หลายสัปดาห์ต่อมา
อาการของเขาดีขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นที่น่าพอใจของทีมแพทย์ที่ให้การรักษา ได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้นทำให้คนป่วยยิ้มหน้าบานกว่าใคร
ส่วนฉันก็ไม่ได้ไปไหนเลยตั้งแต่เขานอนโรงพยาบาล คอยดูแลเขาไม่ห่างจนได้ออกจากโรงพยาบาลพร้อมกันวันนี้
“คุณควรกลับไปอยู่บ้านนะคะ ฉันจะได้ไปช่วยพี่เกื้อทำงาน”
“ไม่เอา เธอก็เห็นว่าแม่ไม่รักฉันแล้ว ขอทำคะแนนอยู่ใกล้ๆ เธอดีกว่า”
“ยังติดลบอยู่ค่ะ”
“อะไรกัน”
“คุณป้าวจีจ้างพยาบาลมาดูแลคุณเอาไว้แล้ว คุณต้องกลับไปอยู่บ้านค่ะ”
“แต่ฉันอยากอยู่กับเธอนี่” เขาไม่ได้อ้อน นี่มันอาการของคนงี่เง่าเอาแต่ใจ ทุกอย่างถูกเตรียมเอาไว้หมดแล้วแต่ก็ยังดื้อจะตามไปอยู่กับฉันให้ได้
“ฉันจะไปเยี่ยมบ่อยๆ นะคะ” เขาก็ยังไม่พอใจอยู่ดี
“ถ้าเธอไม่มาล่ะ”
“มหา’ลัยจะเปิดแล้วฉันต้องเตรียมหลายๆ อย่างให้พร้อมค่ะ”
“สัญญากับฉันได้มั้ยว่าเธอจะมาเยี่ยมฉันทุกวัน”
“ถ้าวันไหนไป
