“ถ้าอย่างนั้น… คนที่พาฉันขึ้นมานอนบนห้องก็คือเฮียบัสงั้นเหรอคะ” ฉันถามถึงเรื่องสำคัญอีกเรื่อง
“อ่าหะ เธอตัวเบามากเลยนะยัยหนูน้อย หัดกินข้าวให้มันเยอะ ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง ผอมแห้งจะตายอยู่ล่ะ”
อะ อะไรกันเล่า… เขาเป็นคนอุ้มฉันขึ้นมานอนบนห้องจริง ๆ น่ะเหรอ งั้นก็หมายความว่าคืนนั้นเขาอยู่ในห้องกับฉันสองต่อสองน่ะสิ…
“นี่กำลังคิดลึกอะไรกับเฮียอยู่ป่ะเนี่ย หน้าแดงเชียวนะ หึ ๆ”
“อ๊ะ… เปล่าสักหน่อย ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยนะ” ฉันรีบปฏิเสธเสียงแข็ง แอร์บัสหัวเราะหึ ๆ ในลำคอไม่หยุด เขาคิดจะแกล้งฉันใช่ไหมเนี่ย!
แต่ก็นะ… เรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้ฉันมีมุมมองเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เพิ่มขึ้น อย่างน้อย ๆ เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แถมยังปกป้องฉันเอาไว้โดยไม่คำนึงถึงตัวเองสักนิด ถ้าหากคืนนั้นรถเบรกไม่ทัน… เขาอาจจะเป็นคนที่รับความเจ็บปวดแทนฉันไปแล้ว
“ขอบคุณนะคะ…”
“…” จู่ ๆ ฉันก็พูดทำลายความเงียบขึ้นมา แอร์บัสชะง
