EP.05 #วีนแตก
1145 Words
‘ภาคทฤษฎีฉันสอนไม่เป็น เก่งแต่ภาคปฏิบัติ เธอสนใจไหมล่ะลิลลา…’
“เฮ้อ…”
ฉันถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่ร้อยของวัน ไอ้ที่เรียนมาทั้งวันมันไม่ได้แทรกซึมเข้าไปในสมองของฉันเลยสักนิด ฉันกำลังจิตตกและโคตรจะคิดหนักเลยล่ะ คำพูดของแอร์บัสเมื่อคืนยังวนเวียนอยู่ในหัวฉันซ้ำไปซ้ำมา ไหนจะหน้าหล่อ ๆ กับรอยยิ้มกระชากใจสาวของเขานั่นอีก ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงดูเจ้าเล่ห์ขนาดนี้นะ
“เป็นอะไรของแกเนี่ย เห็นถอนหายใจมาตั้งแต่เช้าจนเลิกเรียนแล้วนะ” โบอิ้งเหลือบตามองฉันอย่างเอือม ๆ มือก็หยิบขนมขบเคี้ยวเข้าปากอย่างมูมมาม ให้ตายสิ! พูดไปใครจะเชื่อว่ายัยผู้หญิงหน้าตาน่ารักนี่เป็นลูกคุณหนูอยู่คฤหาสน์ ดูจากท่าทางของมันแล้วไม่ต่างจากมนุษย์พาร์ทไทม์นอนอพาร์ทเม้นท์อย่างฉันเลยสักนิด
“ฉันกำลังคิดไม่ตกเรื่องบทพากย์น่ะสิ ทำไงดีวะโบ ฉันเครียดจริงจังนะเนี่ย” พูดแล้วอยากร้องไห้ เบะปากประกอบนิด ๆ
“เรื่องนี้อีกล่ะ! ก็ฉันอุตส่าห์หาทางออกดี ๆ ให้แกแล้วเมื่อวานหนีกลับทำไมล่ะยะ รู้ไหมว่าฉันเฟลมากแค่ไหนน่ะ คนอุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตาหาหนังอีโรติกแซ่บ ๆ มาให้ศึกษาตั้งหลายเรื่องแน่ะ” มันบ่นฉันยาวเหยียด แถมยังลากยาวไปเรื่องเมื่อวานอีกต่างหาก
แต่ก็นะ อย่างที่โบอิ้งพูดนั่นแหละ สรุปแล้วเมื่อวานหลังจากคุยกับแอร์บัสเสร็จฉันก็ขึ้นไปหาโบอิ้งที่ยังอาบน้ำไม่เสร็จ (นางอาบนานมาก) ก่อนจะแปะโพสต์อิทไว้หน้ากระจกว่าขอตัวกลับบ้านก่อน เชื่อไหมว่าฉันกลับถึงบ้านจนอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ยัยตัวดีเพิ่งจะโทรมาบ่นอ่ะ นั่นแสดงว่าโบอิ้งเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จและเพิ่งจะเห็นข้อความ นางอาบน้ำนานแค่ไหนถามใจดู
“ฉันก็แค่อยากจะหาวิธีอื่นที่มันดีกว่าการศึกษาจากหนังพวกนั้นของแกอ่ะ มันอุจาดตาเกินไปนะบางที”
“โหยแก ศึกษาจากหนังพวกนี้แหละดี มันเรียลจะตาย! ไม่อย่างนั้นแกก็ต้องไปหาคนมาสอนอ่ะ”
“สอน?” ฉันขมวดคิ้วมองหน้าโบอิ้ง มันพยักหน้าหงึก ๆ ปากก็เคี้ยวขนมตุ้ย ๆ ช่วยรักสวยรักงามบ้างได้ไหมบางที เฮ้อ!
“ใช่ หาคนมาสอนเรื่องสยิว ๆ ให้ไง” ยัยเพื่อนรักหยุดพูดนิดหนึ่งพลางเหลือบตามองฉัน “แต่ฉันว่าแกคงไม่มีปัญญาหาใครมาสอนหรอก ยัยมนุษย์พาร์ทไทม์ที่วัน ๆ วิ่งรอกทำงานตลอดเวลาแบบแกอ่ะรู้จักใครซะที่ไหนกัน”
เออก็จริง โบอิ้งพูดถูก อย่างที่บอกว่าฉันแทบไม่มีเพื่อนหรือไม่สนิทกับใครเลยด้วยซ้ำ โอ๊ย! แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย! หรือจะยอมเสี่ยงให้แอร์บัสช่วยดีนะ แต่ฉันไม่ไว้ใจเขาเลยอ่า!
“เออโบ…” ฉันเลิกทึ้งหัวตัวเองแล้วหันไปหาเพื่อนรักด้วยสีหน้าที่พยายามปกติที่สุด ไม่อยากให้มันจับพิรุธในเรื่องที่ฉันจะหลอกถามน่ะ ยัยนี่ยิ่งฉลาดล้ำเกินคน งานมโนยิ่งโคตรถนัด “เฮียแกอ่ะ ปกติแล้วเขาเป็นคนแบบไหนเหรอ?”
ปากที่กำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ ชะงักกึกทันที ใบหน้าสวยหันขวับ ดวงตาเรียวเล็กหรี่มองฉันอย่างจับผิด
“ถามทำไมอ่ะ? ทำไมอยู่ ๆ แกถึงอยากรู้เรื่องเฮียบัสขึ้นมาวะ?”
“เอ่อ… ก็ไม่มีอะไร เผอิญเมื่อวานเดินสวนกันหน้าบ้านไง ฉันก็เลยถามดูเฉย ๆ” ฉันจ้องตามันพลางยิ้มกลบเกลื่อนแล้วหยิบขนมเข้าปากบ้าง โบอิ้งหรี่ตาเล็กตาน้อยใส่ไม่เลิก
“จริงอ่ะ? เฮียไม่ได้ทำอะไรหื่น ๆ ใส่แกใช่ไหมยัยลิล? ห้ามปิดบังนะ!”
“อะ… อะไรเล่า! ทำไมเฮียแกต้องมาทำอะไรหื่น ๆ ใส่ฉันด้วย” ฉันหลบสายตาทันทีเมื่อนึกถึงภาพที่แอร์บัสเข้ามาโอบเมื่อคืน
บ้าจริง! อยู่ ๆ หน้าก็ร้อนวูบไปหมดเลยอ่ะ!
“เฮ้ย! ทำไมหน้าแดง! นี่ไอ้เฮียบ้ามันทำหื่นใส่แกจริง ๆ ใช่ไหม! หนอย… ตายแน่เฮียบัส!”
คราวนี้โบอิ้งลุกขึ้นยืนแล้วพรวดพราดเดินออกจากม้านั่งไปเลย ฉันทำหน้าเหลอหลาอย่างทำอะไรไม่ถูก รีบลุกขึ้นกวาดถุงขนมใส่กระเป๋าจนหมดก่อนจะวิ่งตามยัยเพื่อนรักที่เดินไวมาก! ตัวก็เล็ก ขาก็สั้นไม่ต่างจากฉัน แต่ทำไมเดินเร็วขนาดนี้เนี่ย!
“เดี๋ยวสิยัยโบ! มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ!”
โอ๊ยให้ตาย… เวลาโบอิ้งวีนแตกเมื่อไหร่ใครก็ฉุดไม่อยู่จริง ๆ!
.
.
.
มหาวิทยาลัย S
คณะวิศวกรรมศาสตร์
เราสองคนเดินมาถึงโต๊ะประจำของพวกแอร์บัสหน้าคณะวิศวะฯ ซึ่งนาน ๆ ครั้งที่ยัยโบอิ้งจะพาฉันมาที่นี่ถ้าไม่มีเหตุจำเป็น ด้วยเหตุผลที่ว่าแถวนี้มีแต่คนเถื่อน ๆ น่ะ และเมื่อเดินเข้ามาถึงก็พบกับผู้ชายร่างสูงท่าทางแบดบอยคนหนึ่งกำลังนั่งอ่านนิตยสารอะไรสักอย่างกับผู้ชายหน้าตาโหด ๆ ที่กำลังนั่งกดโทรศัพท์มือถืออย่างไม่สนใจใครเช่นกัน
ฉันกระตุกแขนโบอิ้งเป็นเชิงบอกให้กลับเพราะตรงนี้ไม่มีร่องรอยของแอร์บัสเลย เขาคงจะไม่อยู่และฉันก็ไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย เพราะความจริงแล้วมันไม่ได้มีอะไรเลยจริง ๆ แต่เหมือนดาร์กโบอิ้งจะไม่ฟัง ยัยนั่นเดินเข้าไปสะกิดแขนผู้ชายท่าทางแบดบอยคนนั้นเบา ๆ เพื่อให้เขาเงยหน้าขึ้นมอง
“เห็นเฮียบัสไหมคะเฮียพัน?”
“อ้าว ว่าไงโบอิ้ง มาหาไอ้บัสมันเหรอ?” เฮียพันที่โบอิ้งมันเรียกก็คือ นับพัน เพื่อนสนิทของแอร์บัสซึ่งฉันเองก็พอจะรู้จักเขาอยู่บ้างจากข่าวคราวในมหาวิทยาลัย เขาเป็นผู้ชายเถื่อน ๆ รักความเร็ว และเจ้าชู้ตัวพ่อเลยล่ะ!
“ค่ะ โบมีเรื่องจะจัดการเฮียบัสนิดหน่อย”
“หึ ดูจากสีหน้าและน้ำเสียงคงไม่หน่อยแล้วมั้ง” นับพันยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน เขาเลื่อนดวงตาคมกริบมองฉันเล็กน้อยส่งผลให้ยัยเพื่อนรักต้องขยับตัวมาบัง บอกแล้วไงว่ายัยนี่มันหวงฉันเว่อร์ อย่าว่าแต่แอร์บัสเลย แม้แต่บรรดาเพื่อน ๆ เฮียมันก็หวง มันบอกว่ากลุ่มแอร์บัสมีแต่ เสือ สิงห์ กระทิง แรด! แน่นอนว่านับพันคือ สิงห์ เจ้าป่าชัวร์ และไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้นะว่าใครเป็นแรดน่ะ
- Writer
