เพทาย!
เสียงร้องตะโกนของชายคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางเสียงกึกก้องภายใน
เพทาย!!
เอี๊ยดดดดดดดด
นี่ผมจะตายแล้วหรือ.. รถคันใหญ่กำลังมุ่งตรงมาที่ผม น่าแปลกที่ผมไม่รู้สึกกลัวรถคันใหญ่ตรงหน้า.. ร่างกายเหมือนถูกแช่ฉันในภูเขาหิมะ มันเฉยชาไปหมด แม้แต่แรงจะสั่งให้ร่างกายขยับก็ยังไม่มี..
ปี๊บ!!!!!!!!!!!
เสียงแตรดังลั่นตรงหน้าเรียกสติผมกลับคืนมา อีกเพียงเมตรเดียวป้ายทะเบียนสีขาวดำจะแนบชิดสนิทกับศีรษะผม..
ชายสูงอายุคนหนึ่งเดินลงมาจากรถในสภาพหัวเสีย
ไอ้หนู! อยากตายหรือยังไง! ฉันบีบแตรให้หลบออกจากถนน ทำไมไม่หลบ!
ถ้าหากฉันเบรคไม่อยู่จะทำยังไง!
“ พะ..เพทายของโทษครับ ”
เพทาย!
ชายที่เรียกชื่อผมคนนั้นคือพะพาย.. เขาวิ่งข้ามถนนมาพยุงตัวผมให้ลุกขึ้น
“ คุณลุงครับ ผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยครับ ”
ชายสูงอายุไม่ได้ติดใจจะเอาโทษอะไรกับผม.. เขาเพียงกล่าวตักเตือนว่าอย่าวิ่งออกมากลางถนนตอนรถผ่านอีก มันอันตรา
