เรากลับมาที่พักกันแล้วครับ..
พลอยไพรินเป็นคนดำเนินการจัดสรรอาหารการกินสู่เพื่อนเพื่อนในกลุ่มรวมถึงผมกับพะพายด้วย..
เรามาตั้งแคมป์กันสองคืน.. ซึ่งตีก้าพรุ่งนี้เราก็จะเดินทางกลับกันแล้วล่ะครับ
ตั้งแต่กลับมาจากวัด..ไพรทูรย์ใบหน้าไม่สู้ดีนัก เขาเหมือนพยายามเก็บความรู้สึกบางอย่างเอาไว้กับตัวผู้เดียว แต่หากผมที่อยู่กับเขามานานมองออกถึงความกังวลบนใบหน้านั่น..
เราทั้งหมดนั่งรวมตัวกันพิงกองไฟที่พี่ธารเป็นคนจุด.. บนมือเรียวของผมถือไม้บาร์บีคิวที่เหลือจะเมื่อเช้าเอาไว้.. กองไฟสีส้มเหลืองมอบความอบอุ่นในคืนเหน็บหนาวได้เป็นอย่างดี.. ผมอยู่ในชุดนอนคลุมทับด้วยเสื้อกันหนาว แต่คงอุ่นกว่านี้ถ้าผ้าพันคอสีแดงของผมไม่หายไป.. ผมจำไม่ได้แล้วว่าเอาไปวางไว้ที่ตรงไหน..
“ ไอ้ทูน.. มึงยกเบาเบาซิวะ ” เสียงธารธาดาดังขึ้น “ มึงเร่งไปไหนวะ เพื่อนเพื่อนเขายังจิบเบาอยู่เลย เครียดอะไรนักหนา ”
“ ไม่ได้เครียดอะไรหรอ
