บ่วงรักกำมะลอ

3 เดือนก่อน (ประเทศสหรัฐอเมริกา) "อลิชาเร็วๆหน่อยสิ ว่าที่สามีเธอเขารอนานมากแล้วนะ" "แต่งหน้าจะเสร็จแล้วใจเย็นๆหน่อยได้ไหมเนี่ย" อลิชาในชุดแต่งงานสีขาวสะอาดฟูฟ่องเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยายที่คนมองแล้วก็ได้แต่บอกว่าสวยน่ารักเหมาะสมกับเจ้าตัวมาก กำลังนั่งหลับตาให้ช่างแต่งหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางอ่อน ๆ ลงบนใบหน้าใสมีเสน่ห์ แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงเพื่อนสาวพูดแซว... "ก็พวกฉันตื่นเต้นแทนเธอนี่...จัสตินว่าที่สามีเธอเนี่ยทั้งหล่อทั้งน่ารักทั้งล้ำน่ากัดน่าขย่ำมาก ๆ"พูดเสร็จก็ยกมือลูบปากตัวเองเป็นท่าประกอบ อลิชาเคยคิดนะถ้ายัยพวกนี้ไม่ใช่เพื่อนสนิทแล้วมาเกาะแกะแฟนตัวเองแบบนี้คงได้เปิดฉากตบกันเป็นแน่แท้ "ยัยเมญ่าที่แกพูดมานั่นมันว่าที่สามีฉันนะ"เสียงหวานแกล้งแว้ดใส่เพื่อนสาวเล่นๆก่อนจะลุกจากเก้าอี้ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หมุนไปหมุนมาอยู่หน้ากระจกพลางขยับเสื้อผ้าไปมาให้เข้าที่ "แหมยัยอลิชา...ก็ว่าที่สามีแกนี่มันหล่อแซ่บเว่อร์นี่นา" "เออๆๆ...จะจีบจริงๆเลยนะเจ้าบ่าวเนี่ย" "ฮ่าฮ่า...ไปเถอะใกล้ถึงฤกษ์แล้วเดี๋ยวสาย" พอเพื่อนพูดจบอลิชาก็เดินออกจากห้องแต่งตัวงานนี้ไม่ได้ให้ผู้ใหญ่ที่บ้านมาแต่ทุกคนก็รับรู้รับทราบดีอีกอย่างคุณปู่ของอลิชาก็ตามใจมากๆอยู่แล้วด้วยไม่เคยขัดอะไรสักครั้ง อลิชามองไปรอบๆแล้วยิ้มหวานอย่างมีความสุข เสียงเพลงบรรเลงพร้อมกับที่อลิชากำลังเดินเข้ามาในโบสถ์ทุกคนในโบสถ์ต่างหันมามองหญิงสาวรูปร่างเพรียวบางผิวขาวเนียนละเอียดเดินยิ้มหวานตรงไปที่แท่นพิธีเจ้าบ่าวรูปหล่อยืนยิ้มรอรับก่อนจะยื่นมือออกไปรับให้มายืนใกล้กัน "เอาล่ะ....ลูกทั้งสองคนได้อยู่ต่อหน้ากันแล้วพ่อจะเริ่มพิธีละนะโดยที่ท่านทั้งสองมีเจตจำนงที่จะสมรสกัน ขอให้ท่านจับมือขวาของกันและกันและแสดง ความสมัครใจต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้าและพระศาสนจักรของพระองค์" อลิชาและเจ้าบ่าวยื่นมือมาจับมือขวาของกันและกันเอาไว้ต่อจากนั้นเจ้าบ่าวก็กล่าวแสดงความสมัครใจด้วยเสียงอันดังก้องบีบมือเล็กเอาไว้เบาๆ "ผมนายจัสติน ฟิแลนด์ขอรับคุณอลิชา รัตนวรางสกุลเป็นภรรยา และขอสัญญาว่า จะซื่อสัตย์ต่อคุณ ทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบายดีเพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณ จนกว่าชีวิตจะหาไม่" "ดิฉันนางสาวอลิชา รัตนวรางสกุลยินดีรับคุณ จัสติน ฟิแลนด์ เป็นสามี และขอสัญญาว่า จะซื่อสัตย์ต่อคุณ ทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณ จนกว่าชีวิตจะหาไม่" "ความสมัครใจที่ท่านทั้งสองได้แสดงต่อหน้าพระศาสนจักรนี้ ขอพระผู้เป็นเจ้าทรงพระเมตตา ทะนุบำรุงให้เข้มแข็ง และประทานพระพรแก่ท่านทั้งสองอย่างอุดมสมบูรณ์เทอญ สิ่งที่พระเจ้าได้รวมไว้ให้ใกล้ชิดสนิทกัน มนุษย์อย่าแยกออกจากกันเลย" "อาเมน" "อาแมน" "อลิชาผมรักคุณจังเลย" "ต่อไปเป็นพิธีแหลกแหวน" สิ้นเสียงบาทหลวงเด็กผู้หญิงผู้ชายตัวเล็กถือตะกร้าที่มีกล่องใส่แหวนเดินออกมาจากหลังประตูมือหนาเอื้อมไปหยิบกล่องแหวนมาก่อนจะตั้งท่าสวมมันลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของอลิชา "ฉันไม่ให้แต่ง!! จะไม่มีงานแต่งงานอะไรทั้งนั้น" เสียงหญิงสาวรูปร่างอรชรตะโกนดังลั่นโบสถ์ทำเอาทุกคนหันไปมองที่เธอคนนั้น เธอใส่ชุดราตรีสีดำสนิทจ้องคนสองคนที่ยืนอยู่ตรงแท่นพิธีสีหน้าท่าทางเธอไม่พอใจเป็นอย่างมาก "ธ....เธอ" "เธอเป็นใคร...เธอต้องการอะไร!!!"อลิชาเองก็จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่วางตาเหมือนกันมือสองข้างเริ่มชื่นไปด้วยเหงื่อรู้สึกว่ากลิ่นมันไม่ค่อยดีแล้วสิ ยัยผู้หญิงคนนี้มันมาจากไหน เหลือบสายตามองสามีนิดหน่อยแล้วกับไปจ้องผู้หญิงคนนั้นอีก "ฉันก็เป็นเมียคนที่แต่งงานกับเธอไง....หน้าด้านแย่งสามีคนอื่น "เสียงแหลมตวานลั่นมือเรียวสวยปัดเอาแจกัญดอกไม้ที่ประดับตกแต่งงานตกแตกดึงผ้าที่จัดเอาไว้ออกอาละวาดจนคนในงานแตกตื่นพังทุกอย่างที่ขว้างหน้าไม่สนหน้าไหนทั้งนั้น "จัสติน....นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันคุณบอกอลิชามาเดี้ยวนี้!!!" เธอหันไปจ้องชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกัน ตอนนี้อลิชาอยากจะอาละวาดเต็มที่แล้วไม่เคยมีใครกล้ามาหักหน้ากันถึงขนาดนี้มันหยามหน้ากันเกินไป มันมากเกินไปแล้ว...มาพังงานกันอย่างงี้เลยเหรอ "ค.....คือว่า คือ อลิชา เบบี้ฟังไอก่อนนะ"หนุ่มอเมริกันกล้าๆกลัวๆที่จะบอกแทบไม่กล้าเข้าไปใกล้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า "ไอ้จัส แกยังจะมาเบบี้อะไรอีกเหรอ"อลิชากำมือแน่นสายตาเชือดเฉือนจ้องคนทั้งสองคนสลับกันไปมา "จัสติน คุณจะทิ้งผู้หญิงสวยๆอย่างมีนามาแต่งงานกับอีผู้หญิงที่ดูไม่เหมือนผู้หญิงแถมยังไม่มีอะไรสู้มีนาได้เลยแบบนี้ไม่ได้นะคะ มีนาไม่ยอม" "มีนา...ไอสั่งให้คุณเงียบเดี๋ยวนี้นะ" "ยัยบ้า...แกกล้าว่าฉันเหรอ" "เออ กล้าแล้วจะทำไม" "ได้ ..รู้จักคนอย่างอลิชาน้อยไป คนอย่างแกต้องไปตายซะ" พูดจบต่างคนต่างไม่รอช้ากระโจนเข้าหากันตบตีจิกทึ้งกันจนหัวฟูใครห้ามก็ไม่ฟังออกแรงฟัดกันจนงานแต่งต้องล่มไม่เป็นท่า ใครจะคิดว่าคนอย่างอลิชาหลานสาวมาเฟียจะเป็นม่ายขันหมากงานแต่งล่มเตียงหักตั้งแต่ยังไม่ได้เข้าหอมันน่าแค้นใจนักยังไงก็ต้องเอาคืนไม่ให้จบง่ายๆหรอก...ให้มันได้รู้จัก อลิชา รัตนวรางสกุล