เมียเด็ก

Chapter.1 คุณลุง

งานศพเป็นไปตามกำหนดการ ปราณีต้องการเก็บศพสามีไว้เจ็ดวัน เพราะต้องการจะรอญาติพี่น้องต่างถิ่นเดินทางมาร่วมไว้อาลัยให้กับสามีเป็นครั้งสุดท้าย กำลังใจส่งมาถึงเธออย่างล้นหลามไม่ว่าจะเป็นญาติพี่น้องฝั่งสามีส่วนฝั่งของตนก็มีพี่ชายเพียงเท่านั้นที่คอยช่วยหยิบจับและเป็นธุระเรื่องสถานที่ให้ กำหนดฌาปนกิจร่างอันไร้วิญาณของสามีก็คือวันพรุ่งนี้คืนนี้จะเป็นพิธีสวดคืนสุดท้าย วันเวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน ณดาน้อยก็เอาแต่เฝ้าถามว่าคุณพ่อไปไหน คำตอบที่เด็กน้อยได้รับก็คือบิดาอยู่บนสรวงสวรรค์นั่งมองแม่กับลูกอยู่ ค่ำคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายแขกเหรื่อก็จะเยอะเป็นพิเศษปราณียืนรับแขกอยู่หน้างานเพราะเวลานี้ใกล้จะถึงเวลาพระสวดแล้ว ส่วนลูกสาวตัวน้อยก็ติดเจ้านายของสามีแจไม่ยอมห่างไปไหน ทำให้ปราณีหายห่วงเพราะเธอก็มัววุ่นๆ กับงานศพของสามี เห็นณดามีคนช่วยดูแลเธอก็เบาใจกลับเกรงใจเสียมากกว่า เจ้านายหนุ่มของสามีเป็นกันเองกับเธอและคนงานที่มาร่วมช่วยงานมาก อีกทั้งค่าใช้จ่ายทั้งหมดของงานยังเป็นเจ้าภาพจัดแจงออกให้ทั้งหมด งานศพของสามีถูกจัดขึ้นอย่างสมเกียรติ โชคดีของสามีที่ได้เจ้านายรักและเมตตา

"คุณลุง คุณพ่อจะกลับมาจากสวรรค์เมื่อไหร่คะ ณดาอยากเจอคุณพ่อ อยากกอดคุณพ่อค่ะ " หลายวันที่ออสตินอยู่ที่นี่จะมีเด็กน้อยคอยป้วนเปี้ยนเดินตามอยู่เรื่อยๆ บางครั้งก็จะแอบมองบ้าง จนทำให้เขาอดยิ้มกับท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของเธอไม่ได้ ลูกสาวสุดที่รักของชัชวาล มิน่าล่ะถึงได้เป็นห่วงนักหนา วัยกำลังน่ารักน่าชัง คำพูดคำจาดูไร้เดียงสาจนบางครั้งก็นึกสงสาร เธอจะรู้บ้างมั้ยว่าบิดาที่เธอเฝ้ารอได้จากโลกนี้ไปแล้ว

"เรียกพี่ก็ได้ บอกหลายครั้งแล้วว่าให้เรียกพี่ "

"ทำไมล่ะคะ แม่ณีบอกว่าคุณลุงอายุมากแล้ว ณดาคิดว่าเรียกคุณลุงน่าจะเหมาะกว่าพี่อีกนะคะ "

"ฮ่าๆ คุณพ่ออยู่บนสวรรค์เพราะถึงเวลาที่ต้องไป ณดาต้องตั้งใจเรียนเป็นเด็กดี เข้าใจมั้ยคะ " รอยยิ้มของเด็กน้อยทำให้เขาหลงรัก เด็กคนนี้มีความน่ารัก พูดจาฉะฉาน อีกอย่างเธอไม่ดื้อไม่ซนไม่เพิ่มความทุกข์ใจให้กับปราณีหนักกว่าเดิม เด็กในวัยนี้กำลังอยากเรียนรู้ เขาก็ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องการเลี้ยงเด็กสักเท่าไหร่ ออกแนวจะไม่ชอบเลยซะด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้ถูกต้องพ้องชะตากับเด็กสาวคนนี้นัก

"ทำไมต้องไปล่ะคะ ณดายังไม่ได้กอดคุณพ่อเลย " ดวงตากลมโตมองมายังเขา สองแขนของมาเฟียหนุ่มโอบอุ้มณดาน้อยขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง คำพูดไร้เดียงสาที่ใครได้ฟังก็ต้องรู้สึกสะเทือนใจ เขาเองยังอดสงสารไม่ได้ เพราะแบบนี้นี่เอง ชัชวาลถึงได้ฝากฝังเรื่องลูกกับเขานักหนา

"กอดคุณลุงก่อนก็ได้นี่คะ ถ้าณดาเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน คุณพ่อก็จะมีความสุข ณดาอยากเห็นคุณพ่อมีความสุขมั้ย"

"อยากค่ะ ณดาอยากเห็นคุณพ่อมีความสุข "

" ถ้าอย่างนั้นก็ต้องสัญญากับลุงก่อนว่าจะตั้งใจเรียน ไม่ดื้อไม่ซน เป็นเด็กดี ตกลงมั้ย"

"สัญญาค่ะ" เด็กน้อยยื่นนิ้วก้อยน้อยๆ ขึ้นมาก่อนที่จะทำปากยื่นน่ารัก มีหรือที่เขาจะไม่ยอมทำตาม เกี่ยวรัดนิ้วก้อยน้อยๆ เอาไว้แน่น กอดจะก้มไปหอมแก้วฟูๆ ของณดาน้อยเบาๆ

"สัญญาแล้วนะ " เพราะอายุที่ห่างกันราวสิบห้าปีจึงทำให้ผู้คนที่นั่งอยู่ในงานต่างพากันอมยิ้มและมองมาด้วยความเอ็นดู ณดาน้อยเป็นที่รักของคนในไร่ ไม่แปลกที่เธอจะสนิทสนมกับมาเฟียหนุ่มต่างแดนได้รวดเร็วขนาดนั้น

................................

15 ปีต่อมา

"ณดาทำไมเกรดเทอมนี้มันตกแบบนี้ล่ะลูก " กระดาษในมือสั่นระริกเมื่อได้เห็นผลการเรียนของลูกสาวในเทอมแรกของชั้นม.6 อีกแค่หนึ่งเทอมณดาก็จะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่ทำไมผลการเรียนถึงได้ตกฮวบลงแบบนี้

"ณดา เอ่อ " จากสาวน้อยน่ารักเติบโตมาเป็นสาวสวย ลูกสาวคนเดียวของปราณีที่เปลี่ยนสถานะจากเจ้าของไร่สู่ลูกจ้างของไร่ร้อยรัก เธอมีหน้าที่ทำงานส่วนเรือนหลังใหญ่และใช้เป็นที่พักกับลูกสาว ที่อยู่เดิมไม่ได้โยกย้ายไปทางไหน สิ่งที่เปลี่ยนก็มีแค่สถานะ จากที่เคยเป็นเจ้าของบัดนี้ได้กลายมาเป็นลูกจ้างแทน ส่วนเจ้าของไร่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้านายของสามี ออสตินเข้ามาเป็นผู้บริหารไร่ร้อยรักอย่างเต็มตัว ส่วนคนงานในไร่ก็ยังเป็นคนเก่าคนแก่ เพิ่มเติมเข้ามาก็คือคนสนิทของออสตินที่มาประจำการอยู่ที่ไร่แบบถาวร ลุงเกรย์เป็นผู้จัดการทุกอย่างแทนออสติน เรื่องทุกอย่างจะต้องผ่านคุณเกรย์ก่อนเสมอ ส่วนปราณีและลูกการเป็นอยู่ก็สุขสบายดีเหมือนเดิม ณดาได้เข้าโรงเรียนตามที่ตัวเองต้องการ มีสิทธิ์เลือกทุกอย่างตามใจชอบ ส่วนปราณีไม่อาจทนนั่งๆ นอนๆ เป็นภาระได้ จึงขออาสาไปเป็นคนงานในไร่แลกกับค่าจ้างเล็กๆ น้อยเก็บไว้ให้ลูก และนี่คือตัวแปรสำคัญที่ทำให้เด็กสาวในวัยสิบแปดย่างสิบเก้าไม่อาจทนเห็นแม่ต้องทำงานลำบากตากแดดตากลมโดยที่ตัวเองไม่ได้มีส่วนช่วยอะไรได้เลย

"ตอบแม่มา ทำไมเกรดตกแบบนี้ อีกแค่เทอมเดียวก็ต้องสอบเข้ามหาลัยแล้วนะลูก ถ้าเกรดดีก็อาจจะไม่ต้องสอบสามารถใช้ผลการเรียนเทียบเข้าได้เลย ณดา ทำไมทำแบบนี้ " หยดน้ำตาไหลรินจากดวงตาของผู้เป็นแม่ ลูกสาวไม่เคยทำตัวเหลวไหลแบบนี้มาก่อน ก่อนหน้านี้ผลการเรียนดีเยี่ยมมาตลอด พักหลังณดาชอบทำตัวแปลกๆ หนังสือไม่ค่อยอ่าน เมื่อก่อนจะขยันทบทวนบทเรียนเป็นอย่างมาก แต่เดี๋ยวกลับเปลี่ยนไปจากเดิม

"ณดาอยากทำงาน ณดาไม่อยากเรียนแล้ว "

"แม่บอกแล้วไง ว่าแม่ไม่เหนื่อย เลิกคิดแทนแม่แล้วตั้งใจเรียนซะ "

"แม่ณีคะ ทำไมพ่อจะต้องยกไร่ให้คุณลุงคนนั้นด้วย ทำไมพ่อจะต้องทำให้แม่ลำบากแบบนี้ " ความเข้าใจผิดที่ฝังอยู่ในใจของเธอตลอดมา เมื่อก่อนแม่ไม่ต้องทำอะไร นอกจากอยู่บ้านทำกับข้าวให้เธอกิน แต่เดี๋ยวนี้แม่ต้องเข้าไร่ไปเป็นคนงาน ไร่ร้อยรัก ควรจะต้องตกเป็นของแม่แต่ทำไมอยู่ดีๆ ผู้ชายคนนั้นถึงมาแสดงอำนาจยึดทุกอย่างที่ควรจะเป็นของแม่กับเธอไปจนหมด

"พ่อทำเพื่อเรา อย่าไปว่าพ่อแบบนั้นสิลูก "

"ทำไมคะแม่ ตอนนี้เราสองคนไม่เหลืออะไรเลย บ้านที่เคยเป็นของเรา ไร่ร้อยรักที่พ่อรักนักรักหนา ไม่มีอะไรเลยค่ะ "

"ณดา"

"พ่อไม่เคยรักเรา "

เพี๊ยะ

"แม่บอกให้หยุด "

"แม่ณี ฮึก "

"กลับไปตั้งใจเรียนใส่ใจอนาคตของตัวเองให้มากกว่านี้ ถ้ายังเป็นแบบนี้ แม่จะส่งไปอยู่โรงเรียนประจำ " ปราณีรีบเดินเข้าห้องนอน พร้อมกับปล่อยโฮออกมา ฝ่ามือด้านขวาเป็นรอยแดง รู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ทั้งที่ฝ่ามือและหัวใจ ชัชวาลคงมีเหตุผลที่ทำแบบนี้ เขารู้นิสัยของสามีดี ครอบครัวต้องมาเป็นอันดับหนึ่งเสมอ ทำไมณดาถึงไม่เข้าใจความหวังดีของเธอเลย

"พี่ ฉันขอโทษที่ทำกับลูกแบบนี้ " หัวใจของแม่แทบแหลกสลาย เพราะตั้งแต่เลี้ยงลูกคนนี้มาไม่เคยคิดแม้แต่จะตี มาวันนี้เธอเผลอพลั้งมือทำสิ่งที่ไม่น่าอภัยลงไปเพราะอารมณ์ของตัวเองแท้ๆ

........................

"ฮึก แม่ณีไม่รักณดา" เด็กสาววิ่งปาดน้ำหูน้ำตาออกจากบ้านโดยที่ไม่สนใจเบื้องหน้าว่าจะมีสิ่งกีดขวางอะไรอยู่หรือไม่

ปึก

"โอ๊ย "

"เป็นอะไรหรือป่าว "

"ไม่ต้องมายุ่ง หลบไป ฮึก "

.............................................................