บทนำ
1071 Words
3 เดือนก่อน (ประเทศสหรัฐอเมริกา)
"อลิชาเร็วๆหน่อยสิ ว่าที่สามีเธอเขารอนานมากแล้วนะ"
"แต่งหน้าจะเสร็จแล้วใจเย็นๆหน่อยได้ไหมเนี่ย"
อลิชาในชุดแต่งงานสีขาวสะอาดฟูฟ่องเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยายที่คนมองแล้วก็ได้แต่บอกว่าสวยน่ารักเหมาะสมกับเจ้าตัวมาก กำลังนั่งหลับตาให้ช่างแต่งหน้าแต่งแต้มเครื่องสำอางอ่อน ๆ ลงบนใบหน้าใสมีเสน่ห์
แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงเพื่อนสาวพูดแซว...
"ก็พวกฉันตื่นเต้นแทนเธอนี่...จัสตินว่าที่สามีเธอเนี่ยทั้งหล่อทั้งน่ารักทั้งล้ำน่ากัดน่าขย่ำมาก ๆ"พูดเสร็จก็ยกมือลูบปากตัวเองเป็นท่าประกอบ
อลิชาเคยคิดนะถ้ายัยพวกนี้ไม่ใช่เพื่อนสนิทแล้วมาเกาะแกะแฟนตัวเองแบบนี้คงได้เปิดฉากตบกันเป็นแน่แท้
"ยัยเมญ่าที่แกพูดมานั่นมันว่าที่สามีฉันนะ"เสียงหวานแกล้งแว้ดใส่เพื่อนสาวเล่นๆก่อนจะลุกจากเก้าอี้
ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หมุนไปหมุนมาอยู่หน้ากระจกพลางขยับเสื้อผ้าไปมาให้เข้าที่
"แหมยัยอลิชา...ก็ว่าที่สามีแกนี่มันหล่อแซ่บเว่อร์นี่นา"
"เออๆๆ...จะจีบจริงๆเลยนะเจ้าบ่าวเนี่ย"
"ฮ่าฮ่า...ไปเถอะใกล้ถึงฤกษ์แล้วเดี๋ยวสาย"
พอเพื่อนพูดจบอลิชาก็เดินออกจากห้องแต่งตัวงานนี้ไม่ได้ให้ผู้ใหญ่ที่บ้านมาแต่ทุกคนก็รับรู้รับทราบดีอีกอย่างคุณปู่ของอลิชาก็ตามใจมากๆอยู่แล้วด้วยไม่เคยขัดอะไรสักครั้ง
อลิชามองไปรอบๆแล้วยิ้มหวานอย่างมีความสุข
เสียงเพลงบรรเลงพร้อมกับที่อลิชากำลังเดินเข้ามาในโบสถ์ทุกคนในโบสถ์ต่างหันมามองหญิงสาวรูปร่างเพรียวบางผิวขาวเนียนละเอียดเดินยิ้มหวานตรงไปที่แท่นพิธีเจ้าบ่าวรูปหล่อยืนยิ้มรอรับก่อนจะยื่นมือออกไปรับให้มายืนใกล้กัน
"เอาล่ะ....ลูกทั้งสองคนได้อยู่ต่อหน้ากันแล้วพ่อจะเริ่มพิธีละนะโดยที่ท่านทั้งสองมีเจตจำนงที่จะสมรสกัน ขอให้ท่านจับมือขวาของกันและกันและแสดง ความสมัครใจต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้าและพระศาสนจักรของพระองค์"
อลิชาและเจ้าบ่าวยื่นมือมาจับมือขวาของกันและกันเอาไว้ต่อจากนั้นเจ้าบ่าวก็กล่าวแสดงความสมัครใจด้วยเสียงอันดังก้องบีบมือเล็กเอาไว้เบาๆ
"ผมนายจัสติน ฟิแลนด์ขอรับคุณอลิชา รัตนวรางสกุลเป็นภรรยา และขอสัญญาว่า จะซื่อสัตย์ต่อคุณ ทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบายดีเพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณ จนกว่าชีวิตจะหาไม่"
"ดิฉันนางสาวอลิชา รัตนวรางสกุลยินดีรับคุณ จัสติน ฟิแลนด์ เป็นสามี และขอสัญญาว่า จะซื่อสัตย์ต่อคุณ ทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณ จนกว่าชีวิตจะหาไม่"
"ความสมัครใจที่ท่านทั้งสองได้แสดงต่อหน้าพระศาสนจักรนี้ ขอพระผู้เป็นเจ้าทรงพระเมตตา ทะนุบำรุงให้เข้มแข็ง และประทานพระพรแก่ท่านทั้งสองอย่างอุดมสมบูรณ์เทอญ สิ่งที่พระเจ้าได้รวมไว้ให้ใกล้ชิดสนิทกัน มนุษย์อย่าแยกออกจากกันเลย"
"อาเมน"
"อาแมน"
"อลิชาผมรักคุณจังเลย"
"ต่อไปเป็นพิธีแหลกแหวน"
สิ้นเสียงบาทหลวงเด็กผู้หญิงผู้ชายตัวเล็กถือตะกร้าที่มีกล่องใส่แหวนเดินออกมาจากหลังประตูมือหนาเอื้อมไปหยิบกล่องแหวนมาก่อนจะตั้งท่าสวมมันลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของอลิชา
"ฉันไม่ให้แต่ง!! จะไม่มีงานแต่งงานอะไรทั้งนั้น"
เสียงหญิงสาวรูปร่างอรชรตะโกนดังลั่นโบสถ์ทำเอาทุกคนหันไปมองที่เธอคนนั้น เธอใส่ชุดราตรีสีดำสนิทจ้องคนสองคนที่ยืนอยู่ตรงแท่นพิธีสีหน้าท่าทางเธอไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"ธ....เธอ"
"เธอเป็นใคร...เธอต้องการอะไร!!!"อลิชาเองก็จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่วางตาเหมือนกันมือสองข้างเริ่มชื่นไปด้วยเหงื่อรู้สึกว่ากลิ่นมันไม่ค่อยดีแล้วสิ
ยัยผู้หญิงคนนี้มันมาจากไหน เหลือบสายตามองสามีนิดหน่อยแล้วกับไปจ้องผู้หญิงคนนั้นอีก
"ฉันก็เป็นเมียคนที่แต่งงานกับเธอไง....หน้าด้านแย่งสามีคนอื่น "เสียงแหลมตวานลั่นมือเรียวสวยปัดเอาแจกัญดอกไม้ที่ประดับตกแต่งงานตกแตกดึงผ้าที่จัดเอาไว้ออกอาละวาดจนคนในงานแตกตื่นพังทุกอย่างที่ขว้างหน้าไม่สนหน้าไหนทั้งนั้น
"จัสติน....นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันคุณบอกอลิชามาเดี้ยวนี้!!!"
เธอหันไปจ้องชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกัน ตอนนี้อลิชาอยากจะอาละวาดเต็มที่แล้วไม่เคยมีใครกล้ามาหักหน้ากันถึงขนาดนี้มันหยามหน้ากันเกินไป
มันมากเกินไปแล้ว...มาพังงานกันอย่างงี้เลยเหรอ
"ค.....คือว่า คือ อลิชา เบบี้ฟังไอก่อนนะ"หนุ่มอเมริกันกล้าๆกลัวๆที่จะบอกแทบไม่กล้าเข้าไปใกล้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"ไอ้จัส แกยังจะมาเบบี้อะไรอีกเหรอ"อลิชากำมือแน่นสายตาเชือดเฉือนจ้องคนทั้งสองคนสลับกันไปมา
"จัสติน คุณจะทิ้งผู้หญิงสวยๆอย่างมีนามาแต่งงานกับอีผู้หญิงที่ดูไม่เหมือนผู้หญิงแถมยังไม่มีอะไรสู้มีนาได้เลยแบบนี้ไม่ได้นะคะ มีนาไม่ยอม"
"มีนา...ไอสั่งให้คุณเงียบเดี๋ยวนี้นะ"
"ยัยบ้า...แกกล้าว่าฉันเหรอ"
"เออ กล้าแล้วจะทำไม"
"ได้ ..รู้จักคนอย่างอลิชาน้อยไป คนอย่างแกต้องไปตายซะ"
พูดจบต่างคนต่างไม่รอช้ากระโจนเข้าหากันตบตีจิกทึ้งกันจนหัวฟูใครห้ามก็ไม่ฟังออกแรงฟัดกันจนงานแต่งต้องล่มไม่เป็นท่า
ใครจะคิดว่าคนอย่างอลิชาหลานสาวมาเฟียจะเป็นม่ายขันหมากงานแต่งล่มเตียงหักตั้งแต่ยังไม่ได้เข้าหอมันน่าแค้นใจนักยังไงก็ต้องเอาคืนไม่ให้จบง่ายๆหรอก...ให้มันได้รู้จัก อลิชา รัตนวรางสกุล
- Writer
