Mihra’dan
Kolumun acısına uyandım. Yatarken üzerine yatmışım. Yerimden kalkıp ışığı açana kadar elime bulaşan sıcaklığın kan olduğunu anlamam zor değildi. Işığı açtığımda elimde kan vardı, dahası beyaz elbisemin kolu kırmızı kan olmuştu.
“Özür dilerim anne, elbisene sahip çıkamadım.”
Birkaç kez daha sırtıma ulaşmaya çalıştım ama tuttuğum yerden fermuar inmedi aşağı. Saate baktım, beş olmuş. Kime gidecektim ki gecenin bir yarısı? Yatağın kenarına oturdum, sessizce dökülen gözyaşlarımla yalnızlığımı iliklerime kadar bir kez daha hissettim. Hava aydınlanmaya başladıkça elbisede kan kurudu, yara sızladı.
Yüzbaşı geldiğinde derdimi anlatmaya çalıştıkça dalga geçti. Elimin yetmediği yere dilim yetermiş. Kötü ejderha yüzbaşı.
“Dön arkanı.” diye emir verdi. Yapma yüzbaşı, sen de mi? Ben bu ‘a
