Aybars’dan
İçimizde hiç dinmeyecek bir intikam ateşi yaktılar. O cenazede Canan’ın ağlaması, bir bebeğin babasız büyüyecek olması… Affedilir hiçbir yanı yok. Bedeli ödenecek. Eve geldiğimizde hızla üstümü değişip çıkmaya karar verdim. Ufak tefek çizikler ve yaralar asla umrumda değildi. En büyük yara içimizdeydi.
Mihra sarıldığında ne diyeceğimi bir kez daha bilemedim. Evet, belki bunu yapabildiğimizden intikamımızı alacaktık, ama arkada kalanı nasıl tamamlarız bilmiyoruz. Karakola gidince tim, Ahmet hariç gelmişti. Ahmet mezarlıktan ayrılmayınca “başında bekleyin” demiştim.
“Ben size şafak vakti dedim.”
“Komutanım, Ahmet yalnız değil; Yavuz üsteğmenim başında, biz hazırız, çıkabiliriz.”
“On dakika içinde hazır olun,” dedim. Tam hazırlandık, Ahmet geldi.
“Komutanım, beni almadan mı?”
