KARANLIĞIN İÇİNDEKİ SEN

BÖLÜM 8

Aras'ın arabası İstanbul’un karanlık sokaklarında hızla ilerlerken içeride ölüm sessizliği vardı. Zeynep camdan dışarı bakıyor ama hiçbir şey görmüyordu. Gözleri şehirdeydi ama zihni hala sığınakta, hala o sorgu odasında sıkışıp kalmıştı. Kalbinde bir yorgunluk vardı artık. Sadece uykusuzluğun, korkunun değil… umutla hayal kırıklığının bir araya gelip oluşturduğu o tanıdık ağırlık.

Aras direksiyona sıkıca tutunmuştu. Gözleri yoldaydı ama zihni, Zeynep’in gözlerinde donup kalan o bakıştaydı. Onu bu kadar derine çektiği için kendini affedemiyordu. Onun sessizliğini taşıyamıyordu. Bir an olsun başını çevirdi. “İyisin, değil mi?” dedi. Zeynep, gözlerini camdan ayırmadan başını salladı. “Evet,” dedi. Ama bu bir yalandı. Ve ikisi de yalan olduğunu biliyordu.

Yalıya döndüklerinde Aras, Zeynep’in çantasını aldı ve onu içeri yönlendirdi. Kapı kapanırken Zeynep, boğazında bir düğüm hissetti. Bu kapı, artık bir evin kapısı değil, kaderin eşiği gibiydi. Aras ona üst kata bir odayı gösterdi. “Bugün burada kal,” dedi. “Yalnız olmanı istemem.” Zeynep karşı çıkmadı. Yorgunluğu tüm kaslarına işlemişti. Odaya girdiğinde yatağın kenarına oturdu, ayakkabılarını çıkardı. Ama üstünü değiştirmedi. Uykuya değil, düşlere bile güvenemeyeceğini biliyordu.

O gece, Aras odanın önünden ayrılmadı. İçeri girmedi ama tüm gece o kapının önünde bekledi. Sanki içerideki kadını değil, geçmişini koruyordu. Sabah güneş camdan içeri sızarken Zeynep uyandığında, onun hâlâ kapıda oturduğunu gördü. Göz göze geldiklerinde Zeynep fısıldadı: “Hiç uyumadın mı?” Aras sadece başını iki yana salladı. “Uyursam, seni kaybederim sandım.”

Zeynep kalktı, yanına geldi. Elini onun omzuna koydu. İlk kez, içinde bir sığınma hissi hissetti. O, bir suçlunun yanında değil, bir yalnızın gölgesindeydi. “Aras,” dedi. “Ben gerçekten… bir çıkış yolu arıyorum. Ama seninle birlikteyken, hiçbir yön doğru görünmüyor.” Aras gözlerini yere indirdi. “Ben yön gösteremem Zeynep. Çünkü kendime bile yol bulamıyorum.”

Kahvaltı etmeden, hiçbir şey konuşmadan birlikte dışarı çıktılar. Aras, onu Boğaz’ın kıyısında terk edilmiş bir iskeleye götürdü. Denize karşı oturduklarında rüzgâr, saçlarını birbirine karıştırdı. Aras cebinden küçük bir metal kutu çıkardı. İçinde eski bir kolye vardı. Yarım ay şeklinde, ortasında küçük bir zümrüt taşı. “Bu annemin kolyesiydi,” dedi. “Onu çocukken kaybettim. Kardeşimle birlikte bu iskelede aramıştık. Bulamadık. Ama sonra yıllar sonra… bir gece, başka bir adamın cebinde çıktı. Ve o adam, bizim babamızın ortağıydı.”

Zeynep, kolyeyi eline aldı. Soğuk ve ağırdı. Tıpkı Aras’ın geçmişi gibi. “Bana niye anlatıyorsun bunları?” diye sordu. Aras, gözlerini uzaklara dikti. “Çünkü artık sana sadece gerçeklerle yaklaşabilirim. Kalan ne varsa, hepsi yalan olur. Ve ben yalanlarla bir kadına yaklaşmayı beceremem.”

Zeynep kolyeyi avcunda sıktı. “Peki ya biz?” dedi. “Bizim aramızdaki şey… o da geçmiş mi artık?” Aras sessiz kaldı. Sadece rüzgâr yanıt verdi. Dalgaların kıyıya çarpma sesi konuştu ikisinin yerine. Sonra Aras fısıldadı: “Hayır. Ama geleceğimiz de olmayabilir.”

Dönüş yolunda sessizlik tekrar onların arasında yürüdü. Ama bu kez huzursuzluk değil, kabullenmişlik vardı. Zeynep, yalıya döndüğünde bir karar almıştı. Ne pahasına olursa olsun bu işin derinine inecekti. Sadece Aras’ı anlamak için değil, kendi korkularıyla yüzleşmek için. Kendi hayatına sahip çıkmak için. Aras’a yaklaştı. “Yalının altındaki gizli bölmeye tekrar inmem gerek,” dedi.

Aras onu dikkatle süzdü. “Bu senin son çizgin olabilir.” Zeynep başını eğdi. “Belki de o çizgi, benim hayatımın gerçek başlangıcıdır.”

O gece mahzenin soğuk taşlarında birlikte yürürken, bir plan yapmaya başladılar. Hem Aras’ın karanlık geçmişine dair sırları çözmek, hem de onu izleyenleri kim olduğunu anlamak için bir oyun kurmaları gerekiyordu. Zeynep çizimlerini tamamladı. Duvarların ardındaki geçitleri gösterdi. Ama aynı zamanda Aras’a bir şart koştu: “Bu bittiğinde, biz de bitecek miyiz?”

Aras, cevabı sadece gözleriyle verdi. “Bitmeyeceğiz. Ama değişeceğiz.”