แม่ผมเป็นซัคคิวบัส

บทที่ 4: ความทรมานห้าวันสุดท้าย

บทที่ 4: ความทรมานห้าวันสุดท้าย

เหลือเวลาอีกเพียง ห้าวัน ก่อนที่พิธีกรรมจะเสร็จสิ้น นนท์รู้สึกว่าร่างกายและจิตใจของเขาถูกบีบคั้นจนถึงขีดสุด การกักเก็บตัณหาเป็นเวลานานทำให้ทุกประสาทสัมผัสของเขาอ่อนไหวเกินเหตุ ความหงุดหงิดและความกระหายถูกสะสมไว้จนกลายเป็นความเจ็บปวดที่น่าทรมาน

ชีวิตประจำวันของนนท์ในช่วงนี้เป็นเพียงการทนอยู่ไปวันๆ เขาแทบจะใช้เวลาทั้งคืนไปกับการศึกษาตำราและเตรียมสัญลักษณ์ในห้องนอน และพยายามหลีกเลี่ยงการปฏิสัมพันธ์กับทุกคนให้มากที่สุด

"นนท์! ลูกไปเรียนได้แล้ว สายแล้วนะ" เสียงมารีดังขึ้นจากชั้นล่าง

นนท์คว้ากระเป๋าและลงมาอย่างรวดเร็ว เขารีบรับขนมปังจากแม่โดยไม่พูดอะไรมาก

"ทานให้เยอะๆ นะลูก หนูดูผอมลงไปเยอะเลย" มารีมองลูกชายด้วยความกังวลใจอย่างเห็นได้ชัด

นนท์พยักหน้ารับอย่างรวดเร็วและรีบออกจากบ้าน การอยู่บ้านนานๆ ยิ่งทำให้เขาต้องต่อสู้กับตัวเองมากเกินไป เขาต้องการสิ่งรบกวนภายนอก แม้ว่ามันจะยิ่งทำให้เขาทรมานมากขึ้นก็ตาม

มหาวิทยาลัยเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยสิ่งเร้าที่อันตรายที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ ทุกครั้งที่เดินผ่านนักศึกษาหญิง หรือแม้แต่มองใบประกาศของชมรม นนท์ต้องกัดฟันแน่นเพื่อระงับพลังงานที่กำลังปะทุอยู่ในตัว

แต่จุดทดสอบที่แท้จริงคือชั่วโมงเรียนวรรณคดี

อาจารย์ลดา ก้าวเข้ามาในห้องเรียน เธอเป็นอาจารย์ใหม่ที่โดดเด่นที่สุดในภาควิชา ด้วยรูปร่างที่สมส่วนและเสื้อผ้าที่ดูดีอยู่เสมอ วันนี้อาจารย์ลดามาในชุดเดรสสีเข้มที่ แนบไปกับเรือนร่างจนเผยให้เห็นทุกสัดส่วนโค้งเว้าที่เย้ายวน บั้นท้ายกลมกลึงผายออกอย่างงดงามยามที่เธอก้าวเดิน เส้นผมสีดำขลับถูกรวบขึ้นเผยให้เห็นลำคอระหง และเนินอกที่ถูกเก็บซ่อนไว้ใต้เนื้อผ้าก็ดูเหมือนจะท้าทายสายตาทุกคู่ที่จับจ้อง

ทันทีที่อาจารย์ลดาหันไปเขียนบนกระดาน นนท์ก็รู้สึกว่าอุณหภูมิในร่างกายพุ่งสูงขึ้น พลังตัณหาที่เขาพยายามกักเก็บไว้ตลอดหลายวันกำลังเต้นเร่า พยายามหาทางปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรง

ไม่... ต้องทนไว้! นนท์กำมือแน่นจนเล็บจิกลงไปในเนื้อ เขามองไปที่อาจารย์ลดาอย่างไม่ตั้งใจ และรู้สึกว่าตนเองกำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาที่รุนแรงเกินกว่าจะเป็นสายตาของนักศึกษาธรรมดา

อาจารย์ลดาหันกลับมาสบตานนท์พอดี

เธอไม่ได้แสดงท่าทีตกใจ แต่กลับยิ้มบางๆ ให้ นนท์รู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นไม่ได้เป็นมิตรเหมือนรอยยิ้มของอาจารย์ทั่วไป แต่มันมีบางอย่างที่ลึกซึ้ง... ราวกับเธอรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจเขา

นนท์รีบก้มหน้าลงทันที เหงื่อซึมที่ไรผม เขาไม่ได้กลัวว่าอาจารย์จะจับได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขากลัวว่าถ้าเขาไม่ควบคุมตัวเองตอนนี้ พลังงานทั้งหมดที่สะสมมาจะระเบิดออก และทำให้พิธีกรรมที่เหลืออีกห้าวันต้องพังทลายลง

เขาต้องทน... เพื่อซัคคิวบัสที่กำลังจะมาเป็นของเขาในค่ำคืนเดือนดับ

(จบ บทที่ 4)