HANNA’s POV
Just . . . please . . . don’t take her away from me.
I didn’t say anything to him. I just nodded softly at his last words. And his eyes gain a little bit of hope. Ngumiti siya sa akin at kahit hindi na siya muling magbuka ng bibig, sa mga mata niya, kitang-kita ko ang lubos niyang pagpapasalamat.
He pulls himself up and he sat down beside me. Kitang-kita ko ang pag-aalinlangan sa kaniya na yakapin ako. But he did eventually. Sobrang saglit lang. Parang dalawang segundo lang yata at bumitaw na rin siya.
“I . . . need to go, Hanna.” Namungay ang mga mata niya at saglit niya iyon ipinikit nang mariin saka siya bahagyang umiling. Something’s off. “Thank you for inviting me over.” Pinilit niyang ngumiti at saka tumayo.
Marahan ang paghakbang niya palabas sa kwarto ko. Pero no
