ฉันรู้สึกทะแม่ง ๆ กับคำถามของแอร์บัสอยู่นะ จริง ๆ เขาควรจะถามว่าขุนทัพเป็นเพื่อนกับฉันและโบอิ้งหรือเปล่าไม่ใช่เหรอ…
แต่ขุนทัพก็ยังคงยืนนิ่งเงียบ เขาเอาแต่จ้องฉันจนฉันอึดอัดไปหมด รู้สึกอยากร้องไห้ชะมัด!นายช่วยตอบคำถามเขาสักทีได้ไหม ฉันเจ็บมือจะแย่แล้วนะ
“อืม… เราเป็นเพื่อนกัน”
ในที่สุดขุนทัพก็ยอมตอบ ดวงตาคมเข้มหลุบมองมือฉันที่กำลังถูกบีบก่อนจะลากสายตาขึ้นจ้องหน้าแอร์บัส แววตาของเขาเย็นยะเยือกจนน่ากลัว
“ปล่อยมือเธอได้หรือยัง ไม่เห็นเหรอว่ายัยนั่นเจ็บ”
คำพูดของขุนทัพทำให้ฉันประหลาดใจ ไม่คิดว่าเขาจะมองออกด้วยว่าฉันกำลังเจ็บ ขณะที่คนกระทำไม่เห็นจะรู้ตัวเลยสักนิด กลับบีบเอา ๆ จนปวดร้าวไปหมดแล้วเนี่ย
“งั้นเธอก็ขึ้นรถได้แล้วลิลลา เดี๋ยวเฮียไปส่งบ้าน” แอร์บัสยอมปล่อยมือฉันแล้วเปลี่ยนมาบังคับให้ฉันขึ้นรถอีกรอบ แต่คราวนี้ฉันกลับถูกมือของใครอีกคนดึงถอยหลังออกห่างจากเขา “ขะ ขุนทัพ”
“ไม่เต็มใจ
