตรงไปทางห้องน้ำ ทำเหมือนไม่มีอะไร ปล่อยให้แม่บ้านมองตามไปด้วยความรู้สึกเวทนาสงสาร เรียนหนังสือก็ยังไม่จบ ผู้เป็นป้าที่เคยปกป้องดูแลก็มาด่วนจากไปก่อน แล้วแบบนี้ลูกนกลูกกากำพร้าตัวนี้จะมีชีวิตต่อไปอย่างไร
ถึงแม้สมภพจะใจดีมีเมตตากับหลานสาวภรรยา แต่ลูกชายคนเดียวของเจ้าบ้านกลับไม่เป็นเช่นนั้น...อย่าว่าแต่เมตตาเลย แค่ไม่ต้องสนใจปล่อยให้หญิงสาวอยู่ที่นี่อย่างสงบก็ไม่รู้จะทำได้ไหม ทั้งที่ดุจพลอยออกจะสวยน่ารัก นิสัยก็ดี ไม่เคยมีปากมีเสียง และ ดูเจียมเนื้อเจียมตัว แต่ก็ไม่วายถูกธาวินคอยจับผิด และหาเรื่องไม่เว้นแต่ละวันที่เจอหน้ากัน ไม่รู้จะจงเกลียดจงชังอะไรหนักหนา
…เฮ้อ…เวรกรรมจริงๆ
- Writer
