"สวัสดีครับ คุณนมหวานใช่มั้ยครับ "
"คะ??? " ถึงกับขมวดคิ้ว สงสัยคำทักทายของชายวัยกลางคนที่ขับรถตู้คันหรูมารับหน้าคอนโด หันซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นมีใครนอกจากฉันคนเดียว รู้ได้ไงว่าฉันนมหวาน มีแต่เฮียคนเดียวเท่านั้นนี่นาที่รู้เรื่องนมหวานของเรา ต้องเป็นคนของเฮียแน่ๆ เลย
"คุณแอลให้ผมมารับคุณนมหวานไปส่งที่มหาวิทยาลัยครับ แล้วก็รอรับกลับ คุณนมหวานอยากไปไหนให้บอกผมนะครับ ผมพาไปได้ทุกที่ที่คุณนมหวานอยากไป " อธิบายคำสั่งที่ได้รับมาจากเจ้านาย ส่วนคนตัวเล็ก ในมือถือถุงกล่องข้าวไว้แน่น อาหารเช้าของเฮียแอลฉันทำใส่กล่องว่าจะเอาไปส่งก่อนเข้ามหาลัย
ไม่เคยไปบริษัทของเฮียเหมือนกัน คุณลุงน่าจะพาไปถูกเพราะคุณลุงเป็นคนของเฮีย แล้วฉันก็บอกเฮียไปแล้วว่าจะทำอาหารเช้าเข้าไปให้ที่บริษัท
" ถ้าอย่างนั้นก่อนไปหมาลัยพาหนูไปบริษัทของเฮียแอลก่อนได้มั้ยคะ จะเอานี่ไปให้เฮียค่ะ " ชูถุงกล่องข้าวสีชมพูหวานให้คุณลุงคนขับดูแล้ว
